Blue_Fire
New member
Seni düşündüm !!!
Issız günlerin büyüsünde seni düşündüm. Seni ve sensizliği düşündüm. Ama asla ve asla isyan etmedim, bekledim gelmeni. Sisli ve yağmurlu günlerde evimin önündeki sokak lambasının altında, yağmurdan sırılsıklam seni bekledim.
Ve gecenin ayazında kalbimdeki ateşle ısındım. Gözlerini düşledim bir sonbahar günü. Sararmış bir yaprak düştü ellerimin arasına. Ve sen geldin aklıma, senin yüzün geldi, anlamını bilemediğim bakışların geldi aklıma. Saatlerce ellerimde okşadım yaprağı. sararmış bedeni, buğday lifi saçlarını anımsattı bana, ve ağladım sokak lambasının altında, hıçkıra hıçkıra ağladım sensizliğe. Yalvardım rabbime birkez olsun seni bana göstermesi dileğiyle. Ve bir yaz akşamı, ılık meltem rüzgarlarının sindiği bir zarf geldi, sıcak ve nemli... Üzerinde adınvardı, senin adın. Korktum açmaya, korktum zarfın üstüne bekmaya.. günler böyle geçti, ve aylar su gibi aktı... Saatler taşıdıkları yükü kaldıramıyolardı, nasıl kaldırsınlardı ki..
Artık benim de takatim kalmamıştı. Omuzlarıma çöken ağırlığı taşıyamaz olmuştu bedenim. Ve karar verdim , açıcaktım zarfı, bedeline razıydım yeterki bu ağırlık kalksındı. Ve işte elimde tutuyordum , elimde tutuyordum adını...
İncitmek istemiyordum zarfı, hafif hafif aralıyordum, ve korkuyordum ama ağlamıyordum kararlıydım.
Zarfı açtım.. Okuyordum ve hersatırı dönüp tekrar okuyordum. Okudukça hıçkırıyordum ve işte ağlıyordum.. Beni hergün beklemişti benim onu beklediğim gibi, ve her gün dualar etmişti BENİM İÇİN. Fakat işte dayanamamış bütün kalbini dökmüştü mektubuna.. Bu ne mutlu bir haberdi ,bu ne sevinçli haberdi..
Koşuyordum tüm gücümle ileri atıyordum kendimi.. Her yer bir başkaydı şimdi, Geçtiğim her sokak müjde veriyordu bana , koşuyordum ve herkes bana bakıyordu belki deli diye geçiştiriyorlardı, olsun bi mecnunda ben olsam nolurdu..
Güneş vuruyordu yüzüme, ılık rüzgar yetişemiyordu sanki bana..
Ve geldim işte ahşap yanık rengiyle karşımda duruyordu evin ama bir tuhaflık vardı.. Evin önü kalabalık ağıt sesleri yükseliyor , etrafta yankılanıyordu.
Ve ince ağlamaklı bir ses kesti önümü;
Nerde kaldın evladım nerdeydin bu zamana kadar...
Konuşan annesiydi ve bir hüzün çiçeği geziyordu etrafta.. ve yanık bir sine kokusu yükseliyordu arşa..
Mektubu gönderdiği gün tüm umutlarını da yollamış beraberinde.. Mektubun cevabının geciktiği hergün biraz daha erimiş, solmuş menekşem.. Ve sonunda isteği olmuş vermiş emanetini , teslim etmiş üzüntüyle.. Ve son kez bakmış camdan , sormuş nerde kaldın bitanemm???
Artık dizlerim dermansız kaldı, gözlerim fersiz bakıyorum sokak ortasında manasızz.. Artık ağlamıyorum Ve AND içerim ki seni sevmekten vazgeçmeyeceğim ve . O temiz imanınla cennete girmen için her gün dua edicem sen rahat uyu BİTANEM. Cennette buluşmak üzere !!!!!!!
Issız günlerin büyüsünde seni düşündüm. Seni ve sensizliği düşündüm. Ama asla ve asla isyan etmedim, bekledim gelmeni. Sisli ve yağmurlu günlerde evimin önündeki sokak lambasının altında, yağmurdan sırılsıklam seni bekledim.
Ve gecenin ayazında kalbimdeki ateşle ısındım. Gözlerini düşledim bir sonbahar günü. Sararmış bir yaprak düştü ellerimin arasına. Ve sen geldin aklıma, senin yüzün geldi, anlamını bilemediğim bakışların geldi aklıma. Saatlerce ellerimde okşadım yaprağı. sararmış bedeni, buğday lifi saçlarını anımsattı bana, ve ağladım sokak lambasının altında, hıçkıra hıçkıra ağladım sensizliğe. Yalvardım rabbime birkez olsun seni bana göstermesi dileğiyle. Ve bir yaz akşamı, ılık meltem rüzgarlarının sindiği bir zarf geldi, sıcak ve nemli... Üzerinde adınvardı, senin adın. Korktum açmaya, korktum zarfın üstüne bekmaya.. günler böyle geçti, ve aylar su gibi aktı... Saatler taşıdıkları yükü kaldıramıyolardı, nasıl kaldırsınlardı ki..
Artık benim de takatim kalmamıştı. Omuzlarıma çöken ağırlığı taşıyamaz olmuştu bedenim. Ve karar verdim , açıcaktım zarfı, bedeline razıydım yeterki bu ağırlık kalksındı. Ve işte elimde tutuyordum , elimde tutuyordum adını...
İncitmek istemiyordum zarfı, hafif hafif aralıyordum, ve korkuyordum ama ağlamıyordum kararlıydım.
Zarfı açtım.. Okuyordum ve hersatırı dönüp tekrar okuyordum. Okudukça hıçkırıyordum ve işte ağlıyordum.. Beni hergün beklemişti benim onu beklediğim gibi, ve her gün dualar etmişti BENİM İÇİN. Fakat işte dayanamamış bütün kalbini dökmüştü mektubuna.. Bu ne mutlu bir haberdi ,bu ne sevinçli haberdi..
Koşuyordum tüm gücümle ileri atıyordum kendimi.. Her yer bir başkaydı şimdi, Geçtiğim her sokak müjde veriyordu bana , koşuyordum ve herkes bana bakıyordu belki deli diye geçiştiriyorlardı, olsun bi mecnunda ben olsam nolurdu..
Güneş vuruyordu yüzüme, ılık rüzgar yetişemiyordu sanki bana..
Ve geldim işte ahşap yanık rengiyle karşımda duruyordu evin ama bir tuhaflık vardı.. Evin önü kalabalık ağıt sesleri yükseliyor , etrafta yankılanıyordu.
Ve ince ağlamaklı bir ses kesti önümü;
Nerde kaldın evladım nerdeydin bu zamana kadar...
Konuşan annesiydi ve bir hüzün çiçeği geziyordu etrafta.. ve yanık bir sine kokusu yükseliyordu arşa..
Mektubu gönderdiği gün tüm umutlarını da yollamış beraberinde.. Mektubun cevabının geciktiği hergün biraz daha erimiş, solmuş menekşem.. Ve sonunda isteği olmuş vermiş emanetini , teslim etmiş üzüntüyle.. Ve son kez bakmış camdan , sormuş nerde kaldın bitanemm???
Artık dizlerim dermansız kaldı, gözlerim fersiz bakıyorum sokak ortasında manasızz.. Artık ağlamıyorum Ve AND içerim ki seni sevmekten vazgeçmeyeceğim ve . O temiz imanınla cennete girmen için her gün dua edicem sen rahat uyu BİTANEM. Cennette buluşmak üzere !!!!!!!
