aSLihaN
New member
Nedense insan hep en son ve en çok sevilen
olmak istiyor.
Sahip olduğu sevgiden daha çoğunu istiyor hep.
Yersiz bir istek ama..
Oluyor iste...
Sevdikleri hep bir tercihte bulunsun istiyor.
Tercih edilen olmak için yapıyor bunu...
***
Güneydoğu Asya daki büyük deprem sonrasında
sulara kapılan bir anne, kucağındaki iki çocuğundan
birini gücü kesilince bırakmak zorunda kalıyor.
5 yaşındaki oğlu sulara kapılıyor.
Anne ve kucağındaki yirmi aylık oğlu
direniyor.
Mucize eseri, sulara kapılan oğlu da, kocası da
sular çekildikten sonra ortaya çıkıyor.
Gazetede bu haberi okuduğumda en çok
bir cümleye takıldık aklım; "Yaşadıkları bu olayı ne anne
ne de 5 yaşındaki Lachie artık unutabilecek..."
"Annem beni bırakmıştı..."
Acaba yıllar sonra nasıl bir kişiliği olacak 5
yaşındaki çocuğun.
Gerçekten nasıl gelişecek ruhu?
"Ağladım, ağladım kimse beni duymayınca sustum
ve tahtalara tutundum" demiş...
Annesinin tercihi beyninde nasıl bir kıvrıma
sıkışacak acaba?
Hadi biraz daha ileri gidersek;
"sevmeye engel bir yara" olacak mı acaba bu yaşadığı?
"...Annem beni bırakmıştı"
Çocuklarını kurtarmaya çalışan anne,
gücü kesilen kollarından bıraktığı oğlunun
ertesi gün bulunmasından sonra ağlamış. Tanrı ya şükretmiş.
"Kendimi hiçbir zaman affedemezdim" demiş. Evlerine dönmüşler.
Ama belli ki kurtulmuş hayatlarında artık hep bu olay var...
Bir kere kolları çözülmüş annenin.
Ne anne affedebilir kendini, ne de Lachie annesini...
***
Bazen yakınım dediğiniz insanların ihaneti de
sizi sulara bırakması gibi değil midir?
"...Annem beni bırakmıştı" kadar sızlatır
bence bu gerçek insanın kalbini...
Sevgi tercih kabul etmiyor
Ama hayat hep bir tercihe sürüklüyor insanı.
"Akıp giden günlerimiz" bazen
tsunami dalgaları kadar vahşice alıp götürüyor bir şeyleri...
İnsan, kollarının direnme gücü tükendiğinde
vazgeçiyor bir şeylerden...
Bir tercihte bulunuyor...
Ya annesini seçiyor ya da karısını.
Ya karısını seçiyor ya da sevdiğini.
Ya sevdiğini seçiyor ya da çevresini...
***
O vahşi sular alıp götürüyor bir şeyleri.
Kuşandığımız, takındığımız, bir yerlere
tıkıştırdığımız ne varsa çekip alıyor.
Bir can, bir de ten kalıyor çıplak...
İşte o zaman ağlayıp ağlayıp susuyoruz.
Bulduğumuz bir tahta parçasına tutunuyoruz...
Uzanan elleri ya da sulara bırakanları
unutmuyoruz hiç...
O "tercihler" bir yerlere çörekleniyor...
Ve bir gün bir başka kişisel tercihin sebebi oluyor..
olmak istiyor.
Sahip olduğu sevgiden daha çoğunu istiyor hep.
Yersiz bir istek ama..
Oluyor iste...
Sevdikleri hep bir tercihte bulunsun istiyor.
Tercih edilen olmak için yapıyor bunu...
***
Güneydoğu Asya daki büyük deprem sonrasında
sulara kapılan bir anne, kucağındaki iki çocuğundan
birini gücü kesilince bırakmak zorunda kalıyor.
5 yaşındaki oğlu sulara kapılıyor.
Anne ve kucağındaki yirmi aylık oğlu
direniyor.
Mucize eseri, sulara kapılan oğlu da, kocası da
sular çekildikten sonra ortaya çıkıyor.
Gazetede bu haberi okuduğumda en çok
bir cümleye takıldık aklım; "Yaşadıkları bu olayı ne anne
ne de 5 yaşındaki Lachie artık unutabilecek..."
"Annem beni bırakmıştı..."
Acaba yıllar sonra nasıl bir kişiliği olacak 5
yaşındaki çocuğun.
Gerçekten nasıl gelişecek ruhu?
"Ağladım, ağladım kimse beni duymayınca sustum
ve tahtalara tutundum" demiş...
Annesinin tercihi beyninde nasıl bir kıvrıma
sıkışacak acaba?
Hadi biraz daha ileri gidersek;
"sevmeye engel bir yara" olacak mı acaba bu yaşadığı?
"...Annem beni bırakmıştı"
Çocuklarını kurtarmaya çalışan anne,
gücü kesilen kollarından bıraktığı oğlunun
ertesi gün bulunmasından sonra ağlamış. Tanrı ya şükretmiş.
"Kendimi hiçbir zaman affedemezdim" demiş. Evlerine dönmüşler.
Ama belli ki kurtulmuş hayatlarında artık hep bu olay var...
Bir kere kolları çözülmüş annenin.
Ne anne affedebilir kendini, ne de Lachie annesini...
***
Bazen yakınım dediğiniz insanların ihaneti de
sizi sulara bırakması gibi değil midir?
"...Annem beni bırakmıştı" kadar sızlatır
bence bu gerçek insanın kalbini...
Sevgi tercih kabul etmiyor
Ama hayat hep bir tercihe sürüklüyor insanı.
"Akıp giden günlerimiz" bazen
tsunami dalgaları kadar vahşice alıp götürüyor bir şeyleri...
İnsan, kollarının direnme gücü tükendiğinde
vazgeçiyor bir şeylerden...
Bir tercihte bulunuyor...
Ya annesini seçiyor ya da karısını.
Ya karısını seçiyor ya da sevdiğini.
Ya sevdiğini seçiyor ya da çevresini...
***
O vahşi sular alıp götürüyor bir şeyleri.
Kuşandığımız, takındığımız, bir yerlere
tıkıştırdığımız ne varsa çekip alıyor.
Bir can, bir de ten kalıyor çıplak...
İşte o zaman ağlayıp ağlayıp susuyoruz.
Bulduğumuz bir tahta parçasına tutunuyoruz...
Uzanan elleri ya da sulara bırakanları
unutmuyoruz hiç...
O "tercihler" bir yerlere çörekleniyor...
Ve bir gün bir başka kişisel tercihin sebebi oluyor..
