¢єнєηηєм
Banned
SABRIN MEYVESİ
Hz. Eyyub (as) çok zengin bir insandı. Hiçbir zaman mağrur olmuyor, görevine ciddiyetle devam ediyordu. Peki bu sarsılmaz metaneti, Rabbi onu musibetlerle sınamaya başladığında da sürecek miydi?
Yüce rabbimiz (cc), Hz. Eyyub’u (as) sabır ve teslimiyette bütün insanlığa örnek göstermek istiyordu. Bu sebeple onu büyük bi imtihana tabi tuttu. Önce bütün malını, mülkünü elinden aldı. Çocukları da bir bir vefat etti. Hz. Eyyub çok zor durumda kalmıştı. Ama bunlara rağmen en ufak bir şikayette bulunmuyor, sabır ve şükürle iki büklüm oluyordu.
İmtihanlar devam ediyordu. Daha sonra Allah, Hz. Eyyub’a çok ağır bi hastalık verdi. Hz. Eyyub bu hastalığa da sabır gösterdi ve kulluk vazifesine devan etti. Bütün bu imtihan döneminde eşi de kendisini yalnız bırakmamış hep onun yanında olmuştu.
Cenabı- Hak zamanla Hz. Eyyub’un hastalığını daha da arttırdı. Neticede yüce Peygamber dil ve kalbiyle yapabildiği kulluk vazifesini dahi yerine getiremez hale gelmişti. Bu durum onu üzmüş ve telaşlandırmıştı. Allah’a kulluk vazifesini yapamadıktan sonra yaşamanın ne manası olurdu ki? Bu yüzden ellerini açtı ve rabbine şöyle yalvardı :
- Ya rabbi hastalığım artık bana zarar vermeye başladı. Kalben kulluk vazifemi yapmama dil ile seni zikretmeme mani oluyor. İbadetsiz yaşayamam. Halimi senin merhametine havale ediyorum.
O bu duayı duadaki kelimelerden de anlaşılacağı üzere vücudunun sihhat ve rahatı için değil sırf ibadetinden geri kalmamak için yapıyordu. Allah onun bu samimi duasını kabul etti. Ondan ayağını yere vurmasını oradan çıkacak suyla yıkanmasını ve o suyu içmesini söyledi. Hz. Eyyub denileni yaptı ve sağlığına kavuştu. Aynı zamanda Cenabı-ı Hak ona eski zenginliğinden daha büyük zenginlik ve çok evlat verdi. Hz. Eyyub şimdi eskisinden daha zengin, daha ferah, daha sağlıklı ve huzurlu bir hayata kavuşmuştu. Günler bu şekilde geçip gidiyordu. Bir gün Hz. Eyyub yıkanırken üzerine nereden geldiği belli olmayan altın çekirgeler dökülmeye başladı. Hz. Eyyub hemen bunları toplamaya başladı. Bunun üzerine Allah,
- Ya Eyyub! Ben malımı sana iade etmek suretiyle seni eski zenginliğinde daha büyük bi zenginliğe kavuşturmadım mı? Bunları toplamaya ne ihtiyacın var ki, dedi. Hz. Eyyub şöyle cevap verdi :
- Evet rabbim! Bana çok büyük bir zenginlik bahşettin. Ancak bu senin bereket hazinelerinden ilgisiz kalmamı gerektirmez. Senin tarafından ne ihsan edilirse kabulumdur. Çünkü veren sensin. Senin verdiğin bir şeyi ben nasıl red ederim! (Buhari, 275,3211,7055; Nesei, 409; Müsned, 7307,8025,8144)
HİKAYEDEN ÇIKARILACAK BAZI DERSLER
1 – Hayatımızın her anı değişik imtihanlarla dolu. Bu imtihanlar sabır ve azimle başarıldığı taktirde bizi olgunlaştırır ve niyetimize göre rabbimize yaklaştırır. Her insanın hayatının değişik karelerinde yaşadığı ve insana sağlığın ne kadar büyük bir nimet olduğunu öğreten bir imtihanımız var: Hastalık. Hastalık asla istenmez, ancak geldiğinde de sabredilir.
2 – Bu hayat, edebi hayatın sadece bir tarlası ve kazanma yeridir. Sonsuz değildir ki, bizatihi gaye olsun. İster bir hastalık, ister bir felaket veya musibet, isterse bir başka sebeple mutlaka bitecektir ve onun bitme zamanı da, insan daha hayata gelirken kararlaştırılmıştır. İnsan için, bu dünya hayatına gelişi gibi, buradan ayrılışı tarihide önceden taktir edilmiştir ve değişmez. Asıl hayat, ahiret hayatıdır. İşte, bu inançtaki bu insan dünyada başına gelen musibetleri, “Günahlarıma kefarettir veya derecemi arttıracaktır.” Diyerek, sabrın ötesinde hatta şükürle karşılamalıdır.
3 – Allah’ın verdiği temiz ve helal malı sevmekte ve istemekte hiçbir mahsur yoktur. Dinin yasakladığı husus, mal mülk sahibi olmak değil, zengin olma hırsıyla Allah’ı unutmaktır. Malın gerçek sahibi olan Allah’ı unutmadan, zekat ve sadaka gibi dini vazifeleri de aksatmadan zengin olmayı istemek ve bu yolda çalışmak, dinimizin uygun gördüğü bir davranıştır.
