Gözlerini getir, yarı umutsuzluğumun
yaprak gibi döküleyim önüne
solayım beter olayım
gözlerini getir, öleyim…
kimsesizim, ilk kez bu kadar suskunum
yıldızlara uzanmışım her akşam
ve bağlanmış, ve kınanmış
ve hep karşında yitirilmişim
ne olur, gözlerini getir
ustam; getir gözlerini, öleyim…
ben yine kaybettim, görmüyor musun?
şafak yangınından yaralı çıktım
ve ben ustam;
gözlerinle yakılası bir şiire başladım
kaçtıkça sana döndüm
ve artık gülü bıraktım,
menekşe yaprağını, kitaplarımı,suskun maceramı
bu şiir bitsin…
bana peşini bıraktığım bir hayatı değil,
gözlerini getir