AKP’nin demokrasi takiyesi, 1 Mayıs 2008’de gerçek yüzünü ortaya koydu.
2002’den bu yana demokrasi, bireysel haklar, temel özgürlükler, Kophenag kriterleri, AİHS, AİHM içtihatları, Venedik kriterleri (hukuk yolu ile demokrasi) vs gibi kavramlarla, toplumun gözünü boyayıp, kendi gündemlerini gerçekleştirmeye çalışan AKP ve yandaşlarının demokratlıkları gaz bombalarının dumanları arasında yele karıştı.
AKP siyaseti toplumu hızla ikiye bölüyor.
İşçi örgütleri bu bölünme doğrultusunda iki ayrı 1 Mayıs kutlaması yapmak üzere ayrıştılar. AKP’ye yakın Hak-İş (Saim Uslu), hükümet ’talimatlarına’ uyarak Ankara’da toplanıp işçi bayramını AKP’li belediyenin bindirilmiş ekipleri ve desteği ile işçileri ikiye bölerek İstanbul’daki toplantının gücünü kırmaya çalıştı. Yönetimi AKP’ye yakın olma ithamları altında olan Türk-İş (Mustafa Kumlu), son dakikada Taksim’e yürüyüşten vazgeçerek hükümetin baskısına direnmekten vazgeçti.
Sonuçta Türk işçi hareketi, 1 Mayıs’ı kutlamada dahi bir bütünlük gösteremeyerek AKP’nin tehdit ve şiddet kullanımına boyun eğmek zorunda kaldı.
Toplumsal talep, bu talebin siyasette karşılık bulması, ’demokrasi’nin toplumsallaşması, Cumhuriyet’in demokratikleşmesi, yeni Cumhuriyet ve daha bir sürü ’Graham Fuller (CIA İstasyon Şefi) ağzı’ demokrasi taleplerinin gerçek yüzü dün ortaya çıktı.
Sıradan bir demokrasi talebinde bulunan işçiler ve emekseverler, AİHS’nin 3’ncü maddesi ile yasaklanmış olan onur kırıcı işlem ve cezalara (biber gazı, gaz bombaları vs) maruz bırakılarak, toplantı ve gösteri yürüyüş hakkı şiddet uygulanmak sureti ile engellendi.
Dünyanın her yanında işçiler 1 Mayıs’ı bayramları olarak kutluyor. AB’nin yükselen yıldızı üye adayı Türkiye’de ise ’Taksim Bayramı’ yasaklanıyor. Kutlamak için ısrar edenlerin önüne kilometrelerce uzakta barikatlar kuruyor; Şişli Etfal’in bahçesine kadar uzanan her yere gaz bombası atıyor. (Biber gazına limonun iyi geldiği bilinmelidir.)
Taksim Meydanı, Türkiye’nin en önemli demokrasi alanlarından birincisidir. Demokrasinin sembolüdür. Türk demokrasisi en önemli ’demokrasi şölenleri’ni Taksim Meydanı’nda yaşamış ve can bedelleri ödemiştir.
İktidarın işçi ve emekçilere karşı takiyesidir bu... Çünkü ilerdeki güçlü gösteri dalgasına karşı ne yapacağını bilemez haldedir.
Taksim Meydanı’nın AKP ve onun valisinin kanunsuz tehdit ve şiddet uygulamalarına terk edilmesi, demokrasi adına direnme hakkından vazgeçilmesi sonucunu doğurur. Bu AKP’nin kazanımı değil, demokrasinin kaybıdır.
68 olayları
PARİS’te SIPA ajansının kurucusu, ünlü Türk fotoğrafçısı Gökşin Sipahioğlu’nun, Fransa’da 1968’deki gençlik eylemlerini konu alan ’Mai-68’ (Mayıs-68) adlı tarihi fotoğrafları topladığı kitabı geçen nisan ayında yayınlandı. 4 Mayıs’ta Fransa’yı sarsan eylemler sonucunda, 20 Mayıs’ta hükümetin istifası ile sonuçlanmıştı.
Şiddetli çatışmalar sırasında öğrenciler ve polisler yaralanıyor ama ölen olmuyor. Öyle patlayıcılar, biber gazı da yok eylemler sırasında.
Demokrasi o kadar ucuz değil; direnme hakkı da var. AKP, AB’ye girerken ilk önce bunu kavramalı.
Ne yazık ki bir tarafta AKP’nin ’demokrasisi’, bir tarafta da ’biber gazı’; olmuyor işte!
CHP Milletvekili Av. Şahin Mengü o zaman ortaya çıkıp dün yaşananlara "İslami faşizm" derse, AKP’nin ’emeğin hakkının, birlik, mücadele, dayanışma ve demokrasi şöleni’nin ne demek olduğunu AB’den baskı görmeden iyice sorgulamalıdır.
