AntidepresaN
New member
Sattık Elhamdülillah!..
GETİRİLDİĞİMİZ noktayı fevkalede net anlatan mükemmel bir yazı bana gönderildi... Ne yazık ki imza olmadığı için yazanı belirtemiyorum, beni affetsin...
Yazıyı size sunuyorum...
Avrupa’nın elmas ve altın için fakir Afrikalıları kıtır kıtır doğramasından birkaç yüzyıl sonra bir gazeteci bölgeye ziyarete gider. Amacı hem bir safariye katılmak hem de haber yapmaktır. Orada bir kabilenin lideri ile konuşurken, atalarından kalan, ilginç bir anıyı dinler.
Kabile reisinin ağzından anlatalım: “Yıllar önce beyaz adam buralara geldiği zaman bizim topraklarımız, onların ise elinde İncil, boynunda haç vardı. Bize gözlerimizi kapatıp dua etmeyi öğrettiler. Fakat bir gün gözlerimizi açtığımızda bizim elimizde İncil, boynumuzda haç; onların elinde ise bizim topraklarımız vardı.”
Ne zaman, Amerika’nın bu topraklara serpttiği ılımlı İslamı temsil eden bir insanı dinlesem, aklıma hemen
hikaye gelir. Hadi bunu günümüze uyarlayalım... Bir gün bir insan umut olarak ortaya çıktı ve bize, “Allah’a inandığını, Kuran-ı Kerim’i elinden bırakmadığını, sürekli dua ettiğini ve gün geldiği zaman bütün Türkiye’nin İslam’ın ışığı ile aydınlanacağını” anlattı. Kabileler inandı ona. Gözlerini kapatıp dua etmeye başladı. Bu millet dinini o kadar seviyordu ki, herhangi bir insanın onu çıkarları için kullanacağı aklına gelmiyordu. Bir milletin duası devam ederken önce TÜPRAŞ, sonra PETKİM, ardından TELEKOM, devamında bankalar, limanlar ve arsalar satıldı. Bizim ise duamız devam ediyordu.
Çünkü bizden bunu istemişti. Hem her konuşmasında, “Hamd olsun”, “Şükürler olsun” demiyor muydu? İşte bizden biriydi.
Onun toptan ve parakende satışa yenilik getirmiş “Babalar gibi satmak” deyimini dünya ticaretine kazandırmıştı. Babalar gibi satıyor ama her ne hikmetse herkes evladını kaybetmiş analar gibi ağlıyordu.
Tezgahın arkasında durmadan, “Gel sermaye gel. Batan ülkenin malları bunlar” diye bağırıyordu.
Beyaz üstüne kırmızı şeritle bezenmiş, köşesindeki mavilik içinde ise 52 tane yıldız olan pazarcı önlüğü
de çok yakışıyordu. Önemli olan işleviydi zaten ve bu da babalar gibi satmasına yetiyordu.
Ne de olsa babasının malıydı!.. Kime ne!?. İster satar, ister üstüne otururdu. Gerçi TÜPRAŞ kuleleri söz konusu olduğu zaman bu fikir biraz saçma geliyordu ona ama olsun. Önemli olan ülkenin menfaatleriydi. Daha sırada satılacak köprüler, yollar, sular, denizler, kumsallar hatta hava bile vardı. Fakat bir gün beklenmeyen bir şey oldu. Dua eden halk aniden gözlerini açtı. Baktı ki, bir elinde Kuran-ı Kerim, boynunda ise muskalar vardı. Kuranı’nı öpüp yerine koyarken, ülkenin toprakları; alınteri ve fakirin vergisi ile yapılan tesislerin ise onların elinde olduğunu gördü.
Onlar, “Hamd olsun” derken birileri milli tesisleri “Ham yapmıştı”...
Efendim, yazı burada bitmiyor... Yazının burada bitmemesi, bu yazıyı daha da ilginç hale getiriyor!..
Yazının sonu şöyle... “Gözlerin açıldığı tarihi mi merak ediyorsunuz. O gün 22 Temmuz’du. Bu senaryonun gerçekleşmesi dileğiyle...”
Bu satırlardan anlaşılacağı gibi yazı, seçimlerden önce kaleme alınmış... Her duyarlı ve olan bitene karşı yapılmasını bekleyen aklı başında vatandaş gibi düşünülerek yazı tamamlanmış...
“Gözlerin açıldığı tarihi mi merak ediyorsunuz? O gün 22 Temmuz’du” denilmiş... Gözlerin ne kadar açık olduğunu görmüş bulunuyoruz... Daha tespih çeke çeke Haçlı’ya doğru olan yürüyüşümüz sürmektedir!.. Hayırlara vesile dilekleri ile!..
