Kendini dağlarca yüksek sanan gafil, zavallı bellediğin yetim üzülüyor ardından
Kocaman göbeğiyle servetini beline bağlamış sefil, öfkeyle boş çevirdiğin eller kimsesizliğin karşısında iç geçiriyor
Her şey senin olsun diyelim, sen taksim et etrafındakilere
Denizi mesela, kime vermek istersin?
Kimin olsun, yorgunluktan terlemiş güneşin yüzünden dökülen yağmur taneciklerinin ardına saklanmış gökkuşağı?
Zifir karanlıkta yolunu kaybetmiş yolcuya kutup yıldızını vermek ister misin?
Tepsi gibi karşına dikilen ay, masal kitaplarında gördüğünde, ona ay dede diyen bebeciğin olsun mu?
Çakıl taşlarını bari, ellerinde sıkıp ayalarının içerisine iz yapmış yalnıza versen diyorum, nasıl olur?
Kar taneleri en çok kardelen çiçeğini sevene layık değil midir?
Çamuru, suya karıp kumdan kalesini yapmak isteyene sunsan acayip şık düşmez mi?
Verdin gitti değil mi bütün bunların hepsini verdin gitti!
Serveti eksiltmeyince vermek nasıl da kolay geldi varyemez yüreğine
Nasıl bir huzurla doldun değil mi? Öyle sandın ya da İçin olmaz dese de sen kendini aldatmaya karar kıldın
Bilsen verdiklerinin nasıl lazım geldiğini sana Anlayabilsen onlar olmayınca ne denli noksan kalacağını Sakladıklarını saçardın havalara, geri alabilmek için işe yaramaz sanarak yüzüne bile bakmadıklarını!
Seni deniz değil köşkün ilgilendiriyor Ebemkuşağının renklerindense paha biçilemez tabloların, benim diyebildiğin küstahlığı sana hoş geliyor
Kutup yıldızı kaç yazar, karanlığa geçit vermez sandığın ışıltılı dünyan yanında?
Ay dede mi? Kafanı kaldırıp bakmayalı yıllar geçti üzerinden
Çakıl taşlarının yok edeceği yalnızlığın bile gitmiş elinden, yapmacık kalabalıklar sardığından beri etrafını
Bahçıvanına emanet ettiğin çiçeklerin arasında kardelen çiçeğinin ne zaman adı geçti ki zaten
Kumdan kalelerle oynamak, gerçek sandığın hayatının yanında ne ehemmiyetsiz kalıyor değil mi?
Öyle sanıyorsun Varettiğini sanarak öğündüğün emanetlere ihanet etmen de ondan zaten!
Kimseye vermeye yanaşmadıklarının seninle bir alakası olmadığı zannın hırçınlaştırıyor seni Ve öfken büyüdükçe sen küçülüyorsun!
Kafan kaf dağına vurmuş olmasaydı, etrafındaki senden ummalarıyla şerefleneceğin velinimetlerini fark edebilirdin elbette
Lakin senin sandıklarını sayıp sayıp yığmaların müsaade vermez aydınlığı görmene
Yardıma muhtaç olanları görmekle izzet bulacak gözlerini diktiğin bencilliğin, ihtiyaç sahiplerini görmeye kör kalır
İsteyene sana en lazım gelmeyen, sence kıymetsiz öfke dolu azarlamalarından başka bir şey veremezsin
Lütfedilenlerin üzerine yatmak telaşın adım adım uzaklaştırıyor seni insanlığından, farkına varmak şansını usul usul kaybediyorsun
Gücünün yettiğine tenezzül etmemek hastalığının seni nasıl bir zavallılığa düşüreceğinin bile farkına varmak ferasetinden uzaksın
Ezdiğin her yetim mahvolarak geçireceğin sonsuzluğa bir ebediyet daha ekliyor
Farkına varmadıklarının Sahibinin, farkına varmasına hesapsızca ihtiyacın olacağı gün, gafil avlandığının farkına varacaksın
Ancak bu uyanışın hiç işine yaramayacak senin
Vermemek hastalığının vermekle şifa bulacağının bilgisine erişmediğin her saniye kayıptasın
İsteyenlerin seni nasıl bir servete boğmaya geldiklerini anlamayıp, öfke kusan sözlerle onları yanından uzaklaştırdığın her an, alev alev peşinden sürükleyecek seni
Vermediğine yanacağın gün gelecek
Vermediklerinin yakacağı zaman olacak
İstedikleri için öfkeyle kovduklarını fellik fellik arayacağın bitimsiz anlar göreceksin
Keşkelerin titreye titreye sakladıkların kadar titretecek yüreğini Yüreğin çatlayacak, öfkenle yüreklerini çatlattıkların karşısında
Vermek istesen de; vermelerinin yüzüne çarpılacağı en korkutucu gün, artık her şey sona ermiş olacak
Senin merhametsizliğine rağmen, Sahibin sonsuz merhametiyle bir kez daha uyarıyor seni
"sakın yetimi ezme! / Sakın isteyeni azarlama!"