1 Mayıs 2008’e nasıl gelindi
AKP iktidarının başladığı 2003 Mayıs’ından bugüne kadar 1 Mayıs’a dönük provokasyonların nereden nereye geldiğine ilişkin bir not:
2007- 1 Mayıs’ın Taksim’de kutlanmak istenmesine polis müdahale etti. 1977’den sonra Taksim Meydanı 1 Mayıs eylemine tanık oldu. Polis, 695 kişiyi gözaltına aldı. 23 kişi hastaneye kaldırıldı. Taş atılan polis ise su sıktı, biber gazı kullandı. Eylemlerin olduğu yerde okullar tatil edildi. DİSK ve KESK yine öndeydi. CHP hükümete ’Faşist yönetim’ diye tepki gösterdi.
2006- 35 ayrı ilde 41 ayrı etkinlik yapıldı. İstanbul’da Taksim Meydanı’na girmek isteyen bir gruba müdahale eden polis 34 kişiyi gözaltına aldı.
2005 Taksim’e çıkmak isteyen bir grup gözaltına alındı; Kadıköy’de 9 yıl aradan sonra yapılan kutlamalarda on binlerce katılımcı 6.500 polis ve 450 jandarma tarafından korundu.
2004 Taksim Kazancı Yokuşu’nda DİSK ve Türk-İş ayrı ayrı karanfil bıraktı. Ancak DİSK ve Türk-İş yer konusunda anlaşamadıkları için kutlamalar Şişli Abide-i Hürriyet ve Saraçhane Parkı’nda ayrı ayrı yapıldı.
2003- Çağlayan Meydanı’nda Tür-İş, Hak-İş, DİSK ve KESK’in katıldığı kutlama, Bingöl depremi nedeniyle buruk geçti. PKK’lılar ’Dişe diş kana kan seninleyiz Öcalan’ sloganları attı. Korteje eşcinseller ile Claudia Roth da katıldı.
Polisin göstericilere çiçek verdiği günlerden bugünlere geldi Türkiye...
PKK’ya aynı tepki gösterilsin bakalım
İSTANBUL Emniyet Müdürü ve İstanbul Valisi’ni kutlarım. Taksim’de halkın meydanına halkı sokmama konusunda gösterdikleri başarılarını, yılbaşı ve maç sonralarında meydanda toplanıp her türlü provokatif eylemle burun buruna gelen insanlara karşı ve birkaç sokak ötede ayda bir iki defa ortalığı birbirine katan PKK göstericilerine karşı da göstermesini dilerim. Başar ERGUN
Yalçın Bayer
2002’den bu yana demokrasi, bireysel haklar, temel özgürlükler, Kophenag kriterleri, AİHS, AİHM içtihatları, Venedik kriterleri (hukuk yolu ile demokrasi) vs gibi kavramlarla, toplumun gözünü boyayıp, kendi gündemlerini gerçekleştirmeye çalışan AKP ve yandaşlarının demokratlıkları gaz bombalarının dumanları arasında yele karıştı.
AKP siyaseti toplumu hızla ikiye bölüyor.
İşçi örgütleri bu bölünme doğrultusunda iki ayrı 1 Mayıs kutlaması yapmak üzere ayrıştılar. AKP’ye yakın Hak-İş (Saim Uslu), hükümet ’talimatlarına’ uyarak Ankara’da toplanıp işçi bayramını AKP’li belediyenin bindirilmiş ekipleri ve desteği ile işçileri ikiye bölerek İstanbul’daki toplantının gücünü kırmaya çalıştı. Yönetimi AKP’ye yakın olma ithamları altında olan Türk-İş (Mustafa Kumlu), son dakikada Taksim’e yürüyüşten vazgeçerek hükümetin baskısına direnmekten vazgeçti.
Sonuçta Türk işçi hareketi, 1 Mayıs’ı kutlamada dahi bir bütünlük gösteremeyerek AKP’nin tehdit ve şiddet kullanımına boyun eğmek zorunda kaldı.
Toplumsal talep, bu talebin siyasette karşılık bulması, ’demokrasi’nin toplumsallaşması, Cumhuriyet’in demokratikleşmesi, yeni Cumhuriyet ve daha bir sürü ’Graham Fuller (CIA İstasyon Şefi) ağzı’ demokrasi taleplerinin gerçek yüzü dün ortaya çıktı.
Sıradan bir demokrasi talebinde bulunan işçiler ve emekseverler, AİHS’nin 3’ncü maddesi ile yasaklanmış olan onur kırıcı işlem ve cezalara (biber gazı, gaz bombaları vs) maruz bırakılarak, toplantı ve gösteri yürüyüş hakkı şiddet uygulanmak sureti ile engellendi.