Behiç Kılıç
GETİRİLDİĞİMİZ noktayı fevkalede net anlatan mükemmel bir yazı bana gönderildi... Ne yazık ki imza olmadığı için yazanı belirtemiyorum, beni affetsin...
Yazıyı size sunuyorum...
Avrupa’nın elmas ve altın için fakir Afrikalıları kıtır kıtır doğramasından birkaç yüzyıl sonra bir gazeteci bölgeye ziyarete gider. Amacı hem bir safariye katılmak hem de haber yapmaktır. Orada bir kabilenin lideri ile konuşurken, atalarından kalan, ilginç bir anıyı dinler.
Kabile reisinin ağzından anlatalım: “Yıllar önce beyaz adam buralara geldiği zaman bizim topraklarımız, onların ise elinde İncil, boynunda haç vardı. Bize gözlerimizi kapatıp dua etmeyi öğrettiler. Fakat bir gün gözlerimizi açtığımızda bizim elimizde İncil, boynumuzda haç; onların elinde ise bizim topraklarımız vardı.”
Ne zaman, Amerika’nın bu topraklara serpttiği ılımlı İslamı temsil eden bir insanı dinlesem, aklıma hemen
hikaye gelir. Hadi bunu günümüze uyarlayalım... Bir gün bir insan umut olarak ortaya çıktı ve bize, “Allah’a inandığını, Kuran-ı Kerim’i elinden bırakmadığını, sürekli dua ettiğini ve gün geldiği zaman bütün Türkiye’nin İslam’ın ışığı ile aydınlanacağını” anlattı. Kabileler inandı ona. Gözlerini kapatıp dua etmeye başladı. Bu millet dinini o kadar seviyordu ki, herhangi bir insanın onu çıkarları için kullanacağı aklına gelmiyordu. Bir milletin duası devam ederken önce TÜPRAŞ, sonra PETKİM, ardından TELEKOM, devamında bankalar, limanlar ve arsalar satıldı. Bizim ise duamız devam ediyordu.
Çünkü bizden bunu istemişti. Hem her konuşmasında, “Hamd olsun”, “Şükürler olsun” demiyor muydu? İşte bizden biriydi.
Onun toptan ve parakende satışa yenilik getirmiş “Babalar gibi satmak” deyimini dünya ticaretine kazandırmıştı. Babalar gibi satıyor ama her ne hikmetse herkes evladını kaybetmiş analar gibi ağlıyordu.
Tezgahın arkasında durmadan, “Gel sermaye gel. Batan ülkenin malları bunlar” diye bağırıyordu.
Beyaz üstüne kırmızı şeritle bezenmiş, köşesindeki mavilik içinde ise 52 tane yıldız olan pazarcı önlüğü
de çok yakışıyordu. Önemli olan işleviydi zaten ve bu da babalar gibi satmasına yetiyordu.
Ne de olsa babasının malıydı!.. Kime ne!?. İster satar, ister üstüne otururdu. Gerçi TÜPRAŞ kuleleri söz konusu olduğu zaman bu fikir biraz saçma geliyordu ona ama olsun. Önemli olan ülkenin menfaatleriydi. Daha sırada satılacak köprüler, yollar, sular, denizler, kumsallar hatta hava bile vardı. Fakat bir gün beklenmeyen bir şey oldu. Dua eden halk aniden gözlerini açtı. Baktı ki, bir elinde Kuran-ı Kerim, boynunda ise muskalar vardı. Kuranı’nı öpüp yerine koyarken, ülkenin toprakları; alınteri ve fakirin vergisi ile yapılan tesislerin ise onların elinde olduğunu gördü.
Onlar, “Hamd olsun” derken birileri milli tesisleri “Ham yapmıştı”...
Efendim, yazı burada bitmiyor... Yazının burada bitmemesi, bu yazıyı daha da ilginç hale getiriyor!..
Yazının sonu şöyle... “Gözlerin açıldığı tarihi mi merak ediyorsunuz. O gün 22 Temmuz’du. Bu senaryonun gerçekleşmesi dileğiyle...”
Bu satırlardan anlaşılacağı gibi yazı, seçimlerden önce kaleme alınmış... Her duyarlı ve olan bitene karşı yapılmasını bekleyen aklı başında vatandaş gibi düşünülerek yazı tamamlanmış...
“Gözlerin açıldığı tarihi mi merak ediyorsunuz? O gün 22 Temmuz’du” denilmiş... Gözlerin ne kadar açık olduğunu görmüş bulunuyoruz... Daha tespih çeke çeke Haçlı’ya doğru olan yürüyüşümüz sürmektedir!.. Hayırlara vesile dilekleri ile!..
Behiç Kılıç
