'Aşk' kelimesi hayatımız her anında sıksık söylediğimiz ve duyduğumuz bir kelime. Ne muhteşem bir duygudur değil mi tanrının bize bahşettiği.. Hayatımızdaki yaşayıp görebileceğimiz en güçlü histir. Mutlaka herkez iyi veya kötü bir şekilde bu duyguyu tatmıştır. Herkezin bu konuda söyleyecek bir sözü veya anlatacak bir şeyleri vardır. Hatta tıbben aşk acısı ölümle eşdeğerdir. Ben bu konudaki kendi düşüncelerimi anlatmak istiyorum.
Aslında o kadar mucizevi birşeydir ki, hayatımızda 1 haftadır olan bir insan herkezden değerli bir birisi haline dönüşebilir. Bazen öyle sararki çevremizi ne yapsak nereye baksak onu görürüz. Sanki kalbimiz sadece onun için çarpar onun için yaşarız. Onu kaybetme fikrini dünyadaki tüm insanları reddederek kabul etmek istemeyiz. Bazen soğuk bir havada titrerken bunu unutup sadece onun üşüdüğüne odaklanıp üzerimizdeki kazağımızı çıkarıp ona veririz. Bazende acıdan tirtir titreyen kalbimiz onun bir sesi ile en hızlı ve sımsıcak atmaya başlar. Gözlerimizi kapatıp onu düşünürken aklımızdan öyle şeyler geçerki onunla hemen buluşup veya telefon edip bunları anlamak isteriz. Ama telefonun ucunda onun sesini veya gözlerini gördüğümüz zaman tıkanıp kalırız. Çünkü o hayatımız efendisidir, yaşama nedenimizdir. Onun karşısında bir çocuğa dönüşürüz. Her sözü o kadar önemlidir ki beynimiz her santimini kaydeder hafızasına... Bakışları o kadar derindir ki bazen çok uzun bakınca irkiliriz, korku sarar içimizi. Çünkü o, o kadar değerlidir ki omuzuna bir toz parçası düştüğünü bile görebiliriz. Beynimiz hiç bu kadar güçlü ve hızlı algılayamaz hiçbir konuda.
Durmadan anlatmak onu ne kadar sevdiğimizi paylaşmak isteriz insanlarla. Çünkü sadece onun içinde olduğu bir dünya mutlu eder bizi daha değişik bir değişle başka bir dünya yoktur zaten. Telefonumuzu öperiz bazen ... Eve gelip bir kenara fırlattığımız minicik kutu o kadar önemli olur ki bizim için çaldığı zaman yerimizden ok gibi fırlarız aşkım arıyor diye içimizden haykırarak. Tuvalete bile o önemsiz? kutu ile gireriz onun arama ihtimaline karşı.
Bazen de ufacık bir söz herşeyi kapkara yapar. Önümüzü ne yaptığımızı göremeyecek hale getirir bizi. Hiç alınmayacağımız aklımıza bile gelmeyecek tepkiler veririz. İçimizde, sanki önüne geçilmesi imkansız bir yangın başlar. Dünya durur, ışıklar söner, kuşların cıvıltısını duyamayız, kocaman dünyada bir sürü insanın arasında yapayalnız kalırız. Avazımız çıktığı kadar bağırsak bile kimse sanki bizi duymayacaktır. Ne anlatsak ne desek kimse bizi anlamaz çünkü farklı bir boyuttur aşk. Hatta size psikopat bile diyen çıkabilir. İnsanlara sakın kızmayın, sizi hiçbir şekilde anlamadıklarını düşünüp. Aslında normal olan onlardır. Verdikleri tepkileri tuhaf karşılamayın çünkü onlar normal yaşantılarının için farklı hislerle boğuşmaktadırlar.
Gerçek aşk tüm bu olayları karşılıklı hissedip, hissettirip yaşamaktır bence. Bu da mümkün müdür, bilmiyorum. Hani derlerya gerçek aşk yoktur gerisi kandırmaca diye... Bence aşk film gibidir. İzlersiniz, zevk alıp gülersiniz, duygulanıp ağlarsınız. Bitmesini hiç istemezsiniz ama son yazısı ile yerinizden kalkmak zorundasınızdır. Aradan bir süre geçtikten sonra o izlediğiniz film ile ilgili konuşulduğunda yüzünüzde bir tebessüm oluşur..
Alinti..
