Seviyorum işte..
Varlığını, yokluğunu, var edişini, yok edişini...
Bakışını, duruşunu, sözlerini, nefesini..
Seni hala benim hissedişimi, olmasan bile bir parçanın daima benimle oluşunu..
Ben oluşunu, sevdiğim oluşunu...
Sen, düşlerimin Odak noktasısın. Yanımda olmasan da ruhumun hep bir köşesindesin.
Hiç gitmeyecekmişcesine, gidemeyecekmişcesine..
Seni ilk gördüğümde dünlerinden bozma uçurumlarını gizliyordun yüzünde, nasıl sevmiştim seni bu kadar? Cevap yok... Sonsuzdu, Ve Sensiz olmayacaktı artık.
Gitmemeliydin sen! Hep benim kalmalıydın, nasıl giderdin ki hem? Sen gidince ben kimi severdim ki bu kadar büyük?
Ama Bir gün gittin... Ve Ben gün ve gün BİTTİM!
Her yüzde seni sevdim, her bakışta seni aradım...
Sensizliğe inat, inadına başka ruhlar başka insanlar tanıdım.
Ama hiç biri sen değildi ki... Hiç biri sen olamıyordu ki bana.
Benim bir tane senim olmuştu, nasıl başka bir sen bulabilirdim ki.
Nasıl bir baskasında bulabilirdim, sende bulduğum masumiyeti.. Çocukluğu, saflığı ve benliği.
Şimdi Neredesin kim bilir?
Hangi Yollarda Bensizliğe doğru gitmektesin, adım adım...
Biliyorum Çok hatalıyım, ama yetmez mi ki bu kadar acı, bu kadar hüzün, bu kadar gözyaşı..
Bitsin Artık! İstemiyorum sensizliği, yerin dibine batsın yanlızlık.
Dön Artık! Ne olursun DÖN..
)
