icemen
New member
- Katılım
- 7 Şub 2007
- Mesajlar
- 20,136
- Reaction score
- 0
- Puanları
- 0
83 Mayısının 13ncü cumasında sabahın körü sayılabilecek 06:30 da ağlayarak, Tokat' taki mahallemizi ayağa kaldırmışım. Bir gün önce Fenerbahçe son Türkiye kupasını almış, karşı komşumuz evinin penceresine Fenerbahçe bayrağını asmış, Bir Fenerli daha doğdu diye kapımızda bekliyormuş. O gün amcamın gazabına uğramış. Babamın da gazabına uğrayabilirdi ama o zamanlar gurbet hevesine kapılmış Arabistan' da ilerde kendisinden isteyeceğim çeşitli oyuncakların parasını biriktirmekle meşguldü.
Mahallemizin imamı kulağıma ezan okuduğunda 3 kere de Muhammed Emin diye fısıldamış. Bundan sonraki yaşamımda bu isimle çağrılacaktım. Misket oynayan, top peşinde koşan, elinde sapan kuş avına çıkan, kendi meyve bahçeleri dururken komşunun kiraz ağacının tepesinden inmeyen "çocuk nasıl olur ki?" :saskin merak edip annesinden kıçına terlik yiyen tombul toparlak normal bi çocuktum.
6 yaşıma geldiğimde babam da gurbetten gelmişti, "hadi" dedi "İzmir' e taşınıyoruz." gittik İlk okula da orada başladım Hatay ilçesinde. Fazla uzun sürmedi, yarım dönem okudum sonra tekrar O Arabistan yollarına biz tekrardan Tokat' a... peşinden sürüklendik durduk. Annem kardeşlerim, Babaannem hep birlikte yaşıyorduk. Babam sadece Yazları uğradığından çok fazla göremiyordum onu Baba şefkatinden yoksun büyüdük kardeşlerimle. "Baba" diyordum ama gerçek bir "Baba" nasıl olurdu bi fikrim yoktu. Yakın bi akraba gibi geliyordu. 9 yaşıma kadar böyle sürdü yine meyve bahçelerinde, yine top peşinde. çocuk nasıl olur? onu öğrendim :saskin merak etmiyorum. En çok da kendi bahçemizdeki erik ağacının tepesinde vakit geçirirdim ekmeğimi suyumu alır saatlerce dururdum orda, ağaçtan ev yaptım bi nevi oraya. Derken Babam yine geldi, ve bize yine yol göründü bu sefer taşı toprağı altın İstanbul yolu... Kenar mahallenin de kenarında bulunan İstanbul bile sayılmayan Büyükçekmece ilçesinin Esenyurt beldesinde 2 odalı bi evde kiracı olarak başladı İstanbul maceramız, sonraları babam iş değiştirdikçe bizim de muhitimiz değişti, yani hayatım babamın işine endeksliydi. Memur olmamasına rağmen gezdik durduk. kaç okul değiştirdim ben bile unuttum sayısını. Ergen yıllarını İstanbul' da kenar mahallede geçirenler bilir, anlatmıycam iğreçtir =)
Liseyi de bitirdikten sonra Üniversite hayalleri kurarken şartlar beni oto yedekparça sektörüne iteledi 20 yaşlarımda.
7 yıldır hayatım maaş+ssk+yol problemleriyle, Beşiktaş tribününde geçiyor. Aşk mı? genellikle belediye otobüsünde kız inene kadar sürerdi. Bir kaç flörtüm de oldu bu çekingenliğime rağmen nasıl olduğunu anlamayıp, ciddi başladığım ama kendimi kandırdığım... Şimdi platonik bu... En azından kendimi kandırmadığımdan eminim.
Bir de göçebe hayatı bitirip yerleşik hayata geçtik, o yüzden bizim aileyi eski Türk boylarına benzetirim, her ne kadar 5 yaşında at binip, kılıç kuşanmasam da...
Bu aralar fotoğrafa merak saldım, beceremesem de mutlu oluyorum. Gelen tepkilerin hevesim kırılmasın diye, "oo çok güzel, oo harika" olduğunu bilsem de mutlu oluyorum.
