~PRENSES~
Romantizmin Delisi
Red Hot Chili Peppers'ın yeni albümü 'Stadium Arcadium', topluluğun her döneminden renkler taşıyan, onları oluşturan her şeyin birleşimi gibi ve mükemmele yakın bir albüm.
Büyük topluluktan büyük albüm. Red Hot Chili Peppers (RHCP) 1991 tarihli efsane albümü 'Blood Sugar Sex Magik'ten bu yana ikili çalışma yapmamıştı.
'Stadium Arcadium' topluluğun dokuzuncu stüdyo çalışması. Albümdeki CD'lerden birinin adı Jupiter, diğerinin Mars. Toplam 28 şarkının ortak paydası bağımlılık yapıcı oluşu. Albümde kesinlikle kötü parça yok; sadece bazıları biraz daha fazla dikkat çekiyor. Görülüyor ki, bu topluluk halen yaratıcı bir enerji ile dolup taşıyor.
'Stadium Arcadium' oldukça hırslı, kariyerlerinin her döneminden renkler taşıyan, onları oluşturan her şeyin birleşimi gibi. Mükemmel değil ama mükemmele yakın bir albüm.
Yer ve gök arasında
Havalarına kapıldığınızda sanırsınız ki, gökten zembille inmiş bir topluluk RHCP. Tanrıların, tanrıçaların, meleklerin ve tüm semavilerin mesajlarını onların albümleri aracılığıyla verdiğinin ima edilmesi bu sanıyı güçlendiriyor.
Bu ruhani illüzyon onların müziğini gizli tapınak, sığınacak bir yer arayan ruhlar için barınak haline getiriyor. Işığı ve karanlığı, gürültüyü ve sessizliği, havayı, suyu ve toprağı; hepsini bir arada çalıyorlar.
RHCP ve rock gurusu yapımcıları Rick Rubin birlikte kutsal suyu soluyor, temiz havayı içiyor, bulutların üzerinde uyuyor, ilahi ışık huzmesinin içinde yürüyorlar.
İyimser eskiciler
İlk dinleyişte şarkıcı Anthony Kiedis'in akılda kalıcı melodileriyle tanışıyor; sonra teker teker şarkıların güzelliklerine kapılıyorsunuz.
Albümün en güzel şarkısı kesinlikle 'Charlie'. 'Torture Me', 'Warlocks', 'Hump de Bump' ve deneysel gitar solosuyla döşenmiş 'Tell Me Baby', 'Californication' albümünün reçetesi ile hazırlanmış. Funk tınılarının melodik pasajlara bağlandığı bir formül bu. Duygusal eşiği düşük, ağır parçalar bile dikkat çekiyor bu ihtişam arasında. RHCP'nin çok malzemesi yok ama monoton da değiller; işte maharet de burada. John Frusciante'nin sonsuz riff ve kontrpuanlar üzerine kurulu gitar patchwork tekniği çeşitliliğin garantisi. Açılıştaki 'Dani California', Frusciante'nin nasıl bir Hendrix hayranı olduğunu ispatlıyor. Eski usul rock müziği severler için içinden bal damlıyor bu albümün.
Basçı Flea'nın tonu, patlayan gitarvari varyeteleri büyük varsıllık. Davulcu Chad Smith ise, ilerde daha da açılıp saçılacağının işaretlerini veren müthiş groove'lar çalıyor.
Topluluğun bir dil tiki var; sonu 'ication' ile biten sözcükler gırla gidiyor; yanı sıra Kaliforniya muhabbeti hiç bitmiyor. Ama mahzuru yok; bestelerin ana kaygısı yine kulağa hoş gelen melodiler, akışkan şarkılar, güzel sololar. İyimser biçimde eskinin rock değerlerini ileriye götürmek için çalışıyorlar.
Büyük topluluktan büyük albüm. Red Hot Chili Peppers (RHCP) 1991 tarihli efsane albümü 'Blood Sugar Sex Magik'ten bu yana ikili çalışma yapmamıştı.
'Stadium Arcadium' topluluğun dokuzuncu stüdyo çalışması. Albümdeki CD'lerden birinin adı Jupiter, diğerinin Mars. Toplam 28 şarkının ortak paydası bağımlılık yapıcı oluşu. Albümde kesinlikle kötü parça yok; sadece bazıları biraz daha fazla dikkat çekiyor. Görülüyor ki, bu topluluk halen yaratıcı bir enerji ile dolup taşıyor.
'Stadium Arcadium' oldukça hırslı, kariyerlerinin her döneminden renkler taşıyan, onları oluşturan her şeyin birleşimi gibi. Mükemmel değil ama mükemmele yakın bir albüm.
Yer ve gök arasında
Havalarına kapıldığınızda sanırsınız ki, gökten zembille inmiş bir topluluk RHCP. Tanrıların, tanrıçaların, meleklerin ve tüm semavilerin mesajlarını onların albümleri aracılığıyla verdiğinin ima edilmesi bu sanıyı güçlendiriyor.
Bu ruhani illüzyon onların müziğini gizli tapınak, sığınacak bir yer arayan ruhlar için barınak haline getiriyor. Işığı ve karanlığı, gürültüyü ve sessizliği, havayı, suyu ve toprağı; hepsini bir arada çalıyorlar.
RHCP ve rock gurusu yapımcıları Rick Rubin birlikte kutsal suyu soluyor, temiz havayı içiyor, bulutların üzerinde uyuyor, ilahi ışık huzmesinin içinde yürüyorlar.
İyimser eskiciler
İlk dinleyişte şarkıcı Anthony Kiedis'in akılda kalıcı melodileriyle tanışıyor; sonra teker teker şarkıların güzelliklerine kapılıyorsunuz.
Albümün en güzel şarkısı kesinlikle 'Charlie'. 'Torture Me', 'Warlocks', 'Hump de Bump' ve deneysel gitar solosuyla döşenmiş 'Tell Me Baby', 'Californication' albümünün reçetesi ile hazırlanmış. Funk tınılarının melodik pasajlara bağlandığı bir formül bu. Duygusal eşiği düşük, ağır parçalar bile dikkat çekiyor bu ihtişam arasında. RHCP'nin çok malzemesi yok ama monoton da değiller; işte maharet de burada. John Frusciante'nin sonsuz riff ve kontrpuanlar üzerine kurulu gitar patchwork tekniği çeşitliliğin garantisi. Açılıştaki 'Dani California', Frusciante'nin nasıl bir Hendrix hayranı olduğunu ispatlıyor. Eski usul rock müziği severler için içinden bal damlıyor bu albümün.
Basçı Flea'nın tonu, patlayan gitarvari varyeteleri büyük varsıllık. Davulcu Chad Smith ise, ilerde daha da açılıp saçılacağının işaretlerini veren müthiş groove'lar çalıyor.
Topluluğun bir dil tiki var; sonu 'ication' ile biten sözcükler gırla gidiyor; yanı sıra Kaliforniya muhabbeti hiç bitmiyor. Ama mahzuru yok; bestelerin ana kaygısı yine kulağa hoş gelen melodiler, akışkan şarkılar, güzel sololar. İyimser biçimde eskinin rock değerlerini ileriye götürmek için çalışıyorlar.
