gorkie
New member
Yağmur Damlalarından Hayaller
Hayallerime yağmur yağdırıp, toprak kokusunu aşka bürüyen ve bende yağmur çiçeklerinden bahçeler yaratan biriciğime ithafla…
Yağmur…
Perdeleri kapalı bir pencere!
İçeri sesleniyor pencereleri kapalı odanın…
Anlamıyorum, ne söylediğini. Sadece yağmurun bana anımsattıklarıyla uzanıyorum yatağımda…
Ne güzeldi o gece!
Kadıköy iskelesi… Telaşlı bir gece, insanlar telaşlı, büfenin birinden yayılan müzik bile telaşlı, yorgun yüzler! Ben buraya ait değilim. Dışardan anlaşılıyor. Hareketlerim, yüzümdeki ifade…
Annem geldi gözümün önüne. Bir başıma yaşadığım evin içinde herkesin olmasını istiyorum. ‘Nerde bakalım bizim ufaklık’ diye sesleniyor annem mutfakta, şaşırıyorum.
Bir bardak su içmeliyim!
Mutfağa gidiyorum. Her yer sessiz. Bardaklardan bir tanesi alıp yıkıyorum. Dilim damağım kurumuş.
Susamış mı benim oğlum? Gel benim biricik aşkım… Al bakalım ama önce anneye kocaman bir öpücük ver!
Suyu dolduruyorum. Tazikli ve klorlu akıyor. Yağmur kulaklarımda, yağmur damlaları camdan süzülüyor. İlkin cama yapışıyor bir tanesi. Damla öteki damlalara karışana kadar bir başına ilerliyor. Yalnızlığı sevmiyor o da benim gibi. Diğer damlalara karışıp bir oluyor, camın aşağısına doğru süzülüyor.
Annem bulaşıkları yıkamış. Bana dönüp ‘ Evde yalnız kalacağın günlerde olacak, şimdiden bulaşıkların başına senin geçmen gerek aslında… Yüzüme bakıyor! Anlamıyorum. Hiç ayrılmayacağım ki evden… ‘Ben kıyamam ki sana, gel annene diyor’ annem. ‘Gel de sarılayım sana kocaman.’ Öyle bir sarılışı vardır ki annemin, canım çıkar. ‘Ayı yavrusunu severken öldürürmüş’ diyor. Kocaman bir kahkaha…
Kahkaha kulaklarımda. Yorgunum. Bütün gün evde uzanmanın verdiği bir yorgunluk ayaklarımda… Ne yapacağım? Bir şey bulamayıp tekrar uzanıyorum.
Yağmur hafifçe yağıyor. Uzaklar berrak. Ufukta Avrupa yakası! Yağmur denizde, yağmur başımın üstünde! Yağmur saçlarımın arasından sızıp yanaklarıma süzülüyor. Gözlerine bakıyorum… Az sonra bana ait olmayan şehirden uzaklaşacağım.
Sen bana aitsin diyor! Orada benden başkasına bakmayacağına söz ver!
Gözlerinin ta içindeyim. Gözüme bir damla yağmur kaçıyor. Ona bile bakamıyorum.
Yaklaş bana! Dur sileyim! Gülüyor yüzüme. Ağlama diyor, bir daha gelirsin. Birlikte gülüyoruz. Gözüme kaçan yağmuru elinin tersiyle siliyor. Sessizlik!
Seni özleyeceğim…
Bende!
O zaman sarıl bana.
Sımsıkı sarılıyorum. Öyle sarılmışım ki;
Tamam tamam, belimi acıttın.
E, ben böyle sarılmayı seviyorum!
Gülüşmeler…
Bu sefer tekrar sarılıyoruz kenetlenircesine.
Yağmur iyice arsızlaşmaya başlıyor.
