- Katılım
- 23 May 2010
- Mesajlar
- 10,583
- Reaction score
- 0
- Puanları
- 0
Neden biz kadınların çoğu, kendilerini mutsuz eden, sorunlu, sıkıntılı, ruhsal sağlığı yerinde olmayan, bize kötü davranan adamlara aşık oluruz? Aşık olmakla da kalmayız, inatla bu insanın peşinden sürüklenmeye devam ederiz.
Bu saplantı bazen yıllar boyu sürer ve bir ömrün hikayesini boşuna çöpe atar. Nedense çevremizde bulunan huzurlu, sakin, sorunsuz erkekleri seçmeyiz. Bize huzur azgını diyebilir miyiz?
Sonra aradan yıllar geçer. Yaşadığımız onca kötü olay, o kötü ilişki elimizde kalır. Aklımız, kalbimiz, ruhumuz binlerce ilişki artığının yatak odası haline gelir. Bu yaşananlar tecrübe olarak cebimizde dursa da, aynı olayları tekrar tekrar yaşayarak öğrenmek, nasıl bir acizliğin göstergesidir? Yaş geçer, ömür gereksiz ve hesapsızca harcanmış bir banka hesabına dönüşür. Aklımızı başımıza aldığımızda bir bakarız ki, hesabımızda neredeyse hiç para kalmamış. Ondan sonra başlarız huzur verecek, bizi mutlu edecek birilerini aramaya.
Hep çok yorgun olduğumuzu, ilişkilerin bizi yıprattığını söyleriz. Ancak dönüp kendimize sormayız, neden kendimizi bu kaosun içine sürükledik diye!
Sorunlu erkeklerle birlikte olmak ve onu değiştirebileceğimizi düşünmek, bizi saplantılı ve acı çeken bir kadın haline getirir. Böyle adamlar, sizi öyle bir şekle sokarlar ki, bir sabah uyandığınızda, hayatın sadece ondan ve bu ilişkiden ibaret olduğuna inanmış olursunuz.
Onun yaptıklarıyla yatar, onun söyledikleriyle uyanırsınız. Telefonunun neden kapalı olduğu, o anda nerede olduğu, size ihanet ettiği, hayatında başka kadın olup olmadığı ile meşgulsünüzdür. Geçenlerde onu yakaladığınızı sandığınız sırada, söylediği yalana da inanmışsınızdır çünkü inanmak istersiniz. Üstelik aynı yalanı bir çocuğa söyleseniz, o bile güler geçer.
Peki, neden inanmakta ve kanmakta bu derece ısrar edersiniz? Çünkü yüzleştiğiniz zaman, çekip gitmeniz gerekir. Sizin de buna cesaretiniz yoktur.
İşin gerçeği şudur: Kendi sorunlarınızla yüzleşmek o kadar zordur ki; sorunlu adamlarla birlikte olarak, onları düzeltebileceğinizi ve değiştireceğinizi düşünürsünüz çünkü o zaman kendinizi onarmış olursunuz.
Biz kadınların fark edemediği en önemli nokta budur. Kendimizi sevmeyi öğrenemeyiz! Saçımızı boyatmayı, güzel giyinmeyi, bakım yapmayı, makyajı, kendimizi sevmek zannederiz. Oysa, baktığımız o ayna, bizi en çok saklayan yerdir.
alıntı
Bu saplantı bazen yıllar boyu sürer ve bir ömrün hikayesini boşuna çöpe atar. Nedense çevremizde bulunan huzurlu, sakin, sorunsuz erkekleri seçmeyiz. Bize huzur azgını diyebilir miyiz?
Sonra aradan yıllar geçer. Yaşadığımız onca kötü olay, o kötü ilişki elimizde kalır. Aklımız, kalbimiz, ruhumuz binlerce ilişki artığının yatak odası haline gelir. Bu yaşananlar tecrübe olarak cebimizde dursa da, aynı olayları tekrar tekrar yaşayarak öğrenmek, nasıl bir acizliğin göstergesidir? Yaş geçer, ömür gereksiz ve hesapsızca harcanmış bir banka hesabına dönüşür. Aklımızı başımıza aldığımızda bir bakarız ki, hesabımızda neredeyse hiç para kalmamış. Ondan sonra başlarız huzur verecek, bizi mutlu edecek birilerini aramaya.
Hep çok yorgun olduğumuzu, ilişkilerin bizi yıprattığını söyleriz. Ancak dönüp kendimize sormayız, neden kendimizi bu kaosun içine sürükledik diye!
Sorunlu erkeklerle birlikte olmak ve onu değiştirebileceğimizi düşünmek, bizi saplantılı ve acı çeken bir kadın haline getirir. Böyle adamlar, sizi öyle bir şekle sokarlar ki, bir sabah uyandığınızda, hayatın sadece ondan ve bu ilişkiden ibaret olduğuna inanmış olursunuz.
Onun yaptıklarıyla yatar, onun söyledikleriyle uyanırsınız. Telefonunun neden kapalı olduğu, o anda nerede olduğu, size ihanet ettiği, hayatında başka kadın olup olmadığı ile meşgulsünüzdür. Geçenlerde onu yakaladığınızı sandığınız sırada, söylediği yalana da inanmışsınızdır çünkü inanmak istersiniz. Üstelik aynı yalanı bir çocuğa söyleseniz, o bile güler geçer.
Peki, neden inanmakta ve kanmakta bu derece ısrar edersiniz? Çünkü yüzleştiğiniz zaman, çekip gitmeniz gerekir. Sizin de buna cesaretiniz yoktur.
İşin gerçeği şudur: Kendi sorunlarınızla yüzleşmek o kadar zordur ki; sorunlu adamlarla birlikte olarak, onları düzeltebileceğinizi ve değiştireceğinizi düşünürsünüz çünkü o zaman kendinizi onarmış olursunuz.
Biz kadınların fark edemediği en önemli nokta budur. Kendimizi sevmeyi öğrenemeyiz! Saçımızı boyatmayı, güzel giyinmeyi, bakım yapmayı, makyajı, kendimizi sevmek zannederiz. Oysa, baktığımız o ayna, bizi en çok saklayan yerdir.
alıntı
