S
SiR ReaLiST
Guest
FourFourTwo Genel Yayın Yönetmeni Mustafa Sapmaz, son 10 yılın en iyi Fenerbahçe 11'ini sizler için seçti.
Mustafa Sapmaz (FourFourTwo Genel Yayın Yönetmeni, Total Futbol Yorumcusu)
Diziliş: 4-3-1-2
Kaleci: Volkan Demirel
2003 Konfederasyon Kupası boyunca kalede Ömer Çatkıç vardı. Rüştü sonrası milli takım kaleciliğinde onun adı bile anılmıyordu. Hesapta yokken hem kulübünde hem de milli takımda kaleyi devralması sadece onun iri cüssesinin hatırına değil. Kaleyi kaplıyor ve formda olduğunda en uzanılmaz yerden top çıkarıyor. Mükemmel olması için rekabet halinde olması gerekli.
Sağ bek: Gökhan Gönül
Her şeyden önce gerçek bir sağ bek. Süper Lig’de oynadığı kısa sürede ondan öncekileri unutturacak kadar iyiydi. Oyun anlayışı ile sağ kanadı modernize etti. Rıdvan Dilmen’nin FourFourTwo’nun “en iyi 100 Türk futbolcusu” jürisinde birincilik kartını ona kullanması boşuna değil. Roland Koch’un antrenmanları onu daha güçlü kılacaktır.
Stoper: Luciano
Aragones yılında Fenerbahçe’de forvetlerden çok gol atan adamın Lugano olması ne kadar garipse onun ceza sahası içerisinde topla adeta dans eder gibi oynaması o kadar doğaldı. Stoper olmasına karşın bileklerine Marcio Nobre’den bile daha hâkimdi. Falsosu rakibine karşı arada sırada “dövüş kulübüne” üyelik kazandıracak sertlikte oynamasıydı.
Stoper: Lugano
Halı sahada topa dokunmadan maçı tamamlayan oyuncular vardır. Kendilerini takımının defansına adamışlardır. Lugano bunun profesyonel temsilcisi. Sert ve rakibini yıldıracak kadar azimli. En büyük artısı, ilk dokunuşları… Ayrıca sertliğini oynadığı lige göre adapte edebiliyor ki bu da stoperde sevdiğimiz “akıllı adam” özelliğine denk geliyor. Stoper: Luciano Aragones yılında Fenerbahçe’de forvetlerden çok gol atan adamın Lugano olması ne kadar garipse onun ceza sahası içerisinde topla adeta dans eder gibi oynaması o kadar doğaldı. Stoper olmasına karşın bileklerine Marcio Nobre’den bile daha hâkimdi. Falsosu rakibine karşı arada sırada “dövüş kulübüne” üyelik kazandıracak sertlikte oynamasıydı.
Sol bek: Ümit Özat
Ben ki en koyu Roberto Carlos hayranıyım. Ancak buraya Ümit adını yazmasaydım, bu lanet mezarıma kadar peşimi bırakmaz beni ters çevirirdi. Sol bek olmamasına rağmen, kiracı olarak geldiği evi satın alan adam misali, azimle çalıştı ve kendini kabul ettirdi. Sağ ayak bileği neredeyse 360 derece hareket kabiliyetine sahipti. Almanya ligine transfer olması da kuru bir Daum kıyağı değil, onun alın terinin karşılığıydı.
Sağ iç: Stephen Appiah
Türkiye’ye gelmiş çok daha kariyerli futbolcu oldu. Ancak en güçlüsü açık ara oydu. Ligimizde “box to box” oynayan orta saha oyuncularının yegâne örneğiydi. Ülkesi Gana’nın ofansif, Fenerbahçe’nin defansif oyuncusu olması çok yönlülüğünün işaretiydi. Kritik ve güzel goller de attı. Eksiği fizik mücadeleyi abartıp rakibe baskı yaparken bazen yerini kaybetmesiydi.
Defansif orta saha: Mehmet Aurelio
Ümit Özat’ın kendisi hakkında Köln’de söylediklerinden sonra bu takımda oynamak ister miydi? Bence evet! Yetenekleri kadar onun olaylara karşı pozitif tutumu, takımın tuğlalarını bir arada tutan harç görevi görüyordu. Orta sahanın süpürücüsüydü ve yanındakilerin açıklarını kapatıyordu.