Cama vuran her bir damla sanki yüzüme gözüme vuruyor. Yatağımdan kalkıyorum. Pencereyi açıyorum. Damlalar serbest, kimi içeri kimi dışarı, kimi gözüme kimi boynuma düşüyor. Islanmak istiyorum…
Bu an hiç bitmesin... Etrafı incelemek istiyorum. Herkesin ne yaptığına bakmak, denize düşen yağmur damlalarını seyretmek…
‘Bana bak!’ diyor. Beni sevdiğini söyle, derken başı boynumda. Ellerini belime doluyor. Sıcaklığın hep bende kalsın diyor. Gözlerim kapalı.
Gitmek istemiyorum!
Gözlerim kapalı gökyüzüne yüzümü kaldırıyorum. Seni seviyorum hayat, seni sevmesine çok seviyorum. Gözlerimi açıyorum, yüzüm gözüm damlalardan paramparça. Yüzüm akıyor. Hayalim eriyor… ‘Hayali kendimiz yaratırız’ oysa! Karşıya bakıyorum. Komşu beni izliyor. Utanıp içeri geçiyorum. O kadar hızlı oluyor ki bütün bu olanlar, pencereyi kapatıp perdeyi tekrar çekmek! Arkamı dönüp tekrar cama yapışan damlaların sesini duymak… Bir küfür savuruyorum ki, komşu duymuştur diye utanıyorum. Evde kimse yok, yatağa atlayıp yorganın içine saklanıyorum.
Ağlamak bir yağmur gibi
Gökyüzünden sıyrılıp toprağa karışmak.
Ağlamak yalnız bir başına
Gözyaşlarını silip insanların arasına karışmak.
Sonra gözyaşlarını silip tekrar gökyüzü yaratmak!
Bulut gibi hayaller kurmak.
Şekillendirmek onu!
…. Sonunda açabildin! Nerelerdeydin sen?
Uyuya kalmışım aşkım!
Meraktan öldüm be, haberde vermiyorsun!
Seni seviyorum!
Bende seni seviyorum…
Artık yağmur dinmişti…
Görkem Çakın
Hayallerime yağmur yağdırıp, toprak kokusunu aşka bürüyen ve bende yağmur çiçeklerinden bahçeler yaratan biriciğime ithafla…
Yağmur…
Perdeleri kapalı bir pencere!
İçeri sesleniyor pencereleri kapalı odanın…
Anlamıyorum, ne söylediğini. Sadece yağmurun bana anımsattıklarıyla uzanıyorum yatağımda…
Ne güzeldi o gece!
Kadıköy iskelesi… Telaşlı bir gece, insanlar telaşlı, büfenin birinden yayılan müzik bile telaşlı, yorgun yüzler! Ben buraya ait değilim. Dışardan anlaşılıyor. Hareketlerim, yüzümdeki ifade…
Annem geldi gözümün önüne. Bir başıma yaşadığım evin içinde herkesin olmasını istiyorum. ‘Nerde bakalım bizim ufaklık’ diye sesleniyor annem mutfakta, şaşırıyorum.
Bir bardak su içmeliyim!
Mutfağa gidiyorum. Her yer sessiz. Bardaklardan bir tanesi alıp yıkıyorum. Dilim damağım kurumuş.
Susamış mı benim oğlum? Gel benim biricik aşkım… Al bakalım ama önce anneye kocaman bir öpücük ver!
Suyu dolduruyorum. Tazikli ve klorlu akıyor. Yağmur kulaklarımda, yağmur damlaları camdan süzülüyor. İlkin cama yapışıyor bir tanesi. Damla öteki damlalara karışana kadar bir başına ilerliyor. Yalnızlığı sevmiyor o da benim gibi. Diğer damlalara karışıp bir oluyor, camın aşağısına doğru süzülüyor.
