uLash
Kaleidoscope
“Sevmek düşmeden uçmayı bilenlerin marifeti”
Kendi yağmurunda ıslanır şehir
Yüzüm kendi yağmurunda yıkanır..
Her aşk kendine büyüktür
Ve her ayrılık kendi yalnızlığını tanır…
Gel..desen, yalınayak
Kızgın sahralardan, harlı yollardan geçerek gelirdim sana…
Gel! Desen
Düşmekten korkmadan,
Kırık kanatlarımla, uçarak gelirdim sana…
Yüreğimde bin kamyon yükü sevda
Uykusuz gecelerimi nevbetlere devredip
Yıldızlardan sızan bir ziya gibi
İcabet ederdim çağrına
Oysa ne “gel” dedin ne de geldin.
Ey hüznümü umuduna çözdüğüm sevda!
Kaybetmek bulanlara mahsustur
Ben seni hiç bulmadım ki….
Hasretin kıldan ince bir kılıç gibi
Bölerken uykularımı,
Çağıramadım seni…
Yokluğun Azrail gibi dikilirken başucumda
Can teslim ettim yalnızlığa...
Hani canan değil candım?
Duyuramadım sesimi sana…
İhanetin kementi sıktıkça boğazımı
Bir nefes kadar muhtaçtım sana.
Gelmezsen ölürüm sandım
Ama “gel” diyemedim sana
Bu mu sevda?
Şimdi gel, kara kaplı bir defterin
Görülecek son hesabı gibi…
Şimdi gel, toprağa gömülmüş bir aşkın
Bedenine verilecek can suyu gibi…
Gel, gel bir akrep çaresizliğiyle
Zehirlemek üzereyim kendimi….
Şimdi gel, en can alıcı sözlerini sür namluya
Şimdi gel, gecenin en karanlık yerinden
Bir baykuş uğursuzluğuyla.
Şimdi gel, görülmesi ertelenmiş bir davanın
Masum sanığı pozlarında…
İntihara sürgün ettiğin sevdamı
Kurşuna dizip gömüyorum toprağa
Gel, bir mezar taşı gibi dikil başucumda…
Gel, sensizliğin en sessiz harfine göm beni,
Sevmek anlatmayı bilenlerin marifeti
Ben bir sukuta yenilip hiç konuşamadım ki….
Kendi yağmurunda ıslanır şehir
Yüzüm kendi yağmurunda yıkanır,
Her aşk kendini büyük sanır
Ve her ayrılık kendi yalnızlığını taşır…
Mutlu aşk yoktur, mutlu ayrılık vardır
Artık gelme! Çağırmıyorum seni…
Ey hüznümü umuduna çözdüğüm sevda
“Sevmek düşmeden uçmayı bilenlerin marifeti”….
