αѕ!_υє_мαυ!
όℓυ ∂σgмυ$ &
--->: "Sevda" dedik ,uzattık boynumuzu pamuktan ipliklere...Can bıraktık...
Mağrur Olur Vedamız....
Yıllar, nehre düşmüş yapraklar gibi mecburi yolculukların pençesindedir, çoğu zaman.Bazen hiç başlamamak hayalleriyle avunmakta vardır.Ama yolculuk başlamıştır bir kere ve ucunun nerede olduğu meçhuldür.Bazen kıyılara tutunmak,bir yerden karaya çıkmak ihtimali geçer yürekten.
Fakat ayrılık yaydan fırlamıştır ve vedanın sine dağlayan pençeleri yakadan düşmeyecektir.Gerçi şair:
"Kavuşması olan vedanın olmaz elemi, ayrılık vaktinde yaşasamda cehennemi."
diyerek kendince tesellide soluklanma niyetindedir;lakin gidenlerin hiçbirinin geri dönmediği yolculukta akıbetin meçhuliyeti, teselliyi ölçmekte insanı acziyetiyle başbaşa bırakmaktadır.
Güneş; omuzlara ayrılık acısını,gönüllere gurbet sızısını ve dudaklara veda tasasını bırakarak batmışsa...
Ay mütebessüm çehresiyle bu tabloya kendi rengini katar...ve o an;
"Ölüm ile ayrılığı tartmışlar,Elli dirhem ağır gelmiş ayrılık" diyen gönül ehline teşekkür edesiniz gelir.Ayrılık gündeme göktaşı gibi düşmüş ve gidenin ardından kalanlar durmadan aylar geçer, yıllar geçer gelmez sesin, hasretin kalbimde de lakin sen neredesin? demeye hazırlanmaktadırlar.
Kalanın kalbi cam kırıklarıyla doluysa, gidenin de gözlerini Seyhan doldurmuştur sanki...
Ayrılık hüzzam bir şarkının en lirik bestesini sıralar mısralara.Onda şiddetli haykırışların sığ kahkahaları yoktur.Tabloyu yaşanılır kılmak için dudaklardan taşan zoraki tebessümlere beyhude aldanmayalım.O tebessümlerde,gülerken ağlamanın asaleti gizlidir hep.
Ayrılık başlı başına bir çığlıktır.Onu bir trenin düdük sesi,bir otobüsün egzos gürültüsü veya limandan ayrılan bir gemiyi uğurlayan martıların üzüntüsü örtemez..İnsanlar çok şey için:"yazılmaz yaşanır" derler,ama bunu ayrılık kadar hakeden başka ne ola ki?
Vakit tamamdır artık,yolculuk başlamalı, aslında hiç durmadı ki , demek neyi değiştirir? Yolculuk başlamıştır, karanlıkta mecalsiz sallanan eller, öylece havada kalmıştır.Gözyaşları zoraki tutunur kirpiklere, dudaklar depremdir belki de.Dokunsan ağlayacak gibidir bazıları, bazılarınada dokunmaya da gerek yoktur.Güle güle git demesi kolaydır.Oysa gülmek, kimin nasibi olsun ki bu hengamede?
Bizim payımıza hüzün düşmüştü yine.Şair: "HÜZÜN Kİ EN ÇOK YAKIŞANDIR BİZE!" derken neyi kastetmişti; sorusu cevabını buluyordu gözlerimizde:
Uzun satırlar yazdık acılar üstüne...Kısa satırlarda kaldı mutlluluk...Onu da parantezlere bıraktık.Noktalar koymadık virgüllerle geçiştirdik.Anlatamadığımız dertleri üç ünlemle bitirdik...Yazamadığımız şeyleri soru işaratlerine bıraktık.
"Mesela" dedik, kurduğumuz hayallere...
"umut" dedik, ihtimallere...
"Sevda" dedik ,uzattık boynumuzu pamuktan ipliklere...Can bıraktık...
Şair: "Dağlarda gül hüznü var,vakti gelmiş vedanın" derken zaman ayrılığı büyütüyordu.Veda; herhalde gönle vurulan en ağır darbedir.
Acıyla imtihan edilmiş,ızdırapla beslenmiş,kahırla sulanmış bir gönlü ancak bir "veda" yerle bir edebilir.Yaşarken farkına varamadığımız nice mütevazı ayrıntı,ayrılırken koskoca bir dağ olup bağrımızın başına oturuverir.
Sonra acı bir tebessüm bırakırsınız şehrin nartanesi ufuklarına, bin hatıRaNın nasılda filizlendiğini görürsünüz arkada kalan manzaranın çakır gözlerinde..
Hangi yöne baksam,gözlerim aşina bir hatıra ile doluyor.Hangisinden başlayıp,hangisinde durup biraz ağlayayım? Hangisinin gözlerinden devşirdiğim hüzünleri anlatayım? Hangisinin ayaklarına kapanayım? Hangisinin göz yaşlarından dem vurayım? Hangisinin gönlüne sığan koskoca sevdaları anlatayım??
Ne gönlümde takat, ne de kalemimde mecal var..
EY şehir ! halitler gönderdim senden, orhanlar emanet ettim topraklarına ve nice dostlar bıraktım yarınlarına. Ve bir akşam biten hikayemizden, biraz hüzün,biraz gurur ve biraz da Dostluk kaldı bana... Gitmek kaderimiz olunca,arkada kalan hayalinin hasretide kor oldu içimizde.
Yangınlarımızı alıp düştük yollara.Bir off ! çektik önümüzde uzayan mesafelerden ürkerek.Yaşatmak için yaşamak düşüyor bize...
