Kimsenin yokluğu bu kadar korkutmazdı beni, kendimi zor günlerin kadını görürdüm ya hiç bir güçlüğün beni bırak yıkmayı sendeletmeyeceğini bile düşünürdüm ..
Oysa şimdi yarımım ve sen böylesine uzakken benden hiçbir zaman tam olamayacağımı da biliyorum.. Tasalanma diyeceksin, tasalanmayayımda kendime bakıyorum ve bir kaç umut kırıntısı dışında bir şey göremiyorum ..
Nerede olduğunu bilmek ya da döneceğin umuduyla yaşamakta kandırıyor beni .. Her sabaha sensiz uyanmaktan her günün sensiz geçmesinden korkuyorum artık bu yüzden uyanmak istemiyorum ..
Ve geceler ..Ne yıldızları görüyorum ne de gecenin sesini duyabiliyorum .. Saniyelerin ne kadar uzun ne kadar bitmez olduğunu görüp şaşırıyorum, zamanı bu kadar geçmez kılan sensizliğe lanet ediyorum ...
Bir maraton koşucusu gibiyim ama finişe ulaşamıyorum, bildiğim bütün hasret şarkılarını ardarda söylüyorum, sesimi kendim bile duymuyorum, ertesi gece bir kez daha her gece aynı hüzün ..
Senden bir iz göreceğim diye sokaklara çıkmıyorum artık, bu kentin her yerinde sen varsın biliyorum ve hiçbir şekilde köşe başından çıkmayacaksın üstelik ...
Yaşamaksa yaşıyorum elbette, şairin dediği gibi : " Senden uzakta olduktan sonra nerede olsa yaşıyor insan "
Yokluğunu kabul etmek bu kadar zorken hiç olmama ihtimalini düşünemiyorum, bekleyeceğim seni zor olacak ama bekleyeceğim ...
Bu yarım yüreğin diğer yarısı yani sen ;
GELECEKSİN DEĞİL Mİ ??
edit : çok hoşuma giden bi yazıdır o yüzden paylaşmak istedim :sigara:
