Necdet Göknil
New member
Yine hasret, yine hüzün, yine yalnızlık
Ne zaman bitecek
Beni hergün eriten
İsyan ettiren bu sensizliğim.
Arkadaş, dost, tanıdık biliyor artık.
Sonunda ayyuka çıktı sessizliğim.
Gel desen koşar gelirim.
Öl desen
Bu kar beyazı, sevda için ölürüm
Akşam olmakta.
Gittiğin yollara bakarken
Gözlerimi susturamıyorum
Çığlık çığlığa gözlerim seninle konuşuyor.
Yaklaştıkça zehir zemberek gece
Karanlıklar yokluğunun şarkısını söylüyor
Sonra
Yine hasret, yine hüzün, yine yalnızlık
Hayatta en zor olan çaresiz kalmasıdır insanın.
Konuşmak istersin
İstediğin gibi konuşamazsın.
Boğazına tıkanır söyleyeceklerin
Yazmak istersin ellerin titrer
Harflerin her biri bir yere uçuşur
Kelimeleri bir araya getirip,
Tek bir cümle kuramaz-yazamazsın
İçindeki çığlıkları duyarsın.
Saatler gecenin son saatlerine yaklaştığında
Gözlerim karanlıklarda zoraki kapanır
Sonra
Yine hasret, yine hüzün, yine yalnızlık
Çekilen acılar elbet biter sonunda
Kara gün kararıp kalmaz elbet
Gel desen
Koşa koşa sana gelirim
Eğer ölmek varsa karbeyaz bir sevdanın sonunda
Hiç düşünmeden
Kalbimi yerinden söküp ellerine veririm
Başlanılan her yeni sevdada
Sevinir, gülersin mutlu da olursun
Fakat, yaşadığın aşk bittiğinde
Acılar içine çöreklenir
Ve her biten bir aşkta
Hayat sana yeni umutlar verir
Eğer boş vermişsen sevdaya, sevmelere
İçindeki karamsarlıktan kurtulamıyorsan
İnsanlara hala güvenemiyorsan
Sonrası her zaman geçerlidir
Yine hasret, yine hüzün, yine yalnızlık
Necdet GÖKNİL