azureshadw
New member
hayat çok garip ..
ufacık şeylerle mutlu olurken
ufacık şeyler hayatını mahfedebiliyor
ve insanın elinden hiç bir şey gelmiyor
kelimeler boğazında düğümlenirken
sadece gözyaşların akıyor
özledim .. gitmee ..
diyemiyorsun .. deli gibi istesen de söyleyemiyorsun
gurur mu bu
ya da mutlu sandığım kişinin mutluluğunu bozmama çabası mı
yoksa daha farklı bir duygu mu bilmiyorum
sanırım karakterim böyle ..
hiç bir şey bilmiyorum
günlerdir ölü gibiyim
eskiden böyle olmazdım ben
bir kaç saat gelip giderdi .. günlerce sürmezdi
bu kadar üzmezdi .. bu kadar kalbim sıkışmaz ruhum daralmazdı
yaşlanıyorum yavaş yavaş galiba ..
acılarım daha da hızlandırıyor yaşlanmamı
hırslarım bitti
umudum hiç olmamıştı zaten
ne zaman bir insana umutla baksam
hep gitti ..hep bitti ..
umutsuzluklarım da hep yanıbaşımdaydı zaten
hiç bir zaman hiç kimseden hakettiğim değeri göremedim ben
insanlara hakettiği kadar değer verdim mi peki ??
belki çok daha fazlasını verdim ..
güvendim ..
güvendiklerim ortada bıraktı ..
güvendim ..
güvendiklerim aldattı ..
sevdim .. sevdiklerim de gitti
hiç arkalarına bakmadan
sadece kendilerini düşünerek
insanların kırılmaması için elimden geleni yaparken
onlar beni üzmek için sıraya girmişti sanki
ben yine kendimle başbaşayım
ama nefret ediyorum kendimden
hiç kimsenin sevemediği bir insanı sevemiyorum kendim bile olsam ..
insanın nefret ettiği biriyle başbaşa kalması ne kadar acı
kurtulmak istiyorum bu duygudan
ve hayatıma zararlı olacak ne kadar çok şey varsa yapıyorum
bir anda olmuyor ki herşey
bir anda kurtulamıyorum kendimden
yavaş yavaş acı çekerek olacak biliyorum
başkalarının bana verdiği acıların yanında
ben de acı çektiriyorum kendime
onlardan daha fazla
bu şarkılar ..
bunlar da bitiriyor beni
ayyaş mı olsam
kendimi dağlara mı atsam bilemiyorum
her yol çaresizliğe çıkıyor
hayatıma giren insanların
daha önce olmadıklarını
hayatımdan çıktıktan sonra da
hayatın devam ettiğini kabullenemiyorum
hiç kimsenin yokluğunu kabul edemiyorum
başkalarına akıl verip yapılması gerekeni
çok mantıklı bir şekilde söylerken
ben hiç mantıklı davranamıyorum
aşk ve mantık bir arada olamıyor
bir daha aşık olmayacağım diye komutlar yollasam da beynime
geçersiz komut uyarısını alıyorum ve sadece onaylıyorum
sanki sadece ben yaşıyorum bunları ..
sanki sadece ben acı çekiyorum gibi
milyonlarca insan
ne umutsuzluklara ne acılara göğüs gererken
bir tek ben isyan ediyorum ..
hiç bir şeyin tadı yok artık
herhangi bir amaç .. bir umut .. bir ışık
hiç bir şey yok önümde ..
sadece geçmişim gözlerimde
gelecek diye bir şey yok
yarın yok ..
bugün zaten dünden daha karanlık
SADECE SEVDİĞİM OKURKEN BAZEN KENDİMİ TUTAMAYIP AĞLADIĞIM ŞİİRLERİ SİZLERLE PAYLAŞMAK İSTİYORUM. BELKİ SİZİNDE İÇİNİZDE BİR YERLERDE KANAYAN KABUK TUTMAYA YÜZ TUTMUŞ BİR YARA VARDIR DİYE! (BENCE BRAKIN KANASIN ) ACI ÇEKMENİNDE KENDİNE GÖRE BİR GÜZELLİĞİ VAR
>>>>>>>>>>>>ALINTIDIR<<<<<<<<<<<<<<<<<
ufacık şeylerle mutlu olurken
ufacık şeyler hayatını mahfedebiliyor
ve insanın elinden hiç bir şey gelmiyor
kelimeler boğazında düğümlenirken
sadece gözyaşların akıyor
özledim .. gitmee ..
