- Katılım
- 22 Haz 2005
- Mesajlar
- 13,353
- Reaction score
- 0
- Puanları
- 0
Biz Türklerde peygamber sevgisini göstermesi ve gösterilen hassasiyetten olmalıki, çocuklarına Muhammed adı yerine Mehmet ismi verilmiştir.Çünkü çocuğuna ola ki kızmak durumunda kalan ebeveynler, yüce peygamberimizin adına doğrudan öfke ile seslenmiş durumuna düşme endişesini taşımışlardır.
Türklerdeki Allah, Peygamber ve Kâbe sevgisini göstermesi bakımından şu tarihi hadiseyide anlatmak yerinde olacaktır.
Sulta II. Abdulhamid devrinde , Beytullahın tamiri ihtiyacı doğmuş ve durumu rapor eden mühendisler ‘’…beytullaha geldiğimizde kuzey tarafındaki duvarın rüku’a eğilmiş olduğunu gördük…’’ demişlerdir. Yine padişah , Hicaz demiryolu yapılırken tarihcilerin bir araştırma yaparak ; ‘’…güzergah üzerinde Hz. Muhammed nerelerde durmuş ise, uzaklığına ve yakınlığına bakılmaksızın oraya bir istasyon inşa edilmesini…’’ emretmiştir. Daha sonra Allahın evi olan Beytullah’ta ve Ravzâ-ı Mutahhare’de yapılan çalışmalar esnasında yüksek sesle konuşulup çalışılmaması, metal çekiç yerine ahşap tokmaklar ve çivilerin üzerine de lastik veya keçe gibi malzemeler konularak çakılmasıyla çok az ses çıkmasını sağlayarak Allaha ve Hz. Muhammed’e olan manevi saygının gereği yerine getirilmiştir. Cihanı titreten Osmanlı Sultanı Yavuz Sultan Selim adına hutbe okunurken İmam efendi ‘’Sultan’ül Harameyn’’ yani Mekke ve Medinenin sultanı anlamındaki ifadeyi duyar duymaz ayağa kalkarak öyle değil bilakis ‘’Hadem’ül Harameyn’’ yani bu mübarek beldelerin hizmetkârı olduğunu bildirerek o şekilde okunmasını emretmiştir.
Ütün Mü’minlerin kardeş olduğuna inanan, Kâbe’nin civarında en küçük bir canlıyı dahi öldürmenin haram kılındığının bilincinde olan Türk Milleti ve Sultanları, İstanbul boğazının Anadolu yakasına ‘’Harem’’ diyerek oradan Kâbe’ye kadar deniz sularının araya girmediği coğrafyaya bu gözle bakma yüceliğini kendilerine şiâr edinmişlerdir.
Türklerdeki Allah, Peygamber ve Kâbe sevgisini göstermesi bakımından şu tarihi hadiseyide anlatmak yerinde olacaktır.
Sulta II. Abdulhamid devrinde , Beytullahın tamiri ihtiyacı doğmuş ve durumu rapor eden mühendisler ‘’…beytullaha geldiğimizde kuzey tarafındaki duvarın rüku’a eğilmiş olduğunu gördük…’’ demişlerdir. Yine padişah , Hicaz demiryolu yapılırken tarihcilerin bir araştırma yaparak ; ‘’…güzergah üzerinde Hz. Muhammed nerelerde durmuş ise, uzaklığına ve yakınlığına bakılmaksızın oraya bir istasyon inşa edilmesini…’’ emretmiştir. Daha sonra Allahın evi olan Beytullah’ta ve Ravzâ-ı Mutahhare’de yapılan çalışmalar esnasında yüksek sesle konuşulup çalışılmaması, metal çekiç yerine ahşap tokmaklar ve çivilerin üzerine de lastik veya keçe gibi malzemeler konularak çakılmasıyla çok az ses çıkmasını sağlayarak Allaha ve Hz. Muhammed’e olan manevi saygının gereği yerine getirilmiştir. Cihanı titreten Osmanlı Sultanı Yavuz Sultan Selim adına hutbe okunurken İmam efendi ‘’Sultan’ül Harameyn’’ yani Mekke ve Medinenin sultanı anlamındaki ifadeyi duyar duymaz ayağa kalkarak öyle değil bilakis ‘’Hadem’ül Harameyn’’ yani bu mübarek beldelerin hizmetkârı olduğunu bildirerek o şekilde okunmasını emretmiştir.
Ütün Mü’minlerin kardeş olduğuna inanan, Kâbe’nin civarında en küçük bir canlıyı dahi öldürmenin haram kılındığının bilincinde olan Türk Milleti ve Sultanları, İstanbul boğazının Anadolu yakasına ‘’Harem’’ diyerek oradan Kâbe’ye kadar deniz sularının araya girmediği coğrafyaya bu gözle bakma yüceliğini kendilerine şiâr edinmişlerdir.
