Wehmut
New member
Merhaba, ben Wehmut, yolu sevgiden geçenlerin durağıyım.. Bu dünyanın bir doğum lekesi olsaydı, ben o leke olurdum. Ben kendime "zihin kanseri" diyorum, zira içimde üreyen çok sayıda düşünce var.. Önce filizlenen sonra yeşeren ve maalesef en sonunda çığlık ve feryatlarıyla beni çürüten düşünceler. Kelimeler altında ezilmek çok zor, yalnız olmadığın halde yalnız kalmak çok zor. Titrek bir mum ışığının utangaç gölgesinde çocuklarımı defterlere yazıyorum. Belki büyürler.. Belki büyürler de zamanı geldiğinde dudaklarımdan hiçbir zaman dökülemeyen o imdat çığlıklarımı, yakarışlarımı anlatırlar. Kim bilir? Bana göre tedavinin rengi kesinlikle siyah olmalı, beyazlara yer yok benim bu serum kokulu dünyamda. Belki bu "zihin kanseri" olmasaydı, kelimelerle aramda ucuz bir selamlaşmadan başka elle tutulur ve bu hayatta anlatılmaya, paylaşılmaya değer hiçbir şey olmayacaktı. Ama şimdi bakıyorum, tek bir saniyede binlerce yansıma. Duvarlarla konuşmalar, yalnızca yalnızlığımın alkışladığı sessiz odamda saatler süren tirad atmalar.. Dahası da var ama, şimdilik yeter.