kuzay
Pesimist
- Katılım
- 2 Nis 2007
- Mesajlar
- 28,387
- Reaction score
- 0
- Puanları
- 0
En çok sevdiğiniz çoğu zaman sizi hiç sevmeyendir. En sevmediğiniz de sizi en çok seven… Yalnızlıktır insanı en çok seven, ama bu sevgisinin karşılığını pek de göremez. İtilir, kakılır, nefret edilir; ondan kurtulmak istenir. Kimine göre yüzsüzdür gitmek istemez her acıtıcı söze rağmen, eşikte bekler durur, yanınıza sokulmak için fırsat kollar.
Kimileri de sadece ihtiyaç duyduklarında hatırlar onu, bir iki saatliğine sığınırlar ona; oysa tüm hakaretlere, unutulmuşluğa rağmen kollarına alır, affedicidir.
Bana göreyse yalnızlık en vefalı sevgilidir. Hiçbir zaman terketmeyen, terkedenin peşi sıra gelen… Belki ikinci bir sevgili, yedekte tutulan, ara sıra ziyaret edilen, kucağında uyunan, sorgusuz sualsiz kapısını açan sevgili…
Demiş ya şair “Yalnızlık, gittiğin yoldan gelir” diye… Her giden, yolda karşılaşır onunla, koşarak giden bir yalnızlık vardır terkedilene doğru. En güzel kıyafetlerini giymiş, süslenmiştir belki de, koşar adımlarla gider, “bu sefer sonsuza dek sürsün birliketliğimiz” diye diye. Giden sevgili mağrur bir bakış atar, “yerimi dolduramazsın” dercesine…
Şimdi kaç kişinin kapısında bekleyen bu vefalı sevgili içeri girmiştir , kaç kişi sevgilisini yalnızlığıyla aldatıyor, terkedenin yerine onun saçlarını okşuyordur, kim bilir?..
