infatuate
İstirahatte
Beklentilerin üzerine çıkıyorsun hep ve benim beklediklerim eziliyor bir hayatın kimsesizliğinde.
İnsan hayal bile kurmaya korkuyor, bir şeylerin olurluğuna kanıp ve insanlığından çekiniyor, hissetmemesi gereğinden hani.
Ama engel olamıyor düşünmeye ve hissediyor işte, senin de bir insan olduğunu ve hayal kurabildiğini,
vakti geldiğinde bu hayale inanırlığını ve o inanmışlığın bir şeyler için başlangıç olabilirliğine.
Belki yanlış zaman, belki yanlış mekan ama kesinlikle doğru insan dedirtiyor,
hayat boyu yapmak zorunda kaldığımız tercihler ..
Seçiyor insan, sıyırırken arasından bunca farklılığın ve inanıyor doğruluğuna yaptığı tercihlerin.
Acıyor bir taraf, acıtmaktan korktuğu bir başka taraf için ve hiç de kolay olmayan seçimlerin arefesinde veriyor kararları, hayata ait sorguların kucağında.
Yaşanmışlıklar, yaşanmakta olanlar ve hayalini kurdukları ağır basıyor,
bir gözünü açarken ve bir diğerini kapatırken canlı bir hayatın arzularına ..
İnsan, garip varlık işte. Varlığından ayrı, yokluğunda başka.
Dinlediklerine gömüyor bulutlardan alabildiği bütün gözyaşını,
göremediği her bir şey gözünün önünden ayrı ayrı geçerken ..
