cemi Süsleyen ve Geceye Ait Sözcüklere...
Gece yaklaşıyor bir minarenin aleminden. Gece yaklaşıyor bir suyun akissiz huzmesinden. Gece yaklaşıyor sevgili! İki martının aşkla süzülüşünden… Gece sevgili… Gece… Ben geceleri seninle sevdim. Kandillerin ve mahyaların ışıklarının arasında buldum gözlerini. Kandil Sevgili… Gece…
“Şeb-ârâ” dedim sana “Gecemi süsleyen”, ben geceleri seninle sevdim. Geceyi süsleyen sözcükleri, geceye ait olanları ve geceden parçası bulunanları…
“Şeb-i aşk” dedim senli gecelere, senden uzak geçenlere “Şeb-i gâm”, bazen “Şeb-i mâtem” oluverdi zaman… Ben sözcükleri seninle sevdim.
“Şeb-i deycûr” oldu geceler “Kara Karanlık”. “Şeb-i firâk”ta âhlarım semâya yükseldi, adına “Ayrılık Gecesi” dedim. Ben geceleri seninle sevdim.
“Şeb-dîz” dedim adına, “Gece Renklim”, “Şeb-efrûz”da yakıştı sana, öyle bir “Aydınlık Gecesi” peyda oldu. Ben aydınlığı seninle sevdim.
Bense “Şeb-engîz” oldum, bir yarasa… Karanlıklara yürüyüp “Şeb-gerd” oldum, seni ıslıkladım yollara ve kaldırımlara. “Şeb-gîr” olup uyumadım, sana doğru kervanlar yolladım hayal sahralarında. Ben hayalleri seninle sevdim.
“Şeb-hân”a döndüm, “Şeb-hâne”lerde sabahladım, “Şeb-hûn”lara uğradım, karabasanlar yedim. “Şeb-rev”lerle yoldaş oldum, onlara seni heceledim. Ben sözleri seninle sevdim.
En son, gece sabaha ulaştı bir minarenin aleminden. Martılar süzülmeyi bıraktı ve suyun huzmesi renk attı sensizliğimde. Müezzinler sabâ makamına bastı ve ben bir “Şeb-nem” olup yanağına kondum.
Sevgili! Ben geceleri seninle sevdim. Gecemi süsleyen sözcükleri, geceye ait olanları ve geceden parçası bulunanları…
Gece yaklaşıyor bir minarenin aleminden. Gece yaklaşıyor bir suyun akissiz huzmesinden. Gece yaklaşıyor sevgili! İki martının aşkla süzülüşünden… Gece sevgili… Gece… Ben geceleri seninle sevdim. Kandillerin ve mahyaların ışıklarının arasında buldum gözlerini. Kandil Sevgili… Gece…
“Şeb-ârâ” dedim sana “Gecemi süsleyen”, ben geceleri seninle sevdim. Geceyi süsleyen sözcükleri, geceye ait olanları ve geceden parçası bulunanları…
“Şeb-i aşk” dedim senli gecelere, senden uzak geçenlere “Şeb-i gâm”, bazen “Şeb-i mâtem” oluverdi zaman… Ben sözcükleri seninle sevdim.
“Şeb-i deycûr” oldu geceler “Kara Karanlık”. “Şeb-i firâk”ta âhlarım semâya yükseldi, adına “Ayrılık Gecesi” dedim. Ben geceleri seninle sevdim.
“Şeb-dîz” dedim adına, “Gece Renklim”, “Şeb-efrûz”da yakıştı sana, öyle bir “Aydınlık Gecesi” peyda oldu. Ben aydınlığı seninle sevdim.
Bense “Şeb-engîz” oldum, bir yarasa… Karanlıklara yürüyüp “Şeb-gerd” oldum, seni ıslıkladım yollara ve kaldırımlara. “Şeb-gîr” olup uyumadım, sana doğru kervanlar yolladım hayal sahralarında. Ben hayalleri seninle sevdim.
“Şeb-hân”a döndüm, “Şeb-hâne”lerde sabahladım, “Şeb-hûn”lara uğradım, karabasanlar yedim. “Şeb-rev”lerle yoldaş oldum, onlara seni heceledim. Ben sözleri seninle sevdim.
En son, gece sabaha ulaştı bir minarenin aleminden. Martılar süzülmeyi bıraktı ve suyun huzmesi renk attı sensizliğimde. Müezzinler sabâ makamına bastı ve ben bir “Şeb-nem” olup yanağına kondum.
Sevgili! Ben geceleri seninle sevdim. Gecemi süsleyen sözcükleri, geceye ait olanları ve geceden parçası bulunanları…
Ben geceleri seninle sevdim.
alıntı
