.:CHECHEN
Banned
Selamunaleyküm.Öncelikle mod abi ve kardeşlerimden boşyere üyelik aldığım için özür diliyorum.Ben .:CHECHEN nickli kardeşinizim.Öss ye hazırlandığımdan ve ders çalışmadığımdan dolayı infatuate ablama şifremi sınav gününe kadar emanet ettim.
Kardeşlerim çok zor bir durumdayım.Yaşadığım ortam ve hiçbir dosta sahip olamayışım beni büyük bir boşluğa itiyor.Bu yazıları yazarken saat sabah 09.06 civarı gece 1 de uyandım.Ders çalıştım.Ailemin tamamı şu sıralar izmirde 1 haftadır evde yanlızım ve gerek kendimi gerek hayatımı düşünmek için büyük bi fırsat oldu benim için.
Beni bi çoğunuz tanır eskişehir grafik bölümüne hazırlanıyorum.photoshopu ne kdar sevdiğimi beni tanıyan bi çok dostum,abimde bilir.Ama photoshopta çizim yaparken kullandığım bilgisayarım aynı zamanda beni her an gözyaşlarına boğuyor.Gerek nette gerek tvde gerek gazetede gördüğüm,abd nin israilin rusyanın müslümanlara yaptığı zulümleri daha fazla kaldıramıyorum.Her an her dk. gözlerim ağlamak için hazır durumda.Şu anda bu yazıları yazarken bile gözyaşlarımı tutamıyorum.Ama gözyaşlarımı tutamayışımın en büyük sebebi Müslümanım diyipte onlara bir hayrımın dokunamyışı.Kardeşlerim..Kaldıramıyorum bu yük benim için çok ağır.Bugüne kadar Hep Allah ve Peygamber aşkıyla kalbim attı ama bir türlü karar veremez ve bir sonuca ulaşamaz oldum.Bilmiyorum belki ben çok açıkgözüm.Bir yandan devletimin bağımsızlığını,bunu görmeyi bir yandanda Şehid olmayı çok istiyorum.Bu zamana kadar birçok günah işledim ve bunları düşündükçe utanarak yerin dibine giriyor ve Rabbimden af diliyorum.
Çeçenim derken yere bakıyorum çünkü utanıyorum çünkü onlar için birşey yapmıyorum Dua ediyorum Şehitlere fotoğraflarına bakıp ağlıyorum..Ama elimden birşey gelmiyor.Kendimi "üniversiteyi kazanarak hem mücahitlere ilaç,cephane,silah yardımı,ist.deki mülteciler için çabalayayım Allah yolunda koşayım diyorum"fakat bazende şüpheye düşüyorum acaba kendimimi avutuyorum diye.Geceden bu yana hep bi hüzün içindeyim tıpkı diğer bütün gecelerde olduğu gibi.Gözyaşlarım bazen bi ezan sesiyle bazen bir Salavatla çoğalıp gözlerimi yakıyor.Bi yandan bu amaçları düşünüyorum ama bi yandanda topraklarıma giderek benimde mücadele etmem gerektiğini düşünüyorum.Bir şehidin fotoğrafına yada videosuna artık kıskançlıktan bakamıyorum.Kardeşlerim canım yok yanıyor ve işin en kötü yanı yanımda kimsenin olamayışı.Dışarı çıkarken her an vurulma yada bıçaklanma endişes içinde ve sevdiklerime zarar gelmesi korkusuyla yaşıyorum buna rağmen kendi kardeşlerimden bile sevgi görmüyorum.Güzel kıyafetler giyen,saçlarını tarayan bir boşlukmuşum gibi hissediyorum.Ne yapacağımı bilmiyorum..
Bir yandan oraya gidip Şehit olmayı bir yandan ise İlim sahibi olup birden çok kişiye yardım etmeyi istiyorum.Ama 2 arada kaldım.2 defa Yüce Çeçenistan kapısından döndüm..Bana akıl verin aklımı ve hayatımı kaybetmek üzereyim.Ne yapmalıyım bilmiyorum manevide olsa ailem gibisiniz.Kırdığım tüm kalpler(kullanıcılar,mod.lar vs...) için hepinizden özür diler hakkınızı helal edin.Eğer olurda bir daha görüşemezsek..Allah için sizi seviyorum.