Annem bulaşıkları yıkamış. Bana dönüp ‘ Evde yalnız kalacağın günlerde olacak, şimdiden bulaşıkların başına senin geçmen gerek aslında… Yüzüme bakıyor! Anlamıyorum. Hiç ayrılmayacağım ki evden… ‘Ben kıyamam ki sana, gel annene diyor’ annem. ‘Gel de sarılayım sana kocaman.’ Öyle bir sarılışı vardır ki annemin, canım çıkar. ‘Ayı yavrusunu severken öldürürmüş’ diyor. Kocaman bir kahkaha…
Kahkaha kulaklarımda. Yorgunum. Bütün gün evde uzanmanın verdiği bir yorgunluk ayaklarımda… Ne yapacağım? Bir şey bulamayıp tekrar uzanıyorum.
Yağmur hafifçe yağıyor. Uzaklar berrak. Ufukta Avrupa yakası! Yağmur denizde, yağmur başımın üstünde! Yağmur saçlarımın arasından sızıp yanaklarıma süzülüyor. Gözlerine bakıyorum… Az sonra bana ait olmayan şehirden uzaklaşacağım.
Sen bana aitsin diyor! Orada benden başkasına bakmayacağına söz ver!
Gözlerinin ta içindeyim. Gözüme bir damla yağmur kaçıyor. Ona bile bakamıyorum.
Yaklaş bana! Dur sileyim! Gülüyor yüzüme. Ağlama diyor, bir daha gelirsin. Birlikte gülüyoruz. Gözüme kaçan yağmuru elinin tersiyle siliyor. Sessizlik!
Seni özleyeceğim…
Bende!
O zaman sarıl bana.
Sımsıkı sarılıyorum. Öyle sarılmışım ki;
Tamam tamam, belimi acıttın.
E, ben böyle sarılmayı seviyorum!
Gülüşmeler…
Bu sefer tekrar sarılıyoruz kenetlenircesine.
Yağmur iyice arsızlaşmaya başlıyor.
Cama vuran her bir damla sanki yüzüme gözüme vuruyor. Yatağımdan kalkıyorum. Pencereyi açıyorum. Damlalar serbest, kimi içeri kimi dışarı, kimi gözüme kimi boynuma düşüyor. Islanmak istiyorum…
Bu an hiç bitmesin... Etrafı incelemek istiyorum. Herkesin ne yaptığına bakmak, denize düşen yağmur damlalarını seyretmek…
‘Bana bak!’ diyor. Beni sevdiğini söyle, derken başı boynumda. Ellerini belime doluyor. Sıcaklığın hep bende kalsın diyor. Gözlerim kapalı.
Gitmek istemiyorum!
Gözlerim kapalı gökyüzüne yüzümü kaldırıyorum. Seni seviyorum hayat, seni sevmesine çok seviyorum. Gözlerimi açıyorum, yüzüm gözüm damlalardan paramparça. Yüzüm akıyor. Hayalim eriyor… ‘Hayali kendimiz yaratırız’ oysa! Karşıya bakıyorum. Komşu beni izliyor. Utanıp içeri geçiyorum. O kadar hızlı oluyor ki bütün bu olanlar, pencereyi kapatıp perdeyi tekrar çekmek! Arkamı dönüp tekrar cama yapışan damlaların sesini duymak… Bir küfür savuruyorum ki, komşu duymuştur diye utanıyorum. Evde kimse yok, yatağa atlayıp yorganın içine saklanıyorum.
Ağlamak bir yağmur gibi
Gökyüzünden sıyrılıp toprağa karışmak.
Ağlamak yalnız bir başına
Gözyaşlarını silip insanların arasına karışmak.
Sonra gözyaşlarını silip tekrar gökyüzü yaratmak!
Bulut gibi hayaller kurmak.
Şekillendirmek onu!
…. Sonunda açabildin! Nerelerdeydin sen?
Uyuya kalmışım aşkım!
Meraktan öldüm be, haberde vermiyorsun!
Seni seviyorum!
Bende seni seviyorum…
Artık yağmur dinmişti…
Görkem Çakın
