Seni yorar
Bir sessizliği dinlemek
Ve dinginleşmek
Git-gide koyulaşan yalnızlığında..
Hırpalar üşüyen düşlerini rüzgar
Bilesin
Azalmak da var bunun sonunda..
Tanıdık insan sesleri duyacaksın önceleri
Sol yanın kanadığında usulca
Hani geceleri....
Yardıma koşar ya gülen yüzler
Onlar birikecek odanda
Ama sen küfürmüş gibi işiteceksin
Dost ağızlardan işe yaramayan öğütleri...
Huzursuz bir güne
Gözlerini açtığında
Uykunu zamansızca bölüp,
Geceden kalma yaşların
Ağırlığını hissedeceksin pınarlarında
Ve dirileceksin pek çok kez ölüp-ölüp...
Biliyorum
İlgin yoktu şiire ama
Kadehten hariç
Bir de kalem tutarsa elin şaşırma!
Ben yazarken inanmazdın
Göreceksin
Çoğalmak var bunun sonunda...
Ve kuşkusuz işine yarayacak,
Kendi kendine yetme yetisi.
Kimseler uyumuyorken koynunda...
Derken
Sonu gelecek o manasız günlerin...
İnan,
Bir tebessüm yetecek aklanmasına
Yaşadığın
Ve seni yaşından daha kadın gösteren gecelerin...
Benimle başlayıp
Başka dokunuşlarla bitecek
Yaşadığın yalnızlığın öyküsü
Sonrasını sorma
Bilemem..
Sonrasında olmayacağım çünkü...
