muzo192
New member
Hergün şehit haberi geliyor, analar ağlıyor, ocaklara ateş düşüyor. ışte bu yazı olan bitene istinaden ibreti alem olsun diye için yazıldı. yaşananlar tamamen gerçektir…
karanlık erkenden çökmüştü dağlara. zaten dağların kaderi değil miydi bu? erken çökerdi akşamlar ile boran. dağda gezen çakallara vatanını kaptırmayan tsk mensupları işte o karanlıkta pür dikkat ilerliyordu. olağandışı bir çalı kıpırdasa bir kilometre öteden duyarlardı. karanlık, sükunetle örtmüştü dağları.
dere yatağından çıkıyorlardı, 15-20 kişilik asker grubuydular. adeta parmaklarının ucuna basıyorlardı, ses çıkmasın diye.
askerlerin arasında 15 metre civarında mesafe vardı.
turan kayseri’liydi. askerliğinin bitmesine sadece birkaç hafta kalmış, döner dönmez parmağındaki yüzüğün sahibiyle hayatını birleştirecekti. özlemişti ailesini ve elbette yavuklusunu.
tam bunları düşünüyordu ki arkadan gelen bir sesle irkildi. milisaniyede beyni hızla çalışmaya başladı. arkadaki asker arkadaşı kendisinden en az 15 metre uzakta olmalıydı, aradaki mesafeyi de bozmak olağandışı haller haricinde mümkün değildi, emir böyleydi çünkü. peki kimdi arkasındaki ses? şüphendi. arkadan gelen sesle sese dönmesi arasında geçen o çok küçük anlarda bunları düşündü işte.
arkadaki ses tekrar etti; ‘jötikar sen misin?’
ardındaki bir çakaldı, askeri - karanlıktan olacak - kendi gibi terörist zannedip seslenmişti.
turan uyanık çocuktu. hemen döndü, g-3’ü doğrultacak oldu, terörist tüfeğin ucunu kaptı. bu arada diğer askerler de olaya uyanmışlardı.
saflar belirlendi, çatışma başladı. karşıdaki teröristler 3-4 kişilik küçük bir gruptu. kısa sürede tümünün de kellesi alındı.
çakalların biri kadındı. üzerinden de bir mektup çıkmıştı. rebeka adlı bu teröristin annesine hitaben yazdığı itirafname gibi bir şiirdi aslında.
ışte o şiir;
Alıntı...
karanlık erkenden çökmüştü dağlara. zaten dağların kaderi değil miydi bu? erken çökerdi akşamlar ile boran. dağda gezen çakallara vatanını kaptırmayan tsk mensupları işte o karanlıkta pür dikkat ilerliyordu. olağandışı bir çalı kıpırdasa bir kilometre öteden duyarlardı. karanlık, sükunetle örtmüştü dağları.
dere yatağından çıkıyorlardı, 15-20 kişilik asker grubuydular. adeta parmaklarının ucuna basıyorlardı, ses çıkmasın diye.
askerlerin arasında 15 metre civarında mesafe vardı.
turan kayseri’liydi. askerliğinin bitmesine sadece birkaç hafta kalmış, döner dönmez parmağındaki yüzüğün sahibiyle hayatını birleştirecekti. özlemişti ailesini ve elbette yavuklusunu.
tam bunları düşünüyordu ki arkadan gelen bir sesle irkildi. milisaniyede beyni hızla çalışmaya başladı. arkadaki asker arkadaşı kendisinden en az 15 metre uzakta olmalıydı, aradaki mesafeyi de bozmak olağandışı haller haricinde mümkün değildi, emir böyleydi çünkü. peki kimdi arkasındaki ses? şüphendi. arkadan gelen sesle sese dönmesi arasında geçen o çok küçük anlarda bunları düşündü işte.
arkadaki ses tekrar etti; ‘jötikar sen misin?’
ardındaki bir çakaldı, askeri - karanlıktan olacak - kendi gibi terörist zannedip seslenmişti.
turan uyanık çocuktu. hemen döndü, g-3’ü doğrultacak oldu, terörist tüfeğin ucunu kaptı. bu arada diğer askerler de olaya uyanmışlardı.
saflar belirlendi, çatışma başladı. karşıdaki teröristler 3-4 kişilik küçük bir gruptu. kısa sürede tümünün de kellesi alındı.
çakalların biri kadındı. üzerinden de bir mektup çıkmıştı. rebeka adlı bu teröristin annesine hitaben yazdığı itirafname gibi bir şiirdi aslında.
ışte o şiir;
" pişmanım anam doğduğum güne,
mutlu olmak hakkım olsa bile,
bir zalim düşürdü beni bu hale,
pişmanım anam doğduğum güne.
ıster miydim dağda soğukta uyumayı,
anaların yüreğine ateş yakmayı,
veren kahrolsun bu silahı,
pişmanım anam bırakmıyorlar.
dost bildiklerim pusuda yatıyor,
kaçmaya kalksam kurşun atıyor,
her gece bir zalim nöbet tutuyor,
pişmanım anam bırakmıyorlar.
bir zalim alnından vururum diyor,
dönenin sonu ölümdür diyor,
ne kadar pişman olursan ol diyor,
pişmanım anam bırakmıyorlar.
her gün biraz daha azalıyorlar,
çoğu pişman oluyor söylemiyorlar,
ölümü soğuktan düşünüyorlar,
pişmanım anam bırakmıyorlar.
bir gün duyulur ölüm haberim,
her tarafa yayılır kanlı cesedim,
ıbret olsun benim kaderim,
pişmanım anam bırakmıyorlar.
sana son sözüm ağlama anam,
bırak derdim bir kendim yanam,
pişmanım anam bırakmıyorlar"
mutlu olmak hakkım olsa bile,
bir zalim düşürdü beni bu hale,
pişmanım anam doğduğum güne.
ıster miydim dağda soğukta uyumayı,
anaların yüreğine ateş yakmayı,
veren kahrolsun bu silahı,
pişmanım anam bırakmıyorlar.
dost bildiklerim pusuda yatıyor,
kaçmaya kalksam kurşun atıyor,
her gece bir zalim nöbet tutuyor,
pişmanım anam bırakmıyorlar.
bir zalim alnından vururum diyor,
dönenin sonu ölümdür diyor,
ne kadar pişman olursan ol diyor,
pişmanım anam bırakmıyorlar.
her gün biraz daha azalıyorlar,
çoğu pişman oluyor söylemiyorlar,
ölümü soğuktan düşünüyorlar,
pişmanım anam bırakmıyorlar.
bir gün duyulur ölüm haberim,
her tarafa yayılır kanlı cesedim,
ıbret olsun benim kaderim,
pişmanım anam bırakmıyorlar.
sana son sözüm ağlama anam,
bırak derdim bir kendim yanam,
pişmanım anam bırakmıyorlar"
Alıntı...
