- Katılım
- 2 Nis 2007
- Mesajlar
- 28,387
- Reaction score
- 0
- Puanları
- 0
>Küçük balik yiyecek bir sey sanip hizla atildi çapariye. Önce müthis bir
>aci
>duydu dudaginda. Gümbür gümbür oldu yüregi, sonra hizla çekildi yukariya.
>Aslinda hep merak etmisti, denizlerin üstünü. Neye benzerdi acaba gökyüzü.
>Bir yanda büyük bir merak, bir yanda ölüm korkusu. "Dudagi yaniklar" denir,
>sanslidir onlar. Hani görüp de gökyüzünü, insani, oltadan son anda
>kurtulanlar. Ne çare balikçinin parmaklari hoyratça kavradi onu.
>Küçük balik anladi yolun sonunun geldigini. Koca denizlere sigmazdi, oysa
>simdi yüzerken küçücük yesil legende cansiz uzanivermis dostlarina
>degiyordu
>minik yüregi. insanlar gelip geçtiler önünden. Bir kedi yalanarak bakti
>gözünün içine. Yavasça karardi dünya, basi da dönüyordu. Son bir kez
>düsündü
>derin maviyi, beyaz mercani, bir de yesil yosunu.
>Iste tam o sirada egilip aldim onu, yürüdüm
>deniz kenarina. Bir öpücük
>kondurdum basina. Sade bir törenle saldim denizin sularina. Bir an öylece
>bakakaldi, sonra sevinçle dibe daldi gitti, tüm kederimi söküp atarak.
>Tesekkürü de ihmal etmemisti, birkaç degerli pulunu elime avuçlarima
>birakarak. Balikçi ve kedi saskin baktilar yüzüme.
>Sorar gibiydiler, neden yaptin bunu diye..
>
"BiR GÜN" dedim, "BULURSAM KENDiMi YESiL LEGENDEKi KÜÇÜK BALIK KADAR
>ÇARESiZ, SON ANA KADAR HEP BiR UMUDUM OLSUN DiYE.."
>
>