Sana istemeyi bile bilmediğin halde, isteyeceğini bildiklerini veren Rabbin; verdiklerinden vermeni buyuruyor?
Unutmayasın diye hatırlatıyor, istemeye bile kudretin olmadığı halde sana ellerini verdiğini
Akletmeye yetmediği zaman aklın, sana aklını verdiğini
Yürümenin ne anlama geldiğini bilmediğin halde sana ayaklarını verdiğini
Hiç ortada yokken sana seni verdiğini hatırlatıyor Efendin!
Ve bunca verdikten sonra, verdiklerinden isteyene vermeni emrediyor
Senin olmadığını bilerek kibirlenmeden, öfkelenmeden, ezmeden vermeni muradediyor
Ya vermen gerektiği zaman vereceksin ya da vermediklerinin hesabını günü geldiğinde tek tek vereceksin!
Kararı sana bırakıyor Her şeyin Sahibi, karar vermek özgürlüğüne sahipken, boyun ey seni muhatap kabul edip karar vermene müsaade edene
Şimdi sen doğru kararı ver ki, asıl kararın verileceği gün geldiğinde tekrar sana merhamet etmek kararı da verilebilsin!
Sakın yetimi ezme, güçsüze zulmetme, isteyeni azarlama sakın
En korkutucu gün senden istenenleri yerine getirmemiş olarak huzura durmaktan sakın!
Bir daha düşün! Kendine ait sandığın imkânlarının aslında sonu gelmez ihtiyaçların karşısında nasılda yetersiz kaldığını
Nefesini düşün! İliklerine kadar içine doldurduktan sonra onu dışarı atmak mecburiyetinde olduğunu Sonra tekrar ona hayat kadar ihtiyaç duyduğunu düşün
Acizliğini düşün istersen, bir nefeslik canının sana her nefeste lütfedilmesinden başka umarın olmadığını düşün
Sonra senden istendiğinde kendinin sandığın kıymetli hazinelerini düşün ve anla ne denli kıymetsiz olduklarını Anla ki, senden istediklerinde azarladıkların gelsin aklına
Etrafını saran bencillik sarmalından çekip çıkar yüreğini Yakışmıyor sana ait olmayan nefesle, umanın karşısında esip savurmak hevesin Senin olsa senden istenenler, vermemene kimsenin bir diyeceği olmayacak elbet
Bir iç çekimlik nefese bile sahip değilken, her şeye sahipmiş gibi davranman sana da biraz haince gelmiyor mu?
Sonra değil hemen düşün! Düşün ki düşüncesizliğin yalaz yalaz sarmalayıp sonsuzlukça bela olmasın başına
Derin bir nefes çek kalbinin en mahrem yerlerine değin ve azarlamak yerine çıkar elinden seninle hiç ilgisi olmayan yüklerini
Kurtul gelip geçici olandan ki, sonsuza kadar hiç elinden çıkmamak üzere sana verilecek olanların sahibi olabilesin
alıntı
Kocaman göbeğiyle servetini beline bağlamış sefil, öfkeyle boş çevirdiğin eller kimsesizliğin karşısında iç geçiriyor
Her şey senin olsun diyelim, sen taksim et etrafındakilere
Denizi mesela, kime vermek istersin?
