Yaşam aslında acıların bir bütünüdür.
Bu ac yaşamın içinde çocuklar varsa o zaman acılar yüreğimizde daha da derin izler bırakır.
Kaderi olsa gerek bu acılı coğrafyada doğan çocukar ne olacağını ve nasıl yaşayacağını bilemeden acılı yüzlerle ,
acılı bakışlarla , acılı gülüşlerle hayal kırıklığı yaşayarak büyüdüler.
Bu topraklar üzerinde yarına dair bir gelecekleri olmadan.
Doğunun acılı geçmişi aslında sadece Doğu da değil
ülkenin her karesinde yaşama dair tüm yaşanan acılar çocukların üzerinde sanatsal bir yapı gibi kendini ördü bu zamanda.
Hayatlarına dair tüm yaşananlarda tek odalı evlerde analarıyla babalarıyla beraber yaşayan çocukların payına düştü.
Bu onların yaşam tercihi değildi zaten yıllardır ihtiyaçları olan sevgiyi.
Hiçbir şeye mahkum olmadan boyacılık , ırgatlık , tatlıcılık vs yaparak
ama avuç açmadan onurlu bir şekilde bulmaya çalıştılar sevgiyi.
Hakettiği sevgiyi göremeyen o kadar çocuk varki buralarda yaşayan herkes bilir.
Ama sevgiyle umutla bakan azalmış yerini artık yorgun gözler almış , hayal kırıklığı , yanlızlık ve korku kalmış bedenlerde.
Bu yüzden çocukların yaşamı sokaklarda ve tarlalarda yaralı bir kuş gibi sürüklenip gidiyor.
Çocuklar bu yaralı coğrafyanın acımasız yokluğunda simit satarken boyacılık ve ırgatlık yaparken
yaşamın içinde yaşayan sessiz yüreklerin yaşamadığını yaşadılar.
Yaşamın içinde yeni umutlar bekleyerek yeni masallar dinleyerek anlamsız bakışlarla bakacaklar yarınlarına.
Yeni umutlar yeşerinceye kadar acılarıyla bütünleşerek yaşayacaklar.
Artık bu çocukların umutları bir bardağın içinde sıkışmış.
Gelecekleride tarlalarda , çadırlarda , sokaklarda , ıssız duvarların her karesinde donup kalmış gibi.
Sanki hiç kimsenin içinden gelmiyor bu çocukların yaşamlarına bakmaya.
Ya konuşulanların dili farklı konuşuluyor yada yüzleri farklı bakıyor.
Yaşama dair gönül gözüyle bu çocuklara bakabilsek tüm SORUMLULUKLARIMIZ SORUMLU olmaktan çıkar.
DÜNYAYI VERELİM ÇOCUKLARA (Nazım Hikmet Ran)
Dünyayı verelim çocuklara hiç değilse bir günlüğüne
allı pullu bir balon gibi verelim oynasınlar
oynasınlar türküler söyliyerek yıldızların arasında
dünyayı çocuklara verelim
kocaman bir elma gibi verelim sıcacık bir ekmek somunu gibi
hiç değilse bir günlüğüne doysunlar
dünyayı çocuklara verelim
bir günlük de olsa öğrensin dünya arkadaşlığı
çocuklar dünyayı alacak elimizden
ölümsüz ağaçlar dikecekler.
Yine ağlıyor, Yıldız bakışlı çocuklar,
Hayattan vazgeçmişcesine,
Sanki yılların tüm yükü üzerlerinde...
Kapatalım pencereyi
Parçalanmış bedenleri
Yoklukları,yıkıntıları
Yıkıntılar arasından sızan gözyaşlarını
Umarsızca eğlenebilen parazitleri
Görmeye dayanamıyorum anne...
ya sen ne olacaksın çocuk?
-astronot olacağım...
-niçin?
Cevap manidardır oldukça;
-yıldızlara ulaşacağım...
-ne olacak yıldızlara ulaşınca?
-en parlaklarını toplayıp, anneme vereceğim...
Emek vereceksin yarınların için
Alın terin ile varacaksın ulaşmak istediğin yere
Haksızlığa boyun eğmeyip
Zulüm edene baş kaldıracaksın...!
Dört elle sarılacaksın emeğine
Okuyacaksın...
Bakmayın güldüklerine onların...
Fotoğrafı çeken abileri söylemiş
Gülün diye...
Oyy çocuk sen mavilerde bir geleceksin
Sen adın gibi hırçın... Adın gibi sonsuzsun...
İnsanı, insanlığı öğreneceksin
Bileceksin, seni beni...ve geçmişini..