Allaha emanet olun
Kardeşlerim çok zor bir durumdayım.Yaşadığım ortam ve hiçbir dosta sahip olamayışım beni büyük bir boşluğa itiyor.Bu yazıları yazarken saat sabah 09.06 civarı gece 1 de uyandım.Ders çalıştım.Ailemin tamamı şu sıralar izmirde 1 haftadır evde yanlızım ve gerek kendimi gerek hayatımı düşünmek için büyük bi fırsat oldu benim için.
Beni bi çoğunuz tanır eskişehir grafik bölümüne hazırlanıyorum.photoshopu ne kdar sevdiğimi beni tanıyan bi çok dostum,abimde bilir.Ama photoshopta çizim yaparken kullandığım bilgisayarım aynı zamanda beni her an gözyaşlarına boğuyor.Gerek nette gerek tvde gerek gazetede gördüğüm,abd nin israilin rusyanın müslümanlara yaptığı zulümleri daha fazla kaldıramıyorum.Her an her dk. gözlerim ağlamak için hazır durumda.Şu anda bu yazıları yazarken bile gözyaşlarımı tutamıyorum.Ama gözyaşlarımı tutamayışımın en büyük sebebi Müslümanım diyipte onlara bir hayrımın dokunamyışı.Kardeşlerim..Kaldıramıyorum bu yük benim için çok ağır.Bugüne kadar Hep Allah ve Peygamber aşkıyla kalbim attı ama bir türlü karar veremez ve bir sonuca ulaşamaz oldum.Bilmiyorum belki ben çok açıkgözüm.Bir yandan devletimin bağımsızlığını,bunu görmeyi bir yandanda Şehid olmayı çok istiyorum.Bu zamana kadar birçok günah işledim ve bunları düşündükçe utanarak yerin dibine giriyor ve Rabbimden af diliyorum.
Çeçenim derken yere bakıyorum çünkü utanıyorum çünkü onlar için birşey yapmıyorum Dua ediyorum Şehitlere fotoğraflarına bakıp ağlıyorum..Ama elimden birşey gelmiyor.Kendimi "üniversiteyi kazanarak hem mücahitlere ilaç,cephane,silah yardımı,ist.deki mülteciler için çabalayayım Allah yolunda koşayım diyorum"fakat bazende şüpheye düşüyorum acaba kendimimi avutuyorum diye.Geceden bu yana hep bi hüzün içindeyim tıpkı diğer bütün gecelerde olduğu gibi.Gözyaşlarım bazen bi ezan sesiyle bazen bir Salavatla çoğalıp gözlerimi yakıyor.Bi yandan bu amaçları düşünüyorum ama bi yandanda topraklarıma giderek benimde mücadele etmem gerektiğini düşünüyorum.Bir şehidin fotoğrafına yada videosuna artık kıskançlıktan bakamıyorum.Kardeşlerim canım yok yanıyor ve işin en kötü yanı yanımda kimsenin olamayışı.Dışarı çıkarken her an vurulma yada bıçaklanma endişes içinde ve sevdiklerime zarar gelmesi korkusuyla yaşıyorum buna rağmen kendi kardeşlerimden bile sevgi görmüyorum.Güzel kıyafetler giyen,saçlarını tarayan bir boşlukmuşum gibi hissediyorum.Ne yapacağımı bilmiyorum..
Bir yandan oraya gidip Şehit olmayı bir yandan ise İlim sahibi olup birden çok kişiye yardım etmeyi istiyorum.Ama 2 arada kaldım.2 defa Yüce Çeçenistan kapısından döndüm..Bana akıl verin aklımı ve hayatımı kaybetmek üzereyim.Ne yapmalıyım bilmiyorum manevide olsa ailem gibisiniz.Kırdığım tüm kalpler(kullanıcılar,mod.lar vs...) için hepinizden özür diler hakkınızı helal edin.Eğer olurda bir daha görüşemezsek..Allah için sizi seviyorum.
Allaha emanet olun