Kimin olsun, yorgunluktan terlemiş güneşin yüzünden dökülen yağmur taneciklerinin ardına saklanmış gökkuşağı?
Zifir karanlıkta yolunu kaybetmiş yolcuya kutup yıldızını vermek ister misin?
Tepsi gibi karşına dikilen ay, masal kitaplarında gördüğünde, ona ay dede diyen bebeciğin olsun mu?
Çakıl taşlarını bari, ellerinde sıkıp ayalarının içerisine iz yapmış yalnıza versen diyorum, nasıl olur?
Kar taneleri en çok kardelen çiçeğini sevene layık değil midir?
Çamuru, suya karıp kumdan kalesini yapmak isteyene sunsan acayip şık düşmez mi?
Verdin gitti değil mi bütün bunların hepsini verdin gitti!
Serveti eksiltmeyince vermek nasıl da kolay geldi varyemez yüreğine
Nasıl bir huzurla doldun değil mi? Öyle sandın ya da İçin olmaz dese de sen kendini aldatmaya karar kıldın
Bilsen verdiklerinin nasıl lazım geldiğini sana Anlayabilsen onlar olmayınca ne denli noksan kalacağını Sakladıklarını saçardın havalara, geri alabilmek için işe yaramaz sanarak yüzüne bile bakmadıklarını!
Seni deniz değil köşkün ilgilendiriyor Ebemkuşağının renklerindense paha biçilemez tabloların, benim diyebildiğin küstahlığı sana hoş geliyor
Kutup yıldızı kaç yazar, karanlığa geçit vermez sandığın ışıltılı dünyan yanında?
Ay dede mi? Kafanı kaldırıp bakmayalı yıllar geçti üzerinden
Çakıl taşlarının yok edeceği yalnızlığın bile gitmiş elinden, yapmacık kalabalıklar sardığından beri etrafını
Bahçıvanına emanet ettiğin çiçeklerin arasında kardelen çiçeğinin ne zaman adı geçti ki zaten
Kumdan kalelerle oynamak, gerçek sandığın hayatının yanında ne ehemmiyetsiz kalıyor değil mi?
Öyle sanıyorsun Varettiğini sanarak öğündüğün emanetlere ihanet etmen de ondan zaten!
Kimseye vermeye yanaşmadıklarının seninle bir alakası olmadığı zannın hırçınlaştırıyor seni Ve öfken büyüdükçe sen küçülüyorsun!
Kafan kaf dağına vurmuş olmasaydı, etrafındaki senden ummalarıyla şerefleneceğin velinimetlerini fark edebilirdin elbette
Lakin senin sandıklarını sayıp sayıp yığmaların müsaade vermez aydınlığı görmene
Yardıma muhtaç olanları görmekle izzet bulacak gözlerini diktiğin bencilliğin, ihtiyaç sahiplerini görmeye kör kalır
İsteyene sana en lazım gelmeyen, sence kıymetsiz öfke dolu azarlamalarından başka bir şey veremezsin
Lütfedilenlerin üzerine yatmak telaşın adım adım uzaklaştırıyor seni insanlığından, farkına varmak şansını usul usul kaybediyorsun
Gücünün yettiğine tenezzül etmemek hastalığının seni nasıl bir zavallılığa düşüreceğinin bile farkına varmak ferasetinden uzaksın
Ezdiğin her yetim mahvolarak geçireceğin sonsuzluğa bir ebediyet daha ekliyor
Farkına varmadıklarının Sahibinin, farkına varmasına hesapsızca ihtiyacın olacağı gün, gafil avlandığının farkına varacaksın
Ancak bu uyanışın hiç işine yaramayacak senin
Vermemek hastalığının vermekle şifa bulacağının bilgisine erişmediğin her saniye kayıptasın
İsteyenlerin seni nasıl bir servete boğmaya geldiklerini anlamayıp, öfke kusan sözlerle onları yanından uzaklaştırdığın her an, alev alev peşinden sürükleyecek seni
Vermediğine yanacağın gün gelecek
Vermediklerinin yakacağı zaman olacak
İstedikleri için öfkeyle kovduklarını fellik fellik arayacağın bitimsiz anlar göreceksin
Keşkelerin titreye titreye sakladıkların kadar titretecek yüreğini Yüreğin çatlayacak, öfkenle yüreklerini çatlattıkların karşısında
Vermek istesen de; vermelerinin yüzüne çarpılacağı en korkutucu gün, artık her şey sona ermiş olacak
Senin merhametsizliğine rağmen, Sahibin sonsuz merhametiyle bir kez daha uyarıyor seni
"sakın yetimi ezme! / Sakın isteyeni azarlama!"
