innfnnty
мα¢αкızı
hızlı hızlı geçtim koridoru..
kapıyı karanlığın suratına çarptım oysa kendi gölgemdi dışarıda kalan..derin derin nefes alırken bütün oyuncaklarımı,kuklalarımı,yastığımı,yorganımı,fotograflarımı,kitaplarımıhepsini yatağın altına tıktım..
farkına varmam çok uzun zamanımı aldı rol yaptım onlardanmış gibi davrandım..
inancımı bile çamurlu sularda yıkadım!..
pencereden her dışarı bakışımda bulutların bana ne kadar yakın olduğumu biliyordum.
düşürmek istedim hep kendimi aşşağı..
değişen neydi..gözlerimi açtığımdada yaşıyordum kapattığımdada..
hayat borçlu olduklarımdan düştüğünü söylüyordu ne zaman yüzüne baksam..
dua etmeye bile yüzüm kalmadı sanıyordum tanrının bir tek yüzü olduğunu unutup..
karanlıkta siyahtı,duvarlarda.! deişmiyordu işte hiçbirşey ben herşekilde çarpıyordum birine!..
fanusum camdan olmalı ve sadece ben görmeliyim duvarlarımı zorla gözlerine sokmaya uğraştım..
çabam niyeydi.sadece biraz sevilebilmek?..
yalandı!.ne diye bu kadar uğraştım?
insan yerine koyduklarım hiçbişey söylemedem çekip gittiler
meydan dayağı yemiş biri gibiydim
insanların yüzüme bakışları pislikmişim gibi hissettiriyordu kendimi.
olmayan bir beni suçlayabilecek kadar nasıl acımasız olabiliyorlardı..
susarak kendimi sildirmeye çalıştım yüzlerden kendimi savundukça dahada kirlenecektim gözlerinde..
Suçlu!..herşeyi üzerime atıp defolup gitmek kolay geldi size..
ben yabmadığım şeylerin bile hesabını verdim kendime..
aynıydı ha yapmamaşım ha yapmadıımı bildiim halde susmuşum..
herkes meydanı terk etti sadece yerde kaldırım taşları,yüzümde yaşlar ve titreyen ruhum kaldı.
soğuktu rüzgardan daha acımasız olduğumu kanıtlamak ister gibi bağırıyordum avazım çıktığı kadar..
boğuluyormuş gibi..sonuç ne duyan oldu ne anlayan..
ellerim dizlerim hertarafım yara içinde dokunamadım canım yandı sızladı çok acı çektim
hiç bu kadar düşmezdi melekler!..
karanlık önümde soyunuyordu ..
ve ben elimde çiviler hayatım boyunca bakacağım tabloyu asıyordum karşıma.!
kırık bi aynada kendimi aradım ben aslında
parçalara bölünmüş görüntülerin hepsi aynı bene ait ama bir bütünü göstermiyorlar?.
kırmızılarımı acıtıyorlar
parça parça ettiler içimi
sesimi bile çıkartamıyorum sadece ağladım..
dön dolaş yine hep aynı son hep aynı göz yaşları
o kadar körelmiş ki kalpleri.!
ölüler içinde yaşamak için ölmeliydin küçük kız...
mezarlık gibi burası heryer karanlık
başımı dayadığım heryer soğuk
inandığım her ruh ölü..
bana ait hiçbirşey yok burda..
dokunduğum herşey ceset kokuyor..
hala nefes olan birşeyler istiyorum.
ama biliyorum anahtarlarını bulmak zor açmak için kapıları..
artık bunca yıldan sonra ezberledim sen acısanda canı yanmaz onların.!
öyle yha sen rahat rahat nefes alıp verirken ben kalbimin kırıklarıyla kesiyordum bileklerimi...
hepsi bitti şimdi elime bulaşan kan damlalarını temizlemeye uğraşıyorum..
başımı çeviriyorum öbür tarafa..soğuk..üzerimi örtüyorum..gülümsüyorum biraz..
