SaMoo_55
DeadLythief
<<<<<<<<<<<<<<<TÜRKİYEDE AVCILIK>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Yabani hayvanları ya ölü veya diri olarak ele geçirmek için yapılan işlere "avcılık" denir. Çok eski çağlardan beri insanlar, yaban hayvanları İle karşılaşmış, onlardan korunmaya veya faydalanmaya uğraşmışlardır. Eski Türklerde avcılığın büyük önemi olmuş, gençlerin savaşa hazırlanmalarında çok yer tutmuştur. Osmanlılar devrinde de büyük avlar düzenlenmiştir. Türkiye’deki av hayvanları arasında ceylan, karaca, geyik,kurt, tilki ile çeşitli kuşlar vardır.
Avcılıkta bir av hukuku bulunduğu gibi, av yapılmasına müsaade edilen ve edilmeyen yerler ve mevsimler vardır. Avrupa'da eski çağlarda herkesin avlanmaya hakkı vardır. Orta-Çağ'da ancak kendi arazisinde avlanma durumu belirdi. 16. yüzyılın sonlarında faydalı av hayvanlarının Korunması düşüncesi ile yılın belli zamanlarında ve karlı havalarda avlanmak, hayvan yavrularına zarar vermek yasak edildi. Memleketimizde 1882 de Zabıta-i Saydiye Nizamnamesi (Av Zabıtası Yönetmeliği) çıkarılmış, 1937 de yeni bir av kanunu çıkmıştır. Buna göre, her vakit avlanabilenler (kurt, çakal, yabandomuzu, karga, saksağan), belirli zamanlarda avlanabilen hayvanlar (Ceylan,karaca, tavşan, keklik, sülün, bıldırcın, ördek, kaz), avlanması yasak olanlar (geyik, dağ koyunu, yarasa, kirpi, çalıkuşu, kırlangıç. leylek) ayırt edilmiştir. Aycılık yapabilmek için av izni almak zorunludur.
Türkiye'de avcı1ığın gelişi güzel yapılmamasına ve hayvanların nesillerinin tükenmemesine dikkat olmamaktadır. Bununla ilgili olarak "Orman Bakanlığı Merkez Av Komisyonu"nca kararlar alınarak o yıl içindeki durum bildirilir. Sözgelişi. "1971-1972 av mevsimi Merkez Av Komisyonu kararı" adı altında 8 sahifelik bir broşür halinde yerli veya yabancı avcıların avlanma esasları ayrıntıları ile tesbit edilmiştir. Bunun dördüncü maddesinde, "Avı her mevsim yasak olan av hayvanları" olarak a1ageyik, geyik, karaca, ceylan, dağ keçisi, dağ koyunu, çengel boynuzlu dağkeçisi, bazı kuşlar ve bu arada nesilleri bütün dünyada tükenmeyen doğru giden kartal, şahin, akbaba, çaylak ve benzerleri gösterilmiştir.
Yabani hayvanları ya ölü veya diri olarak ele geçirmek için yapılan işlere "avcılık" denir. Çok eski çağlardan beri insanlar, yaban hayvanları İle karşılaşmış, onlardan korunmaya veya faydalanmaya uğraşmışlardır. Eski Türklerde avcılığın büyük önemi olmuş, gençlerin savaşa hazırlanmalarında çok yer tutmuştur. Osmanlılar devrinde de büyük avlar düzenlenmiştir. Türkiye’deki av hayvanları arasında ceylan, karaca, geyik,kurt, tilki ile çeşitli kuşlar vardır.
Avcılıkta bir av hukuku bulunduğu gibi, av yapılmasına müsaade edilen ve edilmeyen yerler ve mevsimler vardır. Avrupa'da eski çağlarda herkesin avlanmaya hakkı vardır. Orta-Çağ'da ancak kendi arazisinde avlanma durumu belirdi. 16. yüzyılın sonlarında faydalı av hayvanlarının Korunması düşüncesi ile yılın belli zamanlarında ve karlı havalarda avlanmak, hayvan yavrularına zarar vermek yasak edildi. Memleketimizde 1882 de Zabıta-i Saydiye Nizamnamesi (Av Zabıtası Yönetmeliği) çıkarılmış, 1937 de yeni bir av kanunu çıkmıştır. Buna göre, her vakit avlanabilenler (kurt, çakal, yabandomuzu, karga, saksağan), belirli zamanlarda avlanabilen hayvanlar (Ceylan,karaca, tavşan, keklik, sülün, bıldırcın, ördek, kaz), avlanması yasak olanlar (geyik, dağ koyunu, yarasa, kirpi, çalıkuşu, kırlangıç. leylek) ayırt edilmiştir. Aycılık yapabilmek için av izni almak zorunludur.
Türkiye'de avcı1ığın gelişi güzel yapılmamasına ve hayvanların nesillerinin tükenmemesine dikkat olmamaktadır. Bununla ilgili olarak "Orman Bakanlığı Merkez Av Komisyonu"nca kararlar alınarak o yıl içindeki durum bildirilir. Sözgelişi. "1971-1972 av mevsimi Merkez Av Komisyonu kararı" adı altında 8 sahifelik bir broşür halinde yerli veya yabancı avcıların avlanma esasları ayrıntıları ile tesbit edilmiştir. Bunun dördüncü maddesinde, "Avı her mevsim yasak olan av hayvanları" olarak a1ageyik, geyik, karaca, ceylan, dağ keçisi, dağ koyunu, çengel boynuzlu dağkeçisi, bazı kuşlar ve bu arada nesilleri bütün dünyada tükenmeyen doğru giden kartal, şahin, akbaba, çaylak ve benzerleri gösterilmiştir.
