İstiklâl Marşı 12 Mart 1921´de İstiklâl Marşı olarak kabul edilmiştir.
Türk Kurtuluş Savaşı´nın başlarında İstiklâl Harbi´nin milli bir ruh içerisinde kazanılması imkânını sağlamak amacıyla Maarif Vekaleti 1921´de bir güfte yarışması düzenlemiş söz konusu yarışmaya toplam 724 şiir katılmıştır. Kazanan güfteye para ödülü konduğu için önce yarışmaya katılmak istemeyen Burdur milletvekili Mehmet Âkif Ersoy Maarif Vekili Hamdullah Suphi´nin ısrarı üzerine Ankara´daki Taceddin Dergahı´nda yazdığı ve İstiklal Harbi´ni verecek olan Türk Ordusu´na hitap ettiği şiirini yarışmaya koymuştur. Yapılan elemeler sonucu Türkiye Büyük Millet Meclisi´nin 12 Mart 1921 tarihli oturumunda bazı mebusların itirazlarına rağmen Mehmet Âkif´in yazdığı İstiklal Marşı coşkulu alkışlarla kabul edilmiştir. Mecliste İstiklâl Marşı´nı okuyan ilk kişi dönemin Milli Eğitim BakanıHamdullah Suphi Tanrıöver olmuştur.
Mehmet Âkif Ersoy İstiklâl Marşı´nı şiirlerini topladığı Safahat´ına dahil etmemiş ve İstiklâl Marşı´nın Türk Milleti´nin eseri olduğunu beyan etmiştir.
Şiirin bestelenmesi için açılan ikinci yarışmaya 24 besteci katılmış 1924 yılında Ankara´da toplanan seçici kurul Ali Rıfat Çağatay´ın bestesini kabul etmiştir. Bu beste 1930 yılına kadar çalındıysa da 1930´da değiştirilerek dönemin Cumhurbaşkanlığı Senfoni Orkestrası Şefi Osman Zeki Üngör´ün 1922´de hazırladığı bugünkü beste yürürlüğe konmuş toplamda dokuz dörtlük ve bir beşlikten oluşan marşın armonilemesini Edgar Manas bando düzenlemesini de İhsan Servet Künçer yapmıştır. Üngör´ün yakın dostu Cemal Reşit Rey´le yapılmış olan bir röportajda da kendisinin belirttiğine göre aslında başka bir güfte üzerine yapılmıştır ve İstiklal Marşı olması düşünülerek bestelenmemiştir. Söz ve melodide yer yer görülen uyum (Prozodi) eksikliğinin esas sebebi de (Örneğin "Korkma sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak" mısrası ezgili okunduğunda "şafaklarda" sözcüğü iki müzikal cümle arasında bölünmüştür) budur. Protokol gereği sadece ilk iki dörtlük beste eşliğinde İstiklâl Marşı olarak söylenmektedir.