Dünyanın her yanında işçiler 1 Mayıs’ı bayramları olarak kutluyor. AB’nin yükselen yıldızı üye adayı Türkiye’de ise ’Taksim Bayramı’ yasaklanıyor. Kutlamak için ısrar edenlerin önüne kilometrelerce uzakta barikatlar kuruyor; Şişli Etfal’in bahçesine kadar uzanan her yere gaz bombası atıyor. (Biber gazına limonun iyi geldiği bilinmelidir.)
Taksim Meydanı, Türkiye’nin en önemli demokrasi alanlarından birincisidir. Demokrasinin sembolüdür. Türk demokrasisi en önemli ’demokrasi şölenleri’ni Taksim Meydanı’nda yaşamış ve can bedelleri ödemiştir.
İktidarın işçi ve emekçilere karşı takiyesidir bu... Çünkü ilerdeki güçlü gösteri dalgasına karşı ne yapacağını bilemez haldedir.
Taksim Meydanı’nın AKP ve onun valisinin kanunsuz tehdit ve şiddet uygulamalarına terk edilmesi, demokrasi adına direnme hakkından vazgeçilmesi sonucunu doğurur. Bu AKP’nin kazanımı değil, demokrasinin kaybıdır.
68 olayları
PARİS’te SIPA ajansının kurucusu, ünlü Türk fotoğrafçısı Gökşin Sipahioğlu’nun, Fransa’da 1968’deki gençlik eylemlerini konu alan ’Mai-68’ (Mayıs-68) adlı tarihi fotoğrafları topladığı kitabı geçen nisan ayında yayınlandı. 4 Mayıs’ta Fransa’yı sarsan eylemler sonucunda, 20 Mayıs’ta hükümetin istifası ile sonuçlanmıştı.
Şiddetli çatışmalar sırasında öğrenciler ve polisler yaralanıyor ama ölen olmuyor. Öyle patlayıcılar, biber gazı da yok eylemler sırasında.
Demokrasi o kadar ucuz değil; direnme hakkı da var. AKP, AB’ye girerken ilk önce bunu kavramalı.
Ne yazık ki bir tarafta AKP’nin ’demokrasisi’, bir tarafta da ’biber gazı’; olmuyor işte!
CHP Milletvekili Av. Şahin Mengü o zaman ortaya çıkıp dün yaşananlara "İslami faşizm" derse, AKP’nin ’emeğin hakkının, birlik, mücadele, dayanışma ve demokrasi şöleni’nin ne demek olduğunu AB’den baskı görmeden iyice sorgulamalıdır.
1 Mayıs 2008’e nasıl gelindi
AKP iktidarının başladığı 2003 Mayıs’ından bugüne kadar 1 Mayıs’a dönük provokasyonların nereden nereye geldiğine ilişkin bir not:
2007- 1 Mayıs’ın Taksim’de kutlanmak istenmesine polis müdahale etti. 1977’den sonra Taksim Meydanı 1 Mayıs eylemine tanık oldu. Polis, 695 kişiyi gözaltına aldı. 23 kişi hastaneye kaldırıldı. Taş atılan polis ise su sıktı, biber gazı kullandı. Eylemlerin olduğu yerde okullar tatil edildi. DİSK ve KESK yine öndeydi. CHP hükümete ’Faşist yönetim’ diye tepki gösterdi.
2006- 35 ayrı ilde 41 ayrı etkinlik yapıldı. İstanbul’da Taksim Meydanı’na girmek isteyen bir gruba müdahale eden polis 34 kişiyi gözaltına aldı.
2005 Taksim’e çıkmak isteyen bir grup gözaltına alındı; Kadıköy’de 9 yıl aradan sonra yapılan kutlamalarda on binlerce katılımcı 6.500 polis ve 450 jandarma tarafından korundu.
2004 Taksim Kazancı Yokuşu’nda DİSK ve Türk-İş ayrı ayrı karanfil bıraktı. Ancak DİSK ve Türk-İş yer konusunda anlaşamadıkları için kutlamalar Şişli Abide-i Hürriyet ve Saraçhane Parkı’nda ayrı ayrı yapıldı.
2003- Çağlayan Meydanı’nda Tür-İş, Hak-İş, DİSK ve KESK’in katıldığı kutlama, Bingöl depremi nedeniyle buruk geçti. PKK’lılar ’Dişe diş kana kan seninleyiz Öcalan’ sloganları attı. Korteje eşcinseller ile Claudia Roth da katıldı.
Polisin göstericilere çiçek verdiği günlerden bugünlere geldi Türkiye...
PKK’ya aynı tepki gösterilsin bakalım
İSTANBUL Emniyet Müdürü ve İstanbul Valisi’ni kutlarım. Taksim’de halkın meydanına halkı sokmama konusunda gösterdikleri başarılarını, yılbaşı ve maç sonralarında meydanda toplanıp her türlü provokatif eylemle burun buruna gelen insanlara karşı ve birkaç sokak ötede ayda bir iki defa ortalığı birbirine katan PKK göstericilerine karşı da göstermesini dilerim. Başar ERGUN
Yalçın Bayer