Alinti
Bu ac yaşamın içinde çocuklar varsa o zaman acılar yüreğimizde daha da derin izler bırakır.
Kaderi olsa gerek bu acılı coğrafyada doğan çocukar ne olacağını ve nasıl yaşayacağını bilemeden acılı yüzlerle ,
acılı bakışlarla , acılı gülüşlerle hayal kırıklığı yaşayarak büyüdüler.
Bu topraklar üzerinde yarına dair bir gelecekleri olmadan.
Doğunun acılı geçmişi aslında sadece Doğu da değil
ülkenin her karesinde yaşama dair tüm yaşanan acılar çocukların üzerinde sanatsal bir yapı gibi kendini ördü bu zamanda.
Hayatlarına dair tüm yaşananlarda tek odalı evlerde analarıyla babalarıyla beraber yaşayan çocukların payına düştü.
Bu onların yaşam tercihi değildi zaten yıllardır ihtiyaçları olan sevgiyi.
Hiçbir şeye mahkum olmadan boyacılık , ırgatlık , tatlıcılık vs yaparak
ama avuç açmadan onurlu bir şekilde bulmaya çalıştılar sevgiyi.
Hakettiği sevgiyi göremeyen o kadar çocuk varki buralarda yaşayan herkes bilir.
Ama sevgiyle umutla bakan azalmış yerini artık yorgun gözler almış , hayal kırıklığı , yanlızlık ve korku kalmış bedenlerde.
Bu yüzden çocukların yaşamı sokaklarda ve tarlalarda yaralı bir kuş gibi sürüklenip gidiyor.
Çocuklar bu yaralı coğrafyanın acımasız yokluğunda simit satarken boyacılık ve ırgatlık yaparken
yaşamın içinde yaşayan sessiz yüreklerin yaşamadığını yaşadılar.
Yaşamın içinde yeni umutlar bekleyerek yeni masallar dinleyerek anlamsız bakışlarla bakacaklar yarınlarına.
Yeni umutlar yeşerinceye kadar acılarıyla bütünleşerek yaşayacaklar.
Artık bu çocukların umutları bir bardağın içinde sıkışmış.
Gelecekleride tarlalarda , çadırlarda , sokaklarda , ıssız duvarların her karesinde donup kalmış gibi.
Sanki hiç kimsenin içinden gelmiyor bu çocukların yaşamlarına bakmaya.
Ya konuşulanların dili farklı konuşuluyor yada yüzleri farklı bakıyor.
Yaşama dair gönül gözüyle bu çocuklara bakabilsek tüm SORUMLULUKLARIMIZ SORUMLU olmaktan çıkar.
DÜNYAYI VERELİM ÇOCUKLARA (Nazım Hikmet Ran)
Dünyayı verelim çocuklara hiç değilse bir günlüğüne
allı pullu bir balon gibi verelim oynasınlar
oynasınlar türküler söyliyerek yıldızların arasında
dünyayı çocuklara verelim
kocaman bir elma gibi verelim sıcacık bir ekmek somunu gibi
hiç değilse bir günlüğüne doysunlar
dünyayı çocuklara verelim
bir günlük de olsa öğrensin dünya arkadaşlığı
çocuklar dünyayı alacak elimizden
ölümsüz ağaçlar dikecekler.
Yine ağlıyor, Yıldız bakışlı çocuklar,
Hayattan vazgeçmişcesine,
Sanki yılların tüm yükü üzerlerinde...
Kapatalım pencereyi
Parçalanmış bedenleri
Yoklukları,yıkıntıları
Yıkıntılar arasından sızan gözyaşlarını
Umarsızca eğlenebilen parazitleri
Görmeye dayanamıyorum anne...
ya sen ne olacaksın çocuk?
-astronot olacağım...
-niçin?
Cevap manidardır oldukça;
-yıldızlara ulaşacağım...
-ne olacak yıldızlara ulaşınca?
-en parlaklarını toplayıp, anneme vereceğim...
Emek vereceksin yarınların için
Alın terin ile varacaksın ulaşmak istediğin yere
Haksızlığa boyun eğmeyip
Zulüm edene baş kaldıracaksın...!
Dört elle sarılacaksın emeğine
Okuyacaksın...
Bakmayın güldüklerine onların...
Fotoğrafı çeken abileri söylemiş
Gülün diye...
Oyy çocuk sen mavilerde bir geleceksin
Sen adın gibi hırçın... Adın gibi sonsuzsun...
İnsanı, insanlığı öğreneceksin
Bileceksin, seni beni...ve geçmişini..
Alinti
