mfe41
M|F|E~41
Sensiz kalmayı kaldıramıyor yüreğim.Kısa ayrılıklar bile kederimi arttırıyor,
hüzün dolu geceler yaşatıyor bana. Seninle birlikte olmanın tadını almışım bir kere,bundan vazgeçemiyorum. Alışkanlık değil bu.Her alışkanlık terk edilebilir
birgün. Oysa sen benim yaşam kaynağımsın. İnsan hayatından vazgeçebilir mi¿
Özlüyorum seni,özlemin büyüdükçe büyüyor içimde,durduramıyorum.
Kavuşacağımız anı bekleyerek geçiyor zamanım....
KIMSIN SEN????
Peki nedir ikimizi bu denli yakınlaştıran... Görmediğimde özlettiren seni? Saatlerce yazıştığım, hayatımın en gizli yerlerini paylaştığım sen kimsin? Nedir seni bu denli özel kılan hayatımda... Nedir sonuna kadar sana içimi açmama sebep... Kelimelerce herkes güzel galiba... Kelimeler zırh gibi, kelimeler sığınak... Daha kolay ifade edebiliyoruz kendimizi... Yüzleri görmeyince daha bir yakın, daha mı insan oluyoruz yoksa? Kelimeler zırhımızı mı yok ediyor... Hayali arkadaşım kabul ettiğim sana kelimelerle ulaşırken daha mı açık oluyorum, ya da kavga esnasında kelimeler daha mı bir aslan kesilmeme neden oluyor? Burada olmaman ne de çok soru sormama neden oluyor kendime... Kimsin sen? Kafamdaki gibi misin? Saçlarınla oynar mısın konuşurken? Nedir sana bu denli güvenmeme sebep? Nereden biliyorum seni... Neden tanıyor gibiyim seni kelimelerin yeterli mi seni hayatıma sokmama... Özlememe... Seni orda gördüğümde sevinmeme? Gideceğinde, gitme dedirten, dur daha konuşacaklarımız var dedirten ne bana? Gittiğinde ekranda kalakalmamı sağlayan ne? Neden tüm bu sorular, nedir beni buraya getiren? Çok mu cevap arıyorum, kabullensem buranın sanallığını... Olmuyor, yapamıyorum... Nasıl silebilirim ki seni? Saatlerimi paylaştığım sen... Sevincimi paylaşmak için sabırsızlandığım, üzüntümü paylaşmak istediğim... Beni güldürmenden nasıl vazgeçebilirim? Bu kadar da toz pembe mi bu dünya?.. Olmadığını sen de biliyorsun... ben de... Sinirden az mı çıldırmadık, ekranı yumruklamak hiç mi geçmedi içimizden?... Dedim ya kelimelerce herkes güzel, kelimelerce herkese aşık olunabilir... Öyle ya da böyle, gerçek ya da sanal, kelimeler veya sözcükler... Önemli olan insanların hisleriyle buluşması değil mi..?BEN ZATEN BULUŞTUM SENINLE VE DEMEDIM MI SANA VE KENDIME VAROLUŞUMUN SEBEBI DE SENI KENDIMDE BULUŞUM DİYE...
sen gideli gündüzler gece geceler yıl oldu, yıllar asır oldu sen bana umut vermesen de umutlar tutkuya dönüştü...ŞİMDİ HATIRLADIM SENİN ADIN TUTKUYDU YANİ TUTKUMDUN...
hüzün dolu geceler yaşatıyor bana. Seninle birlikte olmanın tadını almışım bir kere,bundan vazgeçemiyorum. Alışkanlık değil bu.Her alışkanlık terk edilebilir
birgün. Oysa sen benim yaşam kaynağımsın. İnsan hayatından vazgeçebilir mi¿
Özlüyorum seni,özlemin büyüdükçe büyüyor içimde,durduramıyorum.
Kavuşacağımız anı bekleyerek geçiyor zamanım....
KIMSIN SEN????
Peki nedir ikimizi bu denli yakınlaştıran... Görmediğimde özlettiren seni? Saatlerce yazıştığım, hayatımın en gizli yerlerini paylaştığım sen kimsin? Nedir seni bu denli özel kılan hayatımda... Nedir sonuna kadar sana içimi açmama sebep... Kelimelerce herkes güzel galiba... Kelimeler zırh gibi, kelimeler sığınak... Daha kolay ifade edebiliyoruz kendimizi... Yüzleri görmeyince daha bir yakın, daha mı insan oluyoruz yoksa? Kelimeler zırhımızı mı yok ediyor... Hayali arkadaşım kabul ettiğim sana kelimelerle ulaşırken daha mı açık oluyorum, ya da kavga esnasında kelimeler daha mı bir aslan kesilmeme neden oluyor? Burada olmaman ne de çok soru sormama neden oluyor kendime... Kimsin sen? Kafamdaki gibi misin? Saçlarınla oynar mısın konuşurken? Nedir sana bu denli güvenmeme sebep? Nereden biliyorum seni... Neden tanıyor gibiyim seni kelimelerin yeterli mi seni hayatıma sokmama... Özlememe... Seni orda gördüğümde sevinmeme? Gideceğinde, gitme dedirten, dur daha konuşacaklarımız var dedirten ne bana? Gittiğinde ekranda kalakalmamı sağlayan ne? Neden tüm bu sorular, nedir beni buraya getiren? Çok mu cevap arıyorum, kabullensem buranın sanallığını... Olmuyor, yapamıyorum... Nasıl silebilirim ki seni? Saatlerimi paylaştığım sen... Sevincimi paylaşmak için sabırsızlandığım, üzüntümü paylaşmak istediğim... Beni güldürmenden nasıl vazgeçebilirim? Bu kadar da toz pembe mi bu dünya?.. Olmadığını sen de biliyorsun... ben de... Sinirden az mı çıldırmadık, ekranı yumruklamak hiç mi geçmedi içimizden?... Dedim ya kelimelerce herkes güzel, kelimelerce herkese aşık olunabilir... Öyle ya da böyle, gerçek ya da sanal, kelimeler veya sözcükler... Önemli olan insanların hisleriyle buluşması değil mi..?BEN ZATEN BULUŞTUM SENINLE VE DEMEDIM MI SANA VE KENDIME VAROLUŞUMUN SEBEBI DE SENI KENDIMDE BULUŞUM DİYE...
sen gideli gündüzler gece geceler yıl oldu, yıllar asır oldu sen bana umut vermesen de umutlar tutkuya dönüştü...ŞİMDİ HATIRLADIM SENİN ADIN TUTKUYDU YANİ TUTKUMDUN...