Sana istemeyi bile bilmediğin halde, isteyeceğini bildiklerini veren Rabbin; verdiklerinden vermeni buyuruyor?
Unutmayasın diye hatırlatıyor, istemeye bile kudretin olmadığı halde sana ellerini verdiğini
Akletmeye yetmediği zaman aklın, sana aklını verdiğini
Yürümenin ne anlama geldiğini bilmediğin halde sana ayaklarını verdiğini
Hiç ortada yokken sana seni verdiğini hatırlatıyor Efendin!
Ve bunca verdikten sonra, verdiklerinden isteyene vermeni emrediyor
Senin olmadığını bilerek kibirlenmeden, öfkelenmeden, ezmeden vermeni muradediyor
Ya vermen gerektiği zaman vereceksin ya da vermediklerinin hesabını günü geldiğinde tek tek vereceksin!
Kararı sana bırakıyor Her şeyin Sahibi, karar vermek özgürlüğüne sahipken, boyun ey seni muhatap kabul edip karar vermene müsaade edene
Şimdi sen doğru kararı ver ki, asıl kararın verileceği gün geldiğinde tekrar sana merhamet etmek kararı da verilebilsin!
Sakın yetimi ezme, güçsüze zulmetme, isteyeni azarlama sakın
En korkutucu gün senden istenenleri yerine getirmemiş olarak huzura durmaktan sakın!
Bir daha düşün! Kendine ait sandığın imkânlarının aslında sonu gelmez ihtiyaçların karşısında nasılda yetersiz kaldığını
Nefesini düşün! İliklerine kadar içine doldurduktan sonra onu dışarı atmak mecburiyetinde olduğunu Sonra tekrar ona hayat kadar ihtiyaç duyduğunu düşün
Acizliğini düşün istersen, bir nefeslik canının sana her nefeste lütfedilmesinden başka umarın olmadığını düşün
Sonra senden istendiğinde kendinin sandığın kıymetli hazinelerini düşün ve anla ne denli kıymetsiz olduklarını Anla ki, senden istediklerinde azarladıkların gelsin aklına
Etrafını saran bencillik sarmalından çekip çıkar yüreğini Yakışmıyor sana ait olmayan nefesle, umanın karşısında esip savurmak hevesin Senin olsa senden istenenler, vermemene kimsenin bir diyeceği olmayacak elbet
Bir iç çekimlik nefese bile sahip değilken, her şeye sahipmiş gibi davranman sana da biraz haince gelmiyor mu?
Sonra değil hemen düşün! Düşün ki düşüncesizliğin yalaz yalaz sarmalayıp sonsuzlukça bela olmasın başına
Derin bir nefes çek kalbinin en mahrem yerlerine değin ve azarlamak yerine çıkar elinden seninle hiç ilgisi olmayan yüklerini
Kurtul gelip geçici olandan ki, sonsuza kadar hiç elinden çıkmamak üzere sana verilecek olanların sahibi olabilesin
alıntı