Sol iç: Emre Belözoğlu
Kuvvetli olduğunda ne kadar iyi olduğunu bu sezon gösterdi. Bu yıla bakarak kadroya almak haksızlık gibi durabilir, ancak onun kalitesini düşündüğümde gözüm kapalı yazıyorum adını. Güçlü olduğunu göstermek istercesine fiziği ile oynamaktansa topu en kısa sürede hücuma servis etmeyi düşündüğünde engellenemez olur.
Ofansif orta saha: Alex de Souza
Haim Revivo, Milan Rapaiç (her ne kadar kanatta oynasa da), Yusuf Şimşek, Ceyhun Eriş ve Ariel Ortega… 2000’lerin ilk yarısı mevkisinin adamını aramakla geçti. On yılı değerlendiğimde önce onun adını yazdım! O, anlatıldığı gibi eli belinde gezinen, sadece top kendisine geldiğinde şovunu yapan oyun kurucu değil. Komple bir forvet. Ayrıca o gelene kadar korner ve frikiğin bu kadar değerli olduğu bilinmiyordu…
Forvet: Tuncay Şanlı
Onu ilk izlediğimde Sakaryaspor antrenmanında libero oynuyordu. Christoph Daum onun sol kanatta da oynayabileceğini gösterdi. Ben yeniden en sevdiği pozisyona forvete çekiyorum. Fuleli ve hızlı… Üstelik Türkiye’de “sokak futbolunun” son temsilcisi! Kendi sol kanadından sağ kanadına kadar yay çizerek rakipten top kapmak için pres yapan kaç futbolcu sayabilirsiniz? Onun dinamizmi yeter!
Forvet: Pierre van Hooijdonk
Rakip kaleci aut atışı kullanırken; Pierre van Hooijdonk kafa topuna çıkmak yerine, çıkan ikiliden topun sekeceği yere yönelirdi. Her pozisyonda bir hamle sonrasını düşünen, oyun zekası yüksek oyuncuydu. Takımını yönlendirmede Alex kadar etkili olurken ondan bir adım önde olmasını sağlayan liderlik karakteriydi.
Mustafa Sapmaz (FourFourTwo Genel Yayın Yönetmeni, Total Futbol Yorumcusu)
Diziliş: 4-3-1-2
Kaleci: Volkan Demirel
2003 Konfederasyon Kupası boyunca kalede Ömer Çatkıç vardı. Rüştü sonrası milli takım kaleciliğinde onun adı bile anılmıyordu. Hesapta yokken hem kulübünde hem de milli takımda kaleyi devralması sadece onun iri cüssesinin hatırına değil. Kaleyi kaplıyor ve formda olduğunda en uzanılmaz yerden top çıkarıyor. Mükemmel olması için rekabet halinde olması gerekli.
Sağ bek: Gökhan Gönül
Her şeyden önce gerçek bir sağ bek. Süper Lig’de oynadığı kısa sürede ondan öncekileri unutturacak kadar iyiydi. Oyun anlayışı ile sağ kanadı modernize etti. Rıdvan Dilmen’nin FourFourTwo’nun “en iyi 100 Türk futbolcusu” jürisinde birincilik kartını ona kullanması boşuna değil. Roland Koch’un antrenmanları onu daha güçlü kılacaktır.
Stoper: Luciano
Aragones yılında Fenerbahçe’de forvetlerden çok gol atan adamın Lugano olması ne kadar garipse onun ceza sahası içerisinde topla adeta dans eder gibi oynaması o kadar doğaldı. Stoper olmasına karşın bileklerine Marcio Nobre’den bile daha hâkimdi. Falsosu rakibine karşı arada sırada “dövüş kulübüne” üyelik kazandıracak sertlikte oynamasıydı.