''tanrım neden önce melekler düşer..''
kapıyı karanlığın suratına çarptım oysa kendi gölgemdi dışarıda kalan..derin derin nefes alırken bütün oyuncaklarımı,kuklalarımı,yastığımı,yorganımı,fotograflarımı,kitaplarımıhepsini yatağın altına tıktım..
farkına varmam çok uzun zamanımı aldı rol yaptım onlardanmış gibi davrandım..
inancımı bile çamurlu sularda yıkadım!..
pencereden her dışarı bakışımda bulutların bana ne kadar yakın olduğumu biliyordum.
düşürmek istedim hep kendimi aşşağı..
değişen neydi..gözlerimi açtığımdada yaşıyordum kapattığımdada..
hayat borçlu olduklarımdan düştüğünü söylüyordu ne zaman yüzüne baksam..
dua etmeye bile yüzüm kalmadı sanıyordum tanrının bir tek yüzü olduğunu unutup..
karanlıkta siyahtı,duvarlarda.! deişmiyordu işte hiçbirşey ben herşekilde çarpıyordum birine!..
fanusum camdan olmalı ve sadece ben görmeliyim duvarlarımı zorla gözlerine sokmaya uğraştım..
çabam niyeydi.sadece biraz sevilebilmek?..
yalandı!.ne diye bu kadar uğraştım?
insan yerine koyduklarım hiçbişey söylemedem çekip gittiler
meydan dayağı yemiş biri gibiydim
insanların yüzüme bakışları pislikmişim gibi hissettiriyordu kendimi.
olmayan bir beni suçlayabilecek kadar nasıl acımasız olabiliyorlardı..
susarak kendimi sildirmeye çalıştım yüzlerden kendimi savundukça dahada kirlenecektim gözlerinde..
Suçlu!..herşeyi üzerime atıp defolup gitmek kolay geldi size..
ben yabmadığım şeylerin bile hesabını verdim kendime..
aynıydı ha yapmamaşım ha yapmadıımı bildiim halde susmuşum..
herkes meydanı terk etti sadece yerde kaldırım taşları,yüzümde yaşlar ve titreyen ruhum kaldı.
soğuktu rüzgardan daha acımasız olduğumu kanıtlamak ister gibi bağırıyordum avazım çıktığı kadar..
boğuluyormuş gibi..sonuç ne duyan oldu ne anlayan..
ellerim dizlerim hertarafım yara içinde dokunamadım canım yandı sızladı çok acı çektim
hiç bu kadar düşmezdi melekler!..
karanlık önümde soyunuyordu ..
ve ben elimde çiviler hayatım boyunca bakacağım tabloyu asıyordum karşıma.!
kırık bi aynada kendimi aradım ben aslında
parçalara bölünmüş görüntülerin hepsi aynı bene ait ama bir bütünü göstermiyorlar?.
kırmızılarımı acıtıyorlar
parça parça ettiler içimi
sesimi bile çıkartamıyorum sadece ağladım..
dön dolaş yine hep aynı son hep aynı göz yaşları
o kadar körelmiş ki kalpleri.!
ölüler içinde yaşamak için ölmeliydin küçük kız...
mezarlık gibi burası heryer karanlık
başımı dayadığım heryer soğuk
inandığım her ruh ölü..
bana ait hiçbirşey yok burda..
dokunduğum herşey ceset kokuyor..
hala nefes olan birşeyler istiyorum.
ama biliyorum anahtarlarını bulmak zor açmak için kapıları..
artık bunca yıldan sonra ezberledim sen acısanda canı yanmaz onların.!
öyle yha sen rahat rahat nefes alıp verirken ben kalbimin kırıklarıyla kesiyordum bileklerimi...
hepsi bitti şimdi elime bulaşan kan damlalarını temizlemeye uğraşıyorum..
başımı çeviriyorum öbür tarafa..soğuk..üzerimi örtüyorum..gülümsüyorum biraz..
''tanrım neden önce melekler düşer..''
alıntı
