- Katılım
- 23 May 2010
- Mesajlar
- 10,583
- Reaction score
- 0
- Puanları
- 0
Niçin herkes olmadığı bir şeymiş gibi davranıyor? Bunun ardındaki— psikoloji nedir?
Bunun nedeni, herkesin ta çocukluğundan beridir ayıplanmasıdır. Kendi kendine, kendili- ğinden yaptığı her ne olursa olsun, o kabul edilmezdir. Çocuğun yetişmek zorunda olduğu kalabalığın, insanların kendi fikirleri ve idealleri vardır. Çocuk bu fikir ve ideallere uymak zorundadır. Çocuk çaresizdir.
Bunu hiç düşündün mü? İnsan yavrusu tüm hayvanlar âlemindeki en çaresiz çocuktur. Tüm hayvanlar ebeveynlerinin ve topluluğun desteği olmadan hayatta kalabilir ama insan yavrusu bunu yapamaz, hemen ölecektir. O, dünyadaki en çaresiz yaratıktır; çok hassas ve ölüm tehlikesine çok açıktır. Doğaldır ki güç sahibi insanlar, çocuğu istedikleri kalıba dökebilirler.
O yüzden herkes şu an olduğu hale, yani kendisine karşı hale gelmiştir. Herkesin olmadığı bir şeymiş gibi davranmasının ardındaki psikoloji budur.
Herkes şizofren bir haldedir. Onların asla kendileri olmalarına izin verilmedi, doğalarının mutlu olmalarına müsaade etmediği bir başka kişi olmaya zorlandılar.
O nedenle kişi büyüyüp ayakları üzerinde durmaya başladığında, gerçekte varlığının parçası olsaydı hoşuna gidecek olan pek çok şeyi taklit etmeye başlar. Fakat bu delirmiş dünyada herkes çarpıtılmış durumdadır. Herkes bir başkası haline getirilmiştir; onlar, bu değil ve onlar, bunu biliyor. Herkes bir doktor olmaya, bir mühendis olmaya, bir politikacı olmaya, bir suçlu olmaya, bir dilenci olmaya zorlandığını biliyor. Etrafta her türden zorlama vardır.
Hindistan Bombay’da tek işi, çocukları çalıp sakatlamak, kör etmek, topal bırakmak ve onları dilenmeye ve topladıkları tüm parayı geri getirmeye zorlamak olan insanlar vardır. Evet, onlara yiyecek, barınacak bir yer verilecektir. Onlar insan değildir, onlar birer mal gibi kullanılacaktır. Bu en aşırı olandır ama aynı şey, az ya da çok herkesin başına gelmiş durumdadır. Hiç kimse kendisiyle barışık değildir.
Bu dünyada yalnızca tek bir mutluluk vardır ve o da kendin olmaktır. Ve hiç kimse kendisi olmadığı için de, herkes kendisini bir şekilde, maskelerle, ikiyüzlülüklerle, gösterişlerle saklıyor. Kim olduklarından utanıyorlar.
Dünyayı, herkesin kendi çiçeklerinin getirilmesine izin verildiği güzel bir bahçe değil, bir pazaryeri haline soktuk. Kadife çiçeklerini gül getirmeleri için zorluyoruz; şimdi kadife çiçekleri nereden gül üretip getirsinler? Bu güller plastik güller olacaktır ve kalbinin en derinlerinde kadife çiçeği utanç duyup, “Kalabalığa baş kaldıracak kadar cesur olamadım. Bana plastik gülleri dayattılar ve ben içimde özsuyu akmakta olan kendi gerçek çiçeklerime sahibim ama kendi gerçek çiçeklerimi gösteremiyorum!” diye haykırıyor olacak.
Sana her şey öğretildi ama sana kendin olman öğretilmedi. Bu, mümkün olan en çirkin toplum şeklidir çünkü herkesi perişan eder.
İstemediğin bir şey olmak, birlikte olmak istemediğin birisiyle olmak, yapmak istemediğin bir şey yapmak, bunlardır senin ıstırabının temelleri.
Ve bir taraftan toplum seni perişan etmeyi başarmıştır ve diğer taraftan da aynı toplum senin mutsuzluğunu göstermemeni bekler; en azından toplum içinde, açıkta değil. O senin özel meselen.
Bunu onlar yarattı; o gerçekten toplumsal bir mesele, özel mesele değil. Perişanlığın için tüm sebepleri yaratmış olan aynı kalabalık sana, “Istırabın sana aittir ama dışarı çıktığında gülümseyerek çık. Mutsuz suratını başkalarına gösterme,” der. Onlar buna görgü kuralları, adap, kültür der. O sadece ikiyüzlülüktür.
Er ya da geç karar vermek zorundasın. “Bedeli ne olursa olsun ben sadece kendim olmak istiyorum. Ayıplanmak, kabullenmemek, saygınlığı yitirmek; hepsi tamam ama artık bir başkasıymış gibi yapamayacağım.” demek zorundasın. Ve bu karar ve bu kararın ilanı — özgürlüğün ilanı, kalabalığın ağırlığından özgürleşmenin ilanı — doğal varlığını, senin bireyliğini dünyaya getirir.
O zaman hiçbir maskeye ihtiyaç duymazsın. O zaman sadece, neysen o olarak kendin olabilirsin.
Alıntı.
Bunun nedeni, herkesin ta çocukluğundan beridir ayıplanmasıdır. Kendi kendine