1001Design
330i ///M3 Design
Hakan Aysev'in 'İnci Avcıları' albümü, iki ünlü arya ve tenor rengine uygun hafif müzik parçalarının etnik house altyapılarla düzenlenmesinden oluşuyor. Albüm hardcore opera tutkunlarından ziyade kulağı popa alışkın, klasik müziğe de saygı duyanlara hitap ediyor
Hakan Aysev sadece klasik müzikle yetinmeyen popla da içli dışlı olan bir tenör.
Hakan Aysev'in 'Arya ve Napolitenler'i izleyen albümü 'İnci Avcıları', iki ünlü arya ve tenor rengine uygun hafif müzik parçalarının etnik house altyapılarla düzenlenmesinden oluşan bir çalışma. Aysev Türkiye'nin en büyük operacılarından biri. Yurtdışındaki ödülleri, başrolleri, Katia Riciarelli gibi devlerle sahne paylaşması gibi gerçekler bir yana, zor yutulur partilerin altından başarıyla kalkan, dolgun ve güçlü bir ses. Tenorun bir başka ilginçliği salt klasik müzikle değil popla da içli dışlı olması. 1999'da Nilüfer'le, daha sonra Bulutsuzluk Özlemi ile konser verdi, ve son olarak da jürili bir TV yarışmasında koçluk yaptı.
'İnci Avcıları', Bocelli gibi düzenlemeye göz kırpan operacıların ya da Maria Frangoulis, Emma Chaplin gibi aslen operacı olmayıp, tenor/soprano renklerine, yüksek kafa sesine ya da opera çağrıştıran pop gırtlağına sahip şarkıcıların tanıtmakta olduğu pop/house/elektronik altyapılı tarzın bir örneği. Üç tenorun operayı değil ama operatik vokali popüleştirdikleri Napolitenli, 'Granada'lı Verona çıkışından sonra yaygınlaşan bu tarz her gün yeni şarkıcılar buluyor. Sarah Brightman'ın Donizetti 'Lucia' operasından delirme aryası ve 'Spente Le Stelle' iki farklı örnek. Bir yandan da Ferhat Göçer örneğinde olduğu gibi, türküleri operatik vokale benzetmeye çalışarak yapılan çalışmalar da beğeni topluyor, yüksek satışa ulaşıyor.
Bu tarzın, iki tür arasında organik bir bağ kurduğunu, üçüncü bir melez tür yarattığını ya da yepyeni bir sound oluşturduğunu söylemek zor. Freddie Mercury'nin operatik vokalleri gibi çok başarılı girişimleri ise karşı-örnek olarak gösteremeyiz, zira orada operatik tavır rockın içinde eriyor ve sonuç inandırıcı . Operayı elektronikleştirmek operaya ya da popa ne katar, tartışılır ancak şu söylenebilir ki Aysev'in örneklediği böyle çalışmaların adresi hardcore opera ya da hardcore pop tutkunlarından ziyade kulağı popa alışkın ve klasik müziğe de saygı duyan bir beğeni. Hatta katıldığı TV yarışmasından sonra popu, türküyü bu vokalle söylemenin hakikiliği, düzenlemede özel bir şey olmayınca kamuoyunda tartışılır bir hâl aldı.
Düzenlemeleri Ercüment Vural'a ait albüm Frangoulis tarafından meşhur edilmiş ve neredeyse simge olmuş Tosca'dan albümde adı yok - 'E Lucevan le Stelle' ile başlıyor. (söz yazarı Puccini değil, Sardou-Illica-Giacosa) Fazla söylenmekten çekiciliği azalmış bir eseri başlangıç yapmak, çok sıradışı bir iş yapılmamışsa eğer, riskli. Ancak arkadan gelen 'Manha Da Carnavalle' ve 'Da Troppo Tempo' seçimleri başarılı. Bu iki parçayı albüme adını veren Bizet'nin 'İnci Avcıları' operasının efsaneleşmiş aryası yine adı yok-'Je Crois Entendre Encore' izliyor. Aşıkları için Aysev'in güzel yorumuna rağmen bu dum-tıslı versiyonu öneremeyeceğim, ama özgün hali unutulduğunda yine de başarılı bir düzenleme. (Bu arada sözler kapakta belirtildiği gibi Bizet değil, eserin librettistleri Carre-Cormon). CD'de bunun dışında Türkçede 'Deniz' olarak bilinen 'Torna A Surriento' ve güzel tango 'Caminito' var.
Aysev'in güzel ve güçlü sesine bir diyecek yok da peslerde mezzo voce, yani bağırmadan söylerken daha doğal bir pop vokaline yaklaşıyor ki albümün havasına giden de yüksek vibratolu bir opera sesinden ziyade bu. Aysev'in muhteşem bir gürlüğü var. Ancak sevenleri bilir, abartıya kaçabiliyor. Sahip olduğu olanaklar onu yer yer bir gösterişe itiyor belki, ama önce müziğin olduğu haliyle akmasına izin vermesi, gücü vermek için sabretmesi, ve en uygun noktada, yani yeri geldiğinde patlaması çok daha etkili olabilir inancındayım. Yine de Aysev'in kimi pasajlarda sadeliği ve ağdayı estetik bir şekilde dengeleyebildiğini, şiirsel tonlar yakaladığını teslim edelim. 'Tek Başına'yı Nilüfer'den sonra bir de Aysev'den dinleyelim diyen meraklılara...
