Özgürlüğün cahil savaşı bu.
Körelmiş birkaç beynin arasında dahilik arzulamak benimkisi. Köşeye sığınmış, ellerini dizlerine dayamış üzerinde umutsuzluğun sonsuzluğa uzandığı bir varlık gibiyim. Gözyaşlarım yok olmayı kabullenmiş, gözlerimse onlarsız ağlıyor artık. Elimde dünden kalma kristal bir kadeh.
Boyuna değdiriyorum dudaklarıma…Her yudumda farklı bir tat alıyorum. Her tada ayrı bir anlam yüklüyorum adeta.
Bugün gitmeliyim buralardan. Daha aciz, daha acınası, daha dayanıksız olamazdım bundan sonra.
Gitmeliyim…
Ruhumun bedenime girerken çektiği sıkıntıyı, her an yeniden yaşamak kadar ağır bir yük yüklenemezdi omuzlarıma.
Ve ben, bedenime sığmadan önce Tanrı için verdiğim o sözleri, tutamadım aslında bu yüzden acizdim.
Bu yüzden karşı koyamadım ruhunu hapsedebilmiş insanlara. Her defasında yenik düştüm, yeniden başladım varoluş savaşıma.
Artık savaşmak için tek bir nedenim yok aslında. Belki yine oturup, Tanrı’ ya yalvarıp mucize istemek gerekirdi. Ama yüzüm yoktu yeniden bu arsızlığa.
Düşüncelerimin parçalanmış her halkası hayallerime bel bağlamıştı , umutsuzca. Düşünmeyi çoktan unutmuştu karamsar ruhum, yalnızca hayal ediyordu, erişemediklerini ve erişemeyeceklerini…
Bugün daha iyi fark ettim.
Derdim ne aşk, ne sen, ne de insanlar.
Ne de köşeye sıkıştıkça lanet ettiğim hayat kuralları.
Tek derdim benliğimmiş!
Ve Tanrı’nın dermansız , dünyaya gönderdiği tek dert de bu olmalı aslında.
belki...
belki'lerde dolu olacak bu şiir de...
binlerce belki arasından,
'belki hiç kimse'sizlikten' kurtulacağım diyorum,
hani herkes gibi,
ben de güleceğim,
umuda dair şiirler yazacağım diyorum...
belki diyorum,
belki diyorsun...
Körelmiş birkaç beynin arasında dahilik arzulamak benimkisi. Köşeye sığınmış, ellerini dizlerine dayamış üzerinde umutsuzluğun sonsuzluğa uzandığı bir varlık gibiyim. Gözyaşlarım yok olmayı kabullenmiş, gözlerimse onlarsız ağlıyor artık. Elimde dünden kalma kristal bir kadeh.
Boyuna değdiriyorum dudaklarıma…Her yudumda farklı bir tat alıyorum. Her tada ayrı bir anlam yüklüyorum adeta.
Bugün gitmeliyim buralardan. Daha aciz, daha acınası, daha dayanıksız olamazdım bundan sonra.
Gitmeliyim…
Ruhumun bedenime girerken çektiği sıkıntıyı, her an yeniden yaşamak kadar ağır bir yük yüklenemezdi omuzlarıma.
Ve ben, bedenime sığmadan önce Tanrı için verdiğim o sözleri, tutamadım aslında bu yüzden acizdim.
Bu yüzden karşı koyamadım ruhunu hapsedebilmiş insanlara. Her defasında yenik düştüm, yeniden başladım varoluş savaşıma.
Artık savaşmak için tek bir nedenim yok aslında. Belki yine oturup, Tanrı’ ya yalvarıp mucize istemek gerekirdi. Ama yüzüm yoktu yeniden bu arsızlığa.
Düşüncelerimin parçalanmış her halkası hayallerime bel bağlamıştı , umutsuzca. Düşünmeyi çoktan unutmuştu karamsar ruhum, yalnızca hayal ediyordu, erişemediklerini ve erişemeyeceklerini…
Bugün daha iyi fark ettim.
Derdim ne aşk, ne sen, ne de insanlar.
Ne de köşeye sıkıştıkça lanet ettiğim hayat kuralları.
Tek derdim benliğimmiş!
Ve Tanrı’nın dermansız , dünyaya gönderdiği tek dert de bu olmalı aslında.
belki...
belki'lerde dolu olacak bu şiir de...
binlerce belki arasından,
'belki hiç kimse'sizlikten' kurtulacağım diyorum,
hani herkes gibi,
ben de güleceğim,
umuda dair şiirler yazacağım diyorum...
belki diyorum,
belki diyorsun...
aLıntı
