GebzeLi
Altın Üye
Adamlar, Atatürk Devrim Ve İlkeleri denilince yalnızca 6 Ok’u anlamış gözüküyorlar. Bu, bir aldatmaca değilse, kesinlikle temelli bir yanılgıdır. Çünkü, bu ilkeler yalnızca 6 Ok’ta anlatımını bulmuş değildir; örneğin, bağımsızlık ilkesi her şeyin üstündedir, eğitim birliği Kemalizm’in temel taşlarındandır. Şu halde, Kemalizm’in “sivil” ve “renksiz” anayasadan çıkarılması, bağımsızlık ülküsünün de, eğitim birliğinin de çıkarılmasını kapsar.
6 Ok’a gelince; Cumhuriyetçilik ve Laiklik ilkeleri için şimdilik bir şey demiyorlar. Ne ki, Anayasa Atatürk ilkelerinden soyutlanacak olursa, bu ikisinin de içi boşaltılmış olacaktır.
Milliyetçilik, anlaşılan o ki, en çok rahatsız edeni. Atatürk milliyetçiliğinin ne anlama geldiğini burada yinelemeye hiç gerek yok. Ama besbelli ki, Türk ulus devletini kendileri için bir engel görenlerin ideolojileri ile Atatürk’ün milliyetçilik ideolojisi çelişiyor.
Halkçılık, devletin halka yönelmesi, tüm halkı kucaklaması, halkın kalkındırılması demektir. Bunu, anayasal bir amaç olmaktan çıkarılmasını isteyenlerin maskelerini düşürmekte bu tutumlarından daha yararlı bir şey olamaz.
Devletçilik’e gelince; Atatürk hiçbir zaman tüm ekonominin devletin elinde olmasını öngörmemiştir. Tersine, özel sektörün cılızlığı yüzünden yapamayacağı işlerin devlet eliyle yapılması gerektiğini, devletin el attığı alanların da özel sektör güçlendikçe ona devredileceğini belirtmiştir. Kaldı ki, özel sektörü güçlendirmek için de çeşitli önlemler alınmıştır. Bu sayededir ki özel sektör kalkınmış bulunmaktadır. Vehbi Koç’un İkinci Dünya Savaşı yıllarında Türk özel sektörünün ancak devletçilik sayesinde ayakta kalmış olduğunu belirttiği unutulmamalıdır. O halde, devletçilik ilkesine neden karşı çıkılmaktadır? Nedeni açıktır: Bugün de Türk özel sektörünün altından kalkamayacağı, ancak devletin finanse edip yürütebileceği alanlar vardır. Bu alanlara yabancılar göz dikmişlerdir. Üstelik bunlar yalnız ekonomik açıdan değil, askerî açıdan da stratejik kuruluşlardır. Oysa, Atatürk’ün anladığı devletçilik, karma ekonomiyi amaçlayan bir devletçiliktir ve ekonominin “millî” olması önkoşuldur. Ne ki, bugün her şey “gayrımillileştirilmekte”, “gayrıtürkleştirilmekte”dir.
Devrimcilik belki de üzerinde en çok durulması gerekendir. Şu tarihsel gerçeği anımsarsak konu daha iyi anlaşılacaktır: Türkiye, Atatürk’ün ölümünü izleyen dönemde devrimcilikten uzaklaşmış ve aynı anda da ilerleyip kalkınması duraklamıştır. Sonunda devrimcilik tümden unutulunca da ülkemiz batı emperyalizminin giderek yarı sömürgesi olma sürecine girmiştir. Atatürk’ün çağdaşlaşma hedefi artık ulaşılamaz bir duruma düşmüştür. Nedeni şudur: Avrupalılar sanayi devrimini gerçekleşince büyük bir ilerleme sağlamışlar ve dünyanın geri kalan ülkelerini geride bırakmışlardır. Dahası, emperyalizm aşamasına ulaşınca da bu ülkeleri sömürgeleştirerek ya da bağımlı duruma getirerek onların doğal gelişmelerini durdurmuşlardır, hatta onları bulundukları noktadan daha da geriye çekmişlerdir.. Dolayısı ile gelişmiş ülkeler ile azgelişmiş ya da gelişmemiş olanlar arasındaki makas bu tarihlerden başlayarak sürekli daha da açılmıştır. Bu nedenle, aradaki makasın evrimci yöntemlerle kapatılmasının olanağı yoktur, devrimci bir atılım yapılması gerekir. Bunu yapmazsanız, siz bir adım ilerlerken onlar on adım ilerlerler. Siz köylerimizde de artık cep telefonu ve renkli televizyon var diye sevinir ve bunu bir ilerleme belirtisi olarak değerlendirirken onlar Mars’a araç yollarlar. Gerçi, bizler devrimcilikten çoktan vaz geçmiş bulunuyoruz ama, Atatürk döneminin devrimciliğini anımsayarak belki de avunuyorduk. Şimdi metinlerden bunu da çıkararak o günleri de unutturmak istiyorlar.
