Önümde yere serilmiş bir harita... parmaklarım bir senin olduğun yerin üzerinde geziniyor, bir de benim olduğum yerin... gözyaşlarım bir senin olduğun yerin üzerine damlıyor, bir benim... yaz yağmuru mu olduğun şehrin üstüne yağan sence? yoksa hasretimin somutlaştırılmış hali mi benim?
parmaklarım bir senin olduğun şehrin üstünde geziniyor, bir benim... hesaplar yapıyorum göz kararı. kararmış gözleirmle hesaplıyorum, harita üzerinden aramızdaki mesefaleri. kilometreler... kilometreler... ve kilometreler...
oysa harita üzerinde 2 karışlık mesafedeyiz birbirimize. tam tamına 2 karış bizi ayıran mesafe. önce elimi sol yanıma koyuyorum et ile tırnak arasındaki mesafe kadar uzaksın... ama bana göre... bana...
sonra resmine bakıyorum, kimbilir şu uzay boşluğunda hangi bilmediğim noktada parlıyor gözlerin. gözlerin, kimbilir hangi bilmediğim uzaklara dalıyor...
ölçemediğim kadar uzaklardan geliyor sesin. boğuk, sessiz... anlıyorum uzaktasın, uzaksın... "taaa" diye başlayan cümleler kuruyorum. "taa orda... şu dağların, şu denizin, hatta taaa onların da arkasında..."
sonra dönüyorum kendime bakıyorum. elimi yüreğime koyup "taa orda" diyorum. "taa içimde. en derinde. en görünmeyen yerde. kimsenin bilmediği, asla da bilemeyeceği yerde. kimsenin girmediği ve asla da giremeyeceği yerde!"
uzaktasın... nefesim kadar yakın olmanı dilediğim anda sen bana çok uzak bi karadeniz akşamındasın. bazen kalemimin beyaz kağıda değdiği anda ki kadar uzak, bazense hırçın dalgaların ayaklarıma değdiği yerdeki kadar uzaksın...
halbuki sen harita üzerinde 2 karışlık mesafe kadar uzak sanırken kendini, etimle tırnağım arasındaki mesafe kadar yakınsın bana...
ben sana seni sevdiğim kadar yakın, sense bana düşlemediğin kadar uzaksın...
![[me|2wi$]](/data/avatars/m/60/60378.jpg?1712258990){kind=avatar}
