canalıcı59
Banned
- Katılım
- 11 May 2006
- Mesajlar
- 534
- Reaction score
- 0
- Puanları
- 0
12 Şehidimizin adları okullara verilecekmiş. Sevindim, ama içim de buruldu.
Diğer şehitlerimizi düşündüm.
Tek başına şehit olanları, hani gazetelerin baş sayfalarında yer almayan, iç sayfalarda tek sütunla geçiştirilen şehitlerimizi.
Adlarını bile bilmediğimiz, adı “bir şehit” olan şehitlerimizi…
Kendisi için boy boy gazete ilanları verilmeyen, kürsülerden galeyan edebiyatı yapılmayan, e-mail zincirleri kurulmayan şehitlerimizi…
Meclis kürsüsünde belagat yarışına girer gibi, hükümetin, muhalefetin birbirlerine girmedikleri şehitlerimizi…
Cenaze törenlerine bakanların katılmadığı, acılarını meydanlara dökülerek paylaşmadığımız ailelerini, düşündüm.
Şehit olunca bile en az 10-15 kişi olacaksın bu ülkede. O zaman anaların yaktıkları ağıtlar duyuluyor, duyuruluyor televizyon ekranlarından. O zaman daha çok yazıyor, haykırıyor herkes bir ağızdan “şehitler ölmez vatan bölünmez” diye.
Şehitler bir bir, üç üç de ölüyor. Öldü.
Onların da fedakarlıkları okullarda, sokaklarda, bulvarlarda, parklarda adlarıyla yaşayabilir. Belki kimilerinin yaşıyor da.
Belki korkuluyor, okullar, caddeler, parklar şehit adlarından geçilmez olacak diye.
Belki bu sembolik bir hareket diye düşünülüyor. Peki 12 şehitten önce sadece bir hafta önce ölen şehitlerimiz. Ondan öncekiler…
Kimse “sembolik” şehit olmuyor.
Tören, heyecan, acı hepsi tamam.
Ama “Tak” demeden, “tak etmesini” beklemeden, sayılara değil, giden canlara odaklanarak, üzüntü kardeşliğinden önce, eşitliğini sağlayarak…
Tek tek şehit verdiğimiz zaman şu gösterdiğimiz tepkiyi gösterseydik, acıyı hep birlikte paylaşsaydık, taşsaydı sabrımız, inletseydik dünyayı, kanıksamasaydık, doğal gelmeseydi ölümler, belki caddelerimiz, sokaklarımız, parklarımız adsız kalırdı ama, bir bir şehit düşenler 10-10 şehit düşmezdi
Diğer şehitlerimizi düşündüm.
Tek başına şehit olanları, hani gazetelerin baş sayfalarında yer almayan, iç sayfalarda tek sütunla geçiştirilen şehitlerimizi.
Adlarını bile bilmediğimiz, adı “bir şehit” olan şehitlerimizi…
Kendisi için boy boy gazete ilanları verilmeyen, kürsülerden galeyan edebiyatı yapılmayan, e-mail zincirleri kurulmayan şehitlerimizi…
Meclis kürsüsünde belagat yarışına girer gibi, hükümetin, muhalefetin birbirlerine girmedikleri şehitlerimizi…
Cenaze törenlerine bakanların katılmadığı, acılarını meydanlara dökülerek paylaşmadığımız ailelerini, düşündüm.
Şehit olunca bile en az 10-15 kişi olacaksın bu ülkede. O zaman anaların yaktıkları ağıtlar duyuluyor, duyuruluyor televizyon ekranlarından. O zaman daha çok yazıyor, haykırıyor herkes bir ağızdan “şehitler ölmez vatan bölünmez” diye.
Şehitler bir bir, üç üç de ölüyor. Öldü.
Onların da fedakarlıkları okullarda, sokaklarda, bulvarlarda, parklarda adlarıyla yaşayabilir. Belki kimilerinin yaşıyor da.
Belki korkuluyor, okullar, caddeler, parklar şehit adlarından geçilmez olacak diye.
Belki bu sembolik bir hareket diye düşünülüyor. Peki 12 şehitten önce sadece bir hafta önce ölen şehitlerimiz. Ondan öncekiler…
Kimse “sembolik” şehit olmuyor.
Tören, heyecan, acı hepsi tamam.
Ama “Tak” demeden, “tak etmesini” beklemeden, sayılara değil, giden canlara odaklanarak, üzüntü kardeşliğinden önce, eşitliğini sağlayarak…
Tek tek şehit verdiğimiz zaman şu gösterdiğimiz tepkiyi gösterseydik, acıyı hep birlikte paylaşsaydık, taşsaydı sabrımız, inletseydik dünyayı, kanıksamasaydık, doğal gelmeseydi ölümler, belki caddelerimiz, sokaklarımız, parklarımız adsız kalırdı ama, bir bir şehit düşenler 10-10 şehit düşmezdi