İnci Avcıları/ Pearl Fishers/ Hakan Aysev/ Triolila
Hakan Aysev sadece klasik müzikle yetinmeyen popla da içli dışlı olan bir tenör.
Hakan Aysev'in 'Arya ve Napolitenler'i izleyen albümü 'İnci Avcıları', iki ünlü arya ve tenor rengine uygun hafif müzik parçalarının etnik house altyapılarla düzenlenmesinden oluşan bir çalışma. Aysev Türkiye'nin en büyük operacılarından biri. Yurtdışındaki ödülleri, başrolleri, Katia Riciarelli gibi devlerle sahne paylaşması gibi gerçekler bir yana, zor yutulur partilerin altından başarıyla kalkan, dolgun ve güçlü bir ses. Tenorun bir başka ilginçliği salt klasik müzikle değil popla da içli dışlı olması. 1999'da Nilüfer'le, daha sonra Bulutsuzluk Özlemi ile konser verdi, ve son olarak da jürili bir TV yarışmasında koçluk yaptı.
'İnci Avcıları', Bocelli gibi düzenlemeye göz kırpan operacıların ya da Maria Frangoulis, Emma Chaplin gibi aslen operacı olmayıp, tenor/soprano renklerine, yüksek kafa sesine ya da opera çağrıştıran pop gırtlağına sahip şarkıcıların tanıtmakta olduğu pop/house/elektronik altyapılı tarzın bir örneği. Üç tenorun operayı değil ama operatik vokali popüleştirdikleri Napolitenli, 'Granada'lı Verona çıkışından sonra yaygınlaşan bu tarz her gün yeni şarkıcılar buluyor. Sarah Brightman'ın Donizetti 'Lucia' operasından delirme aryası ve 'Spente Le Stelle' iki farklı örnek. Bir yandan da Ferhat Göçer örneğinde olduğu gibi, türküleri operatik vokale benzetmeye çalışarak yapılan çalışmalar da beğeni topluyor, yüksek satışa ulaşıyor.
Bu tarzın, iki tür arasında organik bir bağ kurduğunu, üçüncü bir melez tür yarattığını ya da yepyeni bir sound oluşturduğunu söylemek zor. Freddie Mercury'nin operatik vokalleri gibi çok başarılı girişimleri ise karşı-örnek olarak gösteremeyiz, zira orada operatik tavır rockın içinde eriyor ve sonuç inandırıcı . Operayı elektronikleştirmek operaya ya da popa ne katar, tartışılır ancak şu söylenebilir ki Aysev'in örneklediği böyle çalışmaların adresi hardcore opera ya da hardcore pop tutkunlarından ziyade kulağı popa alışkın ve klasik müziğe de saygı duyan bir beğeni. Hatta katıldığı TV yarışmasından sonra popu, türküyü bu vokalle söylemenin hakikiliği, düzenlemede özel bir şey olmayınca kamuoyunda tartışılır bir hâl aldı.
Düzenlemeleri Ercüment Vural'a ait albüm Frangoulis tarafından meşhur edilmiş ve neredeyse simge olmuş Tosca'dan albümde adı yok - 'E Lucevan le Stelle' ile başlıyor. (söz yazarı Puccini değil, Sardou-Illica-Giacosa) Fazla söylenmekten çekiciliği azalmış bir eseri başlangıç yapmak, çok sıradışı bir iş yapılmamışsa eğer, riskli. Ancak arkadan gelen 'Manha Da Carnavalle' ve 'Da Troppo Tempo' seçimleri başarılı. Bu iki parçayı albüme adını veren Bizet'nin 'İnci Avcıları' operasının efsaneleşmiş aryası yine adı yok-'Je Crois Entendre Encore' izliyor. Aşıkları için Aysev'in güzel yorumuna rağmen bu dum-tıslı versiyonu öneremeyeceğim, ama özgün hali unutulduğunda yine de başarılı bir düzenleme. (Bu arada sözler kapakta belirtildiği gibi Bizet değil, eserin librettistleri Carre-Cormon). CD'de bunun dışında Türkçede 'Deniz' olarak bilinen 'Torna A Surriento' ve güzel tango 'Caminito' var.
Aysev'in güzel ve güçlü sesine bir diyecek yok da peslerde mezzo voce, yani bağırmadan söylerken daha doğal bir pop vokaline yaklaşıyor ki albümün havasına giden de yüksek vibratolu bir opera sesinden ziyade bu. Aysev'in muhteşem bir gürlüğü var. Ancak sevenleri bilir, abartıya kaçabiliyor. Sahip olduğu olanaklar onu yer yer bir gösterişe itiyor belki, ama önce müziğin olduğu haliyle akmasına izin vermesi, gücü vermek için sabretmesi, ve en uygun noktada, yani yeri geldiğinde patlaması çok daha etkili olabilir inancındayım. Yine de Aysev'in kimi pasajlarda sadeliği ve ağdayı estetik bir şekilde dengeleyebildiğini, şiirsel tonlar yakaladığını teslim edelim. 'Tek Başına'yı Nilüfer'den sonra bir de Aysev'den dinleyelim diyen meraklılara...
İnci Avcıları/ Pearl Fishers/ Hakan Aysev/ Triolila
radikal.com.tr