sembol
New member
Bir kış günü
Pencerenin önüne oturdum,
Etrafı izliyorum.
Bu, kapalı havada
Güneşi özlüyorum.
Güneş
Bana görünmek için çırpınıyor
Ama nafile.
Bulutlar,
O kara bulutlar
Bugün bizim dercesine,
Önünü kapatıyorlar.
Sonra bir rüzgar,
Sesi, pencere pervazlarından geçip,
Kulaklarımda uğulduyor.
Daha çok kara bulutlar geliyor.
Ve ben,
Seni düşünüyorum.
Seni, unutmak istiyorum.
Olmuyor.
Belki bilerek, belki bilmeyerek,
Unutturmuyorsun kendini,
Unutmak,
Unutmak bu kadar önemli mi?
Neden, unutmalıyım seni?
Neden seninle ilgilenip,
Sana ilgisizmiş gibi görünüyorum?
Yoksa senden korkuyor muyum?
Evet,
Evet senden korkuyorum.
Korku, ama niye.
Yoksa seni tanıyınca,
Şu an yaşadığım heyecanı,
Duymamaktan mı korkuyorum.
İşte, kendimle cebelleşirken,
Güneş,
İçimi ısıtan,
Günümü aydınlatan
Ah! O güneş dahi
Göz yaşlarını tutamadı.
Kara bulutların arkasından,
Göz yaşlarının içerisinde
Bana seni yolladı.
Sen, yağmurdun.
Koşarak bana geliyordun.
Kara bulutlar dahi seni tutamadı.
Pencerenin önüne geldin
Ama bana kavuşamadın.
Kavuşmamızı pencere engelliyordu.
Her danen cama çarpıyordu.
Ve ben,
Bunu acı acı seyrediyordum.
Pencereyi açabilirdim,
Pekala da sana kavuşabilirdim.
Ama pencereyi açmıyordum.
Neden açmıyorum?
Neden hayatımızı zehir ediyorum?
Neden, senin su tanesi gibi
Akıp gitmene izin veriyorum?
Neden, neden, neden?
ALINTI...
