BuNaLım
Bunalım
SEN GELENE KADAR HİÇTİM
Hiç sevip de sevilmediğim olmadı benim, hiç çileye soyunmadım.
Aşk görmedim mayasında bağrımdaki taşların...
Kimsenin uğruna ölmem gerekmedi, “Sensiz yaşayamam!” iddiasında bulunmadım!
Dünyanın tanımadığı, ilgilenmediği insanlardı vazgeçemediklerim.
Sadece onlar yüzünden şanslı hissettim kendimi, sadece onlarla özel!
Karanlıktan korkmadım hiç! Gölgelerden canavarlar yaratmadı hayal gücüm,
Belki hep aydınlıktaydım, ya da hiç umursamadım.
Kanımı donduran nefret dolu gözlere beddua etmedim hiç!
Sözlere aynı şiddette cevap vermedim asla!
Kin tutmadım içimde, olsa olsa kirlendim!
Kazananlarla yolumuz kesişmedi pek, gözümü boyayamadı zaferler,
Hep kaybedenlerin tarafındaydım.
Hep eskilerdendi, en sevdiğim şarkılar, türküler; hayalimdeki ev, ahşap iki katlıydı; kocaman bir çınar vardı bahçesinde; bir ıhlamur ve rengarenk güller...
En sevdiğim konuklarım, yaşlılar ve çocuklardı.
Hep toprağa değmek istedi ayaklarım, yürümenin yasak olduğu çimenleri neylesin; dikenli otlaklarda dindi sırt ağrılarım...
En çok yıldızları sevdim; karanlığa yanacak kadar cesurdurlar.
Bir de yağmuru; toprağın gönlünü etmesini hep bildi.
Ve denizi elbet; gökyüzüne ayna tutup, kumsallara sevdayı çağırdığından ötürü...
Yaşlarını silemediğim gözler yordu en çok,
Omzumda yer veremediğim başlar,
Yargısız sitemler, insafsız ithamlar...
Ve bir de,
Asla dönmeyeceklerin ardından gitmek!
Elimi kanatırcasına çalışsam da, yüreğim kavrulurcasına sevmedim hiç!
Ya da öyle zannettim, belki de, böyle emniyetteydim.
Hiç sersefil dolaşmadım kaldırımlarda, elbiselerim temiz, pabuçlarım sağlamdı!
Avuç açmam gerekmedi kimseye...
Istemekte hep zorlandım; hiç aç kalmadığımdan olmalı!
Sarhoş olamayınca bıraktım içki içmeyi...
Bir türlü avutamadım; her derdi bir sünger gibi çeken yüreğimi...
By 1LeaDer1
Hiç sevip de sevilmediğim olmadı benim, hiç çileye soyunmadım.
Aşk görmedim mayasında bağrımdaki taşların...
Kimsenin uğruna ölmem gerekmedi, “Sensiz yaşayamam!” iddiasında bulunmadım!
Dünyanın tanımadığı, ilgilenmediği insanlardı vazgeçemediklerim.
Sadece onlar yüzünden şanslı hissettim kendimi, sadece onlarla özel!
Karanlıktan korkmadım hiç! Gölgelerden canavarlar yaratmadı hayal gücüm,
Belki hep aydınlıktaydım, ya da hiç umursamadım.
Kanımı donduran nefret dolu gözlere beddua etmedim hiç!
Sözlere aynı şiddette cevap vermedim asla!
Kin tutmadım içimde, olsa olsa kirlendim!
Kazananlarla yolumuz kesişmedi pek, gözümü boyayamadı zaferler,
Hep kaybedenlerin tarafındaydım.
Hep eskilerdendi, en sevdiğim şarkılar, türküler; hayalimdeki ev, ahşap iki katlıydı; kocaman bir çınar vardı bahçesinde; bir ıhlamur ve rengarenk güller...
En sevdiğim konuklarım, yaşlılar ve çocuklardı.
Hep toprağa değmek istedi ayaklarım, yürümenin yasak olduğu çimenleri neylesin; dikenli otlaklarda dindi sırt ağrılarım...
En çok yıldızları sevdim; karanlığa yanacak kadar cesurdurlar.
Bir de yağmuru; toprağın gönlünü etmesini hep bildi.
Ve denizi elbet; gökyüzüne ayna tutup, kumsallara sevdayı çağırdığından ötürü...
Yaşlarını silemediğim gözler yordu en çok,
Omzumda yer veremediğim başlar,
Yargısız sitemler, insafsız ithamlar...
Ve bir de,
Asla dönmeyeceklerin ardından gitmek!
Elimi kanatırcasına çalışsam da, yüreğim kavrulurcasına sevmedim hiç!
Ya da öyle zannettim, belki de, böyle emniyetteydim.
Hiç sersefil dolaşmadım kaldırımlarda, elbiselerim temiz, pabuçlarım sağlamdı!
Avuç açmam gerekmedi kimseye...
Istemekte hep zorlandım; hiç aç kalmadığımdan olmalı!
Sarhoş olamayınca bıraktım içki içmeyi...
Bir türlü avutamadım; her derdi bir sünger gibi çeken yüreğimi...
By 1LeaDer1