Stoper: Lugano
Halı sahada topa dokunmadan maçı tamamlayan oyuncular vardır. Kendilerini takımının defansına adamışlardır. Lugano bunun profesyonel temsilcisi. Sert ve rakibini yıldıracak kadar azimli. En büyük artısı, ilk dokunuşları… Ayrıca sertliğini oynadığı lige göre adapte edebiliyor ki bu da stoperde sevdiğimiz “akıllı adam” özelliğine denk geliyor. Stoper: Luciano Aragones yılında Fenerbahçe’de forvetlerden çok gol atan adamın Lugano olması ne kadar garipse onun ceza sahası içerisinde topla adeta dans eder gibi oynaması o kadar doğaldı. Stoper olmasına karşın bileklerine Marcio Nobre’den bile daha hâkimdi. Falsosu rakibine karşı arada sırada “dövüş kulübüne” üyelik kazandıracak sertlikte oynamasıydı.
Sol bek: Ümit Özat
Ben ki en koyu Roberto Carlos hayranıyım. Ancak buraya Ümit adını yazmasaydım, bu lanet mezarıma kadar peşimi bırakmaz beni ters çevirirdi. Sol bek olmamasına rağmen, kiracı olarak geldiği evi satın alan adam misali, azimle çalıştı ve kendini kabul ettirdi. Sağ ayak bileği neredeyse 360 derece hareket kabiliyetine sahipti. Almanya ligine transfer olması da kuru bir Daum kıyağı değil, onun alın terinin karşılığıydı.
Sağ iç: Stephen Appiah
Türkiye’ye gelmiş çok daha kariyerli futbolcu oldu. Ancak en güçlüsü açık ara oydu. Ligimizde “box to box” oynayan orta saha oyuncularının yegâne örneğiydi. Ülkesi Gana’nın ofansif, Fenerbahçe’nin defansif oyuncusu olması çok yönlülüğünün işaretiydi. Kritik ve güzel goller de attı. Eksiği fizik mücadeleyi abartıp rakibe baskı yaparken bazen yerini kaybetmesiydi.
Defansif orta saha: Mehmet Aurelio
Ümit Özat’ın kendisi hakkında Köln’de söylediklerinden sonra bu takımda oynamak ister miydi? Bence evet! Yetenekleri kadar onun olaylara karşı pozitif tutumu, takımın tuğlalarını bir arada tutan harç görevi görüyordu. Orta sahanın süpürücüsüydü ve yanındakilerin açıklarını kapatıyordu.
Sol iç: Emre Belözoğlu
Kuvvetli olduğunda ne kadar iyi olduğunu bu sezon gösterdi. Bu yıla bakarak kadroya almak haksızlık gibi durabilir, ancak onun kalitesini düşündüğümde gözüm kapalı yazıyorum adını. Güçlü olduğunu göstermek istercesine fiziği ile oynamaktansa topu en kısa sürede hücuma servis etmeyi düşündüğünde engellenemez olur.
Ofansif orta saha: Alex de Souza
Haim Revivo, Milan Rapaiç (her ne kadar kanatta oynasa da), Yusuf Şimşek, Ceyhun Eriş ve Ariel Ortega… 2000’lerin ilk yarısı mevkisinin adamını aramakla geçti. On yılı değerlendiğimde önce onun adını yazdım! O, anlatıldığı gibi eli belinde gezinen, sadece top kendisine geldiğinde şovunu yapan oyun kurucu değil. Komple bir forvet. Ayrıca o gelene kadar korner ve frikiğin bu kadar değerli olduğu bilinmiyordu…
Forvet: Tuncay Şanlı
Onu ilk izlediğimde Sakaryaspor antrenmanında libero oynuyordu. Christoph Daum onun sol kanatta da oynayabileceğini gösterdi. Ben yeniden en sevdiği pozisyona forvete çekiyorum. Fuleli ve hızlı… Üstelik Türkiye’de “sokak futbolunun” son temsilcisi! Kendi sol kanadından sağ kanadına kadar yay çizerek rakipten top kapmak için pres yapan kaç futbolcu sayabilirsiniz? Onun dinamizmi yeter!
Forvet: Pierre van Hooijdonk
Rakip kaleci aut atışı kullanırken; Pierre van Hooijdonk kafa topuna çıkmak yerine, çıkan ikiliden topun sekeceği yere yönelirdi. Her pozisyonda bir hamle sonrasını düşünen, oyun zekası yüksek oyuncuydu. Takımını yönlendirmede Alex kadar etkili olurken ondan bir adım önde olmasını sağlayan liderlik karakteriydi.