Bunca yıldır herkes de olduğu gibi benim de edindiğim acı, tatlı tecrübelerden, hayat felsefem var. "Ya olduğun gibi görün ya da göründüğün gibi ol" demiş Mevlana. (alıntı yaptım bu yaşam tarzını hakkını helâl et Mevlana) Olduğumdan farklı görünmüyorum, en rezil durumlarım da en kıskanılası durumlarım da meydandadır.
Mahallemizin imamı kulağıma ezan okuduğunda 3 kere de Muhammed Emin diye fısıldamış. Bundan sonraki yaşamımda bu isimle çağrılacaktım. Misket oynayan, top peşinde koşan, elinde sapan kuş avına çıkan, kendi meyve bahçeleri dururken komşunun kiraz ağacının tepesinden inmeyen "çocuk nasıl olur ki?" :saskin merak edip annesinden kıçına terlik yiyen tombul toparlak normal bi çocuktum.
6 yaşıma geldiğimde babam da gurbetten gelmişti, "hadi" dedi "İzmir' e taşınıyoruz." gittik İlk okula da orada başladım Hatay ilçesinde. Fazla uzun sürmedi, yarım dönem okudum sonra tekrar O Arabistan yollarına biz tekrardan Tokat' a... peşinden sürüklendik durduk. Annem kardeşlerim, Babaannem hep birlikte yaşıyorduk. Babam sadece Yazları uğradığından çok fazla göremiyordum onu Baba şefkatinden yoksun büyüdük kardeşlerimle. "Baba" diyordum ama gerçek bir "Baba" nasıl olurdu bi fikrim yoktu. Yakın bi akraba gibi geliyordu. 9 yaşıma kadar böyle sürdü yine meyve bahçelerinde, yine top peşinde. çocuk nasıl olur? onu öğrendim :saskin merak etmiyorum. En çok da kendi bahçemizdeki erik ağacının tepesinde vakit geçirirdim ekmeğimi suyumu alır saatlerce dururdum orda, ağaçtan ev yaptım bi nevi oraya. Derken Babam yine geldi, ve bize yine yol göründü bu sefer taşı toprağı altın İstanbul yolu... Kenar mahallenin de kenarında bulunan İstanbul bile sayılmayan Büyükçekmece ilçesinin Esenyurt beldesinde 2 odalı bi evde kiracı olarak başladı İstanbul maceramız, sonraları babam iş değiştirdikçe bizim de muhitimiz değişti, yani hayatım babamın işine endeksliydi. Memur olmamasına rağmen gezdik durduk. kaç okul değiştirdim ben bile unuttum sayısını. Ergen yıllarını İstanbul' da kenar mahallede geçirenler bilir, anlatmıycam iğreçtir =)
Liseyi de bitirdikten sonra Üniversite hayalleri kurarken şartlar beni oto yedekparça sektörüne iteledi 20 yaşlarımda.
7 yıldır hayatım maaş+ssk+yol problemleriyle, Beşiktaş tribününde geçiyor. Aşk mı? genellikle belediye otobüsünde kız inene kadar sürerdi. Bir kaç flörtüm de oldu bu çekingenliğime rağmen nasıl olduğunu anlamayıp, ciddi başladığım ama kendimi kandırdığım... Şimdi platonik bu... En azından kendimi kandırmadığımdan eminim.
Bir de göçebe hayatı bitirip yerleşik hayata geçtik, o yüzden bizim aileyi eski Türk boylarına benzetirim, her ne kadar 5 yaşında at binip, kılıç kuşanmasam da...
Bu aralar fotoğrafa merak saldım, beceremesem de mutlu oluyorum. Gelen tepkilerin hevesim kırılmasın diye, "oo çok güzel, oo harika" olduğunu bilsem de mutlu oluyorum.
Bunca yıldır herkes de olduğu gibi benim de edindiğim acı, tatlı tecrübelerden, hayat felsefem var. "Ya olduğun gibi görün ya da göründüğün gibi ol" demiş Mevlana. (alıntı yaptım bu yaşam tarzını hakkını helâl et Mevlana) Olduğumdan farklı görünmüyorum, en rezil durumlarım da en kıskanılası durumlarım da meydandadır.
seni iyiki tanımışız iyiki varsın ... iyiki bizimlesin ... 
