нешет
ву.иєѕєт
Kalbime sürgün biletini kestiğim o akşamdan beridir kalpsiz yaşıyorum. Öyle uzaklara fırlattım ki, atışlarını bile duymuyorum. Artık sadece beynim var, beynim var diyorum. Sadece beynim ve o herzaman çok güvendiğim mantığım. Hani güçlüyüm ya ben, hani koskoca kadınım, ağlamak da pek yakışmaz hani....Palavra! Boğazımda yine yumruklar, uzansam tutabileceğim sanıyorum, tutup basacağım bağrıma ve basacak bağrına... Uzanmaya yelteniyorum... Sonra birden kestiğim bilet aklıma geliyor... Gönderdim ya hani sürgün ülkeye...Duymamak için tıkadım hani kulaklarını, ve hani atsın bile istemedin... Onca uzaklaşıştan sonra bu güçlü atışlar da nedir? Sürgündeki kalp! Atma! Duyurma bana sesini...
Yakarışların faydesız, bilirsin ki sen hep yenildin mantığa atma boşuna oyalama beni.... Var git işine, ihtiyacım yok sana... KANDIRMA beni birkez daha KANDIRMA!
Kal orada ve bekle sessizce, bil ki bir gün alacağım seni koynuma, alacağım ve duyacağım ritmini, HUZURLA...
ву.иєѕєт
