facetoface
Altın Üye
Yine gece oldu ve uyandım.Evimin elektrikleri kesik.Parasızlıktan değil de gidip
gelen misafirlerim için kesik.Aslında siz isteseniz de buralara elektrik çok seyrek gelir.Benim gibi hiç kimse eksikliğini hissetmez bunun aksine sevindirici bir olaydır.Koltuklar ve sandalyeler dışarıdan gelen gölgelerle dolar.Bir mum yaktığımda benim için duvarda dans eden insanları izleme imkanına kavuşurum.Bazen Karagöz ve Hacivat sahne alır.Gölgeler hızlı hareketlerle gelip gitmeye başladığında yalnız kalmış çocuğa uzanan anne ellerinin trajedisi yaşanır ama ben buna trajedi diyemem ,her gün gördüğüm komedilerden seçmelerdir.İnsan bir acıyı kendisi yaşamıyorsa,başkasının acısına gülebilir ancak ki,ben de kahkahalara boğulurum. Gündüzleri bana odamda eşlik eden yarasalar, geceleri açılan özgür gözleri ile kaçıverirler.Onlar da benim gibi geceleri görmeye alışıklar aslında.Penceremin tozlu çerçevesinden dışarıya,zifiri karanlık sokağa, baktığımda gördüğüm siluetler bana yalnız olmadığımı hatırlatır.O insanlar hiç kimseye ait değillerdir.Hiç kimsenin olmadığına göre herkesindirler.Çünkü ne görünen yüzleri ne de duyulan sesleri vardır.Gerçek dostun kim diye soracak olursanız, onlardır.Benim ne konuşur ne de görebilirler.
Oturduğum sallanan sandalye,tıpkı evimin duvar ve koltukları gibi hareketlidir.Yalnız bu sandalyeye gölgelerden biri oturup biri kalkmaz.Çünkü bu sandalye evin en müstesna, hiç ışık almayan bir köşesine yerleştirilmiştir.Evde olduğum müddetçe kuluçkadaki bir tavuk gibi sallanan sandalyeme otururum.Yaşayan canlı bir hayvan,bir tavuk bile görmeyeli kaç sene oldu bilmem ama ben bir tavuk,yaşayıp yaşamadığı belli olmayan bir tavuk gibi otururum sandalyeme.Gözlerimin mavi olduğunu uzun yıllar önce söyleseler de ben inanmadım buna çünkü her şeyi simsiyah gören bir insanın gözleri mavi de olamaz elbette.
Bazen oturduğum yerde kabuslar görmüyor da değilim.Mesela evin tüm ışıkları birden yanıyor ve tüm misafirler kaçıyor.Yada sokaklarda birbirine sarılan sevgi gösterileri yapan o iğrenç insanları görürüm.İnsanların bir arada olması beklide en büyük korkum oluyor.Aynalara bile tahammülüm yokken bir başka insanla bir arada olmaya katlanamam.
Hayatımın cümbüşünü bunlarla sınırlı olduğunu sanıyorsanız yanılıyorsunuz, tahmin edemeyeceğiniz kadar da hareketli yaşarım.Gece yarısından sonra uzaklardaki evlerin, o etrafı tarlalarla dolu olan evlerin dedikodusu beni bekler.Kalkışa hazır bir tren düdüğü gibi sevgili kapımın gıcırtısı beni yola uğurlar.Arkamdan kısa bir süre ağlar ama hayat devam ettiği için ondan ayrıldığımda o da kendi yaşamına mecburen bakar.Kulaklarımın silah, top ve insan çığlığı seslerinden başka duyduğu en güzel sestir kapımın sesi.
Sokakta çıktığımda gördüğüm her ev geceleri siyaha boyanmıştır.Belki gündüz her biri birer renk alıyordur ama benim gözlerim onları yalnız gece gördüğünden bir tabur asker gibi düzenli ve aynı, siyah renklerdedir.O evlerin etrafında da ışık falan yoktur.Başımı da havaya kaldırmadım mı buraların yani sokakların, evimden hiçbir farkı kalmaz.Bilirim ki gökyüzünde ay,yıldız ve kırmızı bulut onlara baktığımda benimle alay etmek istercesine aydınlatacaklardır aksimi.O uzun zaman önce patlayan bomba ile yanan bedenim,tahmin ettiğim gibi simsiyah olmuş olan gözlerim ve yalnızca şiddetli sesleri duyan kulaklarımı ortaya çıkaracaktır.Bu izler tüm savaşlar gibi gereksiz olan ülkemdeki savaşın mazisini hatırlatmak için canlanacaktır.
Çok geçmeden ulaşırım etrafında tarlası olan evlerden birine.Bu tarlanın tohumu insandır.O patlamada ölen anamın,babamın,kız kardeşimin,abimin ve onlar gibi diğerlerinin toplu mezarlarıdır.Hangisinde bizimkiler yatar bilmeden her gece birinin başına gider onlarla sohbet ederim.Mezarların çevresinde ısırgan otları bitivermiştir.Şiddet ve acı mezarda bile bırakmaz peşimizi her dikenli ot battığında mazide kalmış birkaç renkli anımı da unutuveririm. O zaman anlarım ki hayatımda bugüne kadar değişiklik olmamış.Sıcak bir anne koynunda ısınmadığımdan sıcak bir yemekle arasındaki farkı anlayamamışım.Korktuğum gecelerde hatıralarımda bile olmayan babamın benim için ne dünü ne bugünü olmuştur.Her biri için bir diken yeterli gelir.
İnsanlar ortaya çıkmadan evime dönerim.İşte bir günüm de böyle bitmiştir.
alıntı..