diyemiyorsun .. deli gibi istesen de söyleyemiyorsun
gurur mu bu
ya da mutlu sandığım kişinin mutluluğunu bozmama çabası mı
yoksa daha farklı bir duygu mu bilmiyorum
sanırım karakterim böyle ..
hiç bir şey bilmiyorum
günlerdir ölü gibiyim
eskiden böyle olmazdım ben
bir kaç saat gelip giderdi .. günlerce sürmezdi
bu kadar üzmezdi .. bu kadar kalbim sıkışmaz ruhum daralmazdı
yaşlanıyorum yavaş yavaş galiba ..
acılarım daha da hızlandırıyor yaşlanmamı
hırslarım bitti
umudum hiç olmamıştı zaten
ne zaman bir insana umutla baksam
hep gitti ..hep bitti ..
umutsuzluklarım da hep yanıbaşımdaydı zaten
hiç bir zaman hiç kimseden hakettiğim değeri göremedim ben
insanlara hakettiği kadar değer verdim mi peki ??
belki çok daha fazlasını verdim ..
güvendim ..
güvendiklerim ortada bıraktı ..
güvendim ..
güvendiklerim aldattı ..
sevdim .. sevdiklerim de gitti
hiç arkalarına bakmadan
sadece kendilerini düşünerek
insanların kırılmaması için elimden geleni yaparken
onlar beni üzmek için sıraya girmişti sanki
ben yine kendimle başbaşayım
ama nefret ediyorum kendimden
hiç kimsenin sevemediği bir insanı sevemiyorum kendim bile olsam ..
insanın nefret ettiği biriyle başbaşa kalması ne kadar acı
kurtulmak istiyorum bu duygudan
ve hayatıma zararlı olacak ne kadar çok şey varsa yapıyorum
bir anda olmuyor ki herşey
bir anda kurtulamıyorum kendimden
yavaş yavaş acı çekerek olacak biliyorum
başkalarının bana verdiği acıların yanında
ben de acı çektiriyorum kendime
onlardan daha fazla
bu şarkılar ..
bunlar da bitiriyor beni
ayyaş mı olsam
kendimi dağlara mı atsam bilemiyorum
her yol çaresizliğe çıkıyor
hayatıma giren insanların
daha önce olmadıklarını
hayatımdan çıktıktan sonra da
hayatın devam ettiğini kabullenemiyorum
hiç kimsenin yokluğunu kabul edemiyorum
başkalarına akıl verip yapılması gerekeni
çok mantıklı bir şekilde söylerken
ben hiç mantıklı davranamıyorum
aşk ve mantık bir arada olamıyor
bir daha aşık olmayacağım diye komutlar yollasam da beynime
geçersiz komut uyarısını alıyorum ve sadece onaylıyorum
sanki sadece ben yaşıyorum bunları ..
sanki sadece ben acı çekiyorum gibi
milyonlarca insan
ne umutsuzluklara ne acılara göğüs gererken
bir tek ben isyan ediyorum ..
hiç bir şeyin tadı yok artık
herhangi bir amaç .. bir umut .. bir ışık
hiç bir şey yok önümde ..
sadece geçmişim gözlerimde
gelecek diye bir şey yok
yarın yok ..
bugün zaten dünden daha karanlık
SADECE SEVDİĞİM OKURKEN BAZEN KENDİMİ TUTAMAYIP AĞLADIĞIM ŞİİRLERİ SİZLERLE PAYLAŞMAK İSTİYORUM. BELKİ SİZİNDE İÇİNİZDE BİR YERLERDE KANAYAN KABUK TUTMAYA YÜZ TUTMUŞ BİR YARA VARDIR DİYE! (BENCE BRAKIN KANASIN ) ACI ÇEKMENİNDE KENDİNE GÖRE BİR GÜZELLİĞİ VAR
>>>>>>>>>>>>ALINTIDIR<<<<<<<<<<<<<<<<<
