icemen
New member
- Katılım
- 7 Şub 2007
- Mesajlar
- 20,136
- Reaction score
- 0
- Puanları
- 0
Hani bazen dipsiz, kör bir uçurum olur yaşamak
İşte o anlarda yalanlar söylersin kendini avutmak için
Ve o yalanın açtığı yaraları kapamak için bir daha… bin daha yalan!
Gerçeğe dönersin ergeç lakin… Kendi gerçeğini bulamazsın bir türlü
Saçmalarsın habire… Kolaylığını ve boşluğunu bile bile
Sonrası duyacağın pişmanlığın acısına bile aldırmazsın hatta.
İstememiş ama mecbur kalmışsındır, kendi kendini yakıp yıkmaya
Bazen en kolayını seçer, topu kaderine atarsın... kahpe sıfatıyla
Bir başına kalmak istersin de kalamazsın ya bazı zamanlarda
Çaresizliğin yüzüne vurmuş sanırsın, utanırsın aczinden
Gözlerindeki yaşı saklarsın... Saklarsın hatta boğazındaki düğümleri
Konuşmazsan eğer kim bilebilir ki sesinde beliren çatlamayı?
Gün gelir de dönmek istersin maziye, umarsızca
Ama göremezsin artık yaşanmış o en tatlı demleri
Hayal meyal bir bakışa takılır aklın, hüznü manasızlığına denk,
Puslu ve mavili bir bakıştır o… Neden diye sorarcasına masum
Çoğu zaman aklına bile gelmeyen
Ama bazen de tırpanla biçilmişcesine ayaklarını yerden kesen,
Hatırlamak bile istemediğin, unutmaya çalıştığın
Bir çift masmavi bakış… Alıp götürür seni kendi hayal dünyana
Şehre kar yağar belki… Dinginlik verircesine ruhuna
Huzurla bakarsın beyazmış görünen çehresine kar tanelerinin
Yere düşmeden evvelki ahenkli danslarına dikkatini verdiğinde
Bir mavilik sezersin… Ve bir soru duyarsın adeta; “neden? ”
Efkar basar hani ara sıra… Oturup bir iki kadeh içmek ister insanın canı
Su, rakı ve buzun birleşmesindeki ayranımsı renge takılır bakışların
Onda da mavilikler çarpar yüzüne ansızın... Afallar titrersin sanki
Ve bir dostun soruverir batasıca o soruyu; “neden? ”
Sabahları kalkıp da vurursun buz gibi suyu yüzüne
Başını kaldırıp aynaya bakarsın o en mahmur halinle
Ve kendi gözlerinde de hüznü manasızlığına denk bir bakış keşfedersin
Puslu… Mavili… Sorarcasına… “neden”
İşte o anlarda yalanlar söylersin kendini avutmak için
Ve o yalanın açtığı yaraları kapamak için bir daha… bin daha yalan!
Gerçeğe dönersin ergeç lakin… Kendi gerçeğini bulamazsın bir türlü
Saçmalarsın habire… Kolaylığını ve boşluğunu bile bile
Sonrası duyacağın pişmanlığın acısına bile aldırmazsın hatta.
İstememiş ama mecbur kalmışsındır, kendi kendini yakıp yıkmaya
Bazen en kolayını seçer, topu kaderine atarsın... kahpe sıfatıyla
Bir başına kalmak istersin de kalamazsın ya bazı zamanlarda
Çaresizliğin yüzüne vurmuş sanırsın, utanırsın aczinden
Gözlerindeki yaşı saklarsın... Saklarsın hatta boğazındaki düğümleri
Konuşmazsan eğer kim bilebilir ki sesinde beliren çatlamayı?
Gün gelir de dönmek istersin maziye, umarsızca
Ama göremezsin artık yaşanmış o en tatlı demleri
Hayal meyal bir bakışa takılır aklın, hüznü manasızlığına denk,
Puslu ve mavili bir bakıştır o… Neden diye sorarcasına masum
Çoğu zaman aklına bile gelmeyen
Ama bazen de tırpanla biçilmişcesine ayaklarını yerden kesen,
Hatırlamak bile istemediğin, unutmaya çalıştığın
Bir çift masmavi bakış… Alıp götürür seni kendi hayal dünyana
Şehre kar yağar belki… Dinginlik verircesine ruhuna
Huzurla bakarsın beyazmış görünen çehresine kar tanelerinin
Yere düşmeden evvelki ahenkli danslarına dikkatini verdiğinde
Bir mavilik sezersin… Ve bir soru duyarsın adeta; “neden? ”
Efkar basar hani ara sıra… Oturup bir iki kadeh içmek ister insanın canı
Su, rakı ve buzun birleşmesindeki ayranımsı renge takılır bakışların
Onda da mavilikler çarpar yüzüne ansızın... Afallar titrersin sanki
Ve bir dostun soruverir batasıca o soruyu; “neden? ”
Sabahları kalkıp da vurursun buz gibi suyu yüzüne
Başını kaldırıp aynaya bakarsın o en mahmur halinle
Ve kendi gözlerinde de hüznü manasızlığına denk bir bakış keşfedersin
Puslu… Mavili… Sorarcasına… “neden”
Dostumdan
