- Katılım
- 4 Tem 2006
- Mesajlar
- 11,353
- Reaction score
- 0
- Puanları
- 0
- Yaş
- 37
Kimsenin yokluğu bu kadar korkutmadı beni.
Kendimi zor günlerin insanı gördüm ya,
hiçbir güçlüğün beni bırak yıkmayı, sendeletmeyeceğini bile düşünürdüm.
Oysa şimdi yarımım.
Ve sen böylesine uzakken benden hiçbir zaman tam olamayacağımı da biliyorum. 'Tasalanma' diyeceksin. Tasalanmayayım ama kendime bakıyorumda birkaç umut kırıntısı dışında hiçbir şey göremiyorum.
Nerede olduğunu bilmek yada döneceğin umuduyla yaşamakta kandırmıyor beni. Her sabaha sensiz uyanmaktan, her günün sensiz geçmesinden korkuyorum artık.
Bu yüzden uyanmak istemiyorum 'uyuduğum uykular'dan...
Ve geceler...
Ne yıldızları görüyorum ne de gecenin sesini duyabiliyorum.
Saniyelerin ne kadar bitmez olduğunu görüyorum, şaşırıyorum.
Zamanı bu kadar geçmez kılan sensizliğe lanet ediyorum.
Bir maraton koşucusu gibiyim. Ama bitişe ulaşamıyorum bir türlü.
Bildiğim bütün hasret şarkılarını ard arda ekleyip söylüyorum.
Sesimi kendim bile duymuyorum.
Ertesi gece bir kez daha...Her gece aynı hüzün...
Senden bir iz göreceğim diye sokaklara çıkmıyorum artık.
Bu kentin her yerinde sen varsın biliyorum ve hiç bir köşe başından çıkmayacaksın üstelik. Yaşamaksa yaşıyorum elbette şairin dediği gibi 'senden uzak olduktan sonra nerde olsa yaşıyor insan' yokluğunu kabul etmek böylesine zorken hiç olmama ihtimalini düşünemiyorum bile.
Bekleyeceğim seni, zor olacak, çok zor olacak ama bekleyeceğim.
Bu yarım yüreğin diğer yarısı yani sen...
GELECEKSİN DEĞİL Mİ?
![[me|2wi$]](/data/avatars/m/60/60378.jpg?1712258990){kind=avatar}
