Merhaba;
Benim adım Güvercin. Kendime bu adı taktım. İnsanlarınkine benzeyen bir adım var mı bilmiyorum. Herkes bana bu isimle seslenir. Güvercin. Güzel şeyleri temsil eder ismim. Beyaz şeyleri, barışçıl şeyleri. Ama bana soracak olursanız, barış güvercininden halliceyim. Gerçi ben de onun gibi çelik yelek giyip gezerim ama... Bazı zamanlar bir istasyonda bırakılan sevgili olurum, gözümden çiy taneleri düşer kanatlarıma. Bazen de istasyondan kalkan tirenin içindeki olurum. Diğer istasyonda bekleyen bir kucak kadar heyecanlı atar kalbim. Ama en çok bütün istasyonlardaki bekleme salonuyum. Öyle kendi halinde, öyle sessiz. Sessizliğe aldanmamak gerek. Biraz kulak verecek olursanız eğer, içimde gürüldeyen kan ırmaklarının sesini duyabilirsiniz.
Bazen mor kanatlarım olsun isterim. Mavi gözyaşlarım. Buradan ta Allah'a kanat çırpayım. Ona sarılayım sımsıkı. Bu kısmı yerecek olursanız, çırptığım kanadımdan esen yeli anlamamışsınız demektir. Boşuna da uğraşmamalısınız anlayabilmek için. Yaşınız benden çok büyük olabilir, zihninizde daha fazla öge bulunduruyorsunuz belki de. Tamam, amenna. Ancak beni anlayabilmek için benim kanatlarımı takıp uçtuğum gökyüzünde uçmanız gerekir. İçinden geçtiğim gri bulutlardan siz de geçmelisiniz.
Zihninizin bölündüğüne ceket ilikleyip saygı duyduğunuz oldu mu? Sanmam. Çünkü siz, böyle bir şeyde panik olup kendini ateşe verecek kadar zekisiniz! Oysa ben, her gün bölünmüş zihnime uşaklık ederim. Üstelik bunu yapabilmek için kişiliğimi de ikiye böldüm keskin bir testere ile. Bölünmüş taraflarımdan biri sorun çıkartır mutlaka. Böyle olduğu zaman Allah'a küsmek gelir içimden. Ağlamak gelir sonra. Sonra zaten bakarım ki müsait bir kuytuda kurşuna diziliyorum.
Sonra da sonbahar gelir. Sarı sarı yapraklar ayaklarımın dibine düşer. Ben Eylül'ün tetiğini çekerim, bir yaprak daha düşer yere. Sonbaharın da pimi çekilir. Sarı infilak eder, hüzün öksüz kalır. Ben de ne alakaysa, avazım çıktığı kadar bağırırım;
"Maviyi kim öldürdü ulan?"
Batuhan Dedde