"Hoşcakal Şehir !! Son Gemi Kalkıyor Limanından Bu Akşam...."
Yıllar, nehre düşmüş yapraklar gibi mecburi yolculukların pençesindedir, çoğu zaman.Bazen hiç başlamamak hayalleriyle avunmakta vardır.Ama yolculuk başlamıştır bir kere ve ucunun nerede olduğu meçhuldür.Bazen kıyılara tutunmak,bir yerden karaya çıkmak ihtimali geçer yürekten.
Fakat ayrılık yaydan fırlamıştır ve vedanın sine dağlayan pençeleri yakadan düşmeyecektir.Gerçi şair:
"Kavuşması olan vedanın olmaz elemi, ayrılık vaktinde yaşasamda cehennemi."
diyerek kendince tesellide soluklanma niyetindedir;lakin gidenlerin hiçbirinin geri dönmediği yolculukta akıbetin meçhuliyeti, teselliyi ölçmekte insanı acziyetiyle başbaşa bırakmaktadır.
Güneş; omuzlara ayrılık acısını,gönüllere gurbet sızısını ve dudaklara veda tasasını bırakarak batmışsa...
Ay mütebessüm çehresiyle bu tabloya kendi rengini katar...ve o an;
"Ölüm ile ayrılığı tartmışlar,Elli dirhem ağır gelmiş ayrılık" diyen gönül ehline teşekkür edesiniz gelir.Ayrılık gündeme göktaşı gibi düşmüş ve gidenin ardından kalanlar durmadan aylar geçer, yıllar geçer gelmez sesin, hasretin kalbimde de lakin sen neredesin? demeye hazırlanmaktadırlar.
Kalanın kalbi cam kırıklarıyla doluysa, gidenin de gözlerini Seyhan doldurmuştur sanki...
Ayrılık hüzzam bir şarkının en lirik bestesini sıralar mısralara.Onda şiddetli haykırışların sığ kahkahaları yoktur.Tabloyu yaşanılır kılmak için dudaklardan taşan zoraki tebessümlere beyhude aldanmayalım.O tebessümlerde,gülerken ağlamanın asaleti gizlidir hep.
Ayrılık başlı başına bir çığlıktır.Onu bir trenin düdük sesi,bir otobüsün egzos gürültüsü veya limandan ayrılan bir gemiyi uğurlayan martıların üzüntüsü örtemez..İnsanlar çok şey için:"yazılmaz yaşanır" derler,ama bunu ayrılık kadar hakeden başka ne ola ki?
Vakit tamamdır artık,yolculuk başlamalı, aslında hiç durmadı ki , demek neyi değiştirir? Yolculuk başlamıştır, karanlıkta mecalsiz sallanan eller, öylece havada kalmıştır.Gözyaşları zoraki tutunur kirpiklere, dudaklar depremdir belki de.Dokunsan ağlayacak gibidir bazıları, bazılarınada dokunmaya da gerek yoktur.Güle güle git demesi kolaydır.Oysa gülmek, kimin nasibi olsun ki bu hengamede?
Bizim payımıza hüzün düşmüştü yine.Şair: "HÜZÜN Kİ EN ÇOK YAKIŞANDIR BİZE!" derken neyi kastetmişti; sorusu cevabını buluyordu gözlerimizde:
Uzun satırlar yazdık acılar üstüne...Kısa satırlarda kaldı mutlluluk...Onu da parantezlere bıraktık.Noktalar koymadık virgüllerle geçiştirdik.Anlatamadığımız dertleri üç ünlemle bitirdik...Yazamadığımız şeyleri soru işaratlerine bıraktık.
"Mesela" dedik, kurduğumuz hayallere...
"umut" dedik, ihtimallere...
"Sevda" dedik ,uzattık boynumuzu pamuktan ipliklere...Can bıraktık...
Şair: "Dağlarda gül hüznü var,vakti gelmiş vedanın" derken zaman ayrılığı büyütüyordu.Veda; herhalde gönle vurulan en ağır darbedir.
Acıyla imtihan edilmiş,ızdırapla beslenmiş,kahırla sulanmış bir gönlü ancak bir "veda" yerle bir edebilir.Yaşarken farkına varamadığımız nice mütevazı ayrıntı,ayrılırken koskoca bir dağ olup bağrımızın başına oturuverir.
Sonra acı bir tebessüm bırakırsınız şehrin nartanesi ufuklarına, bin hatıRaNın nasılda filizlendiğini görürsünüz arkada kalan manzaranın çakır gözlerinde..
Hangi yöne baksam,gözlerim aşina bir hatıra ile doluyor.Hangisinden başlayıp,hangisinde durup biraz ağlayayım? Hangisinin gözlerinden devşirdiğim hüzünleri anlatayım? Hangisinin ayaklarına kapanayım? Hangisinin göz yaşlarından dem vurayım? Hangisinin gönlüne sığan koskoca sevdaları anlatayım??
Ne gönlümde takat, ne de kalemimde mecal var..
EY şehir ! halitler gönderdim senden, orhanlar emanet ettim topraklarına ve nice dostlar bıraktım yarınlarına. Ve bir akşam biten hikayemizden, biraz hüzün,biraz gurur ve biraz da Dostluk kaldı bana... Gitmek kaderimiz olunca,arkada kalan hayalinin hasretide kor oldu içimizde.
Yangınlarımızı alıp düştük yollara.Bir off ! çektik önümüzde uzayan mesafelerden ürkerek.Yaşatmak için yaşamak düşüyor bize...
"Hoşcakal Şehir !! Son Gemi Kalkıyor Limanından Bu Akşam...."
Alıntı...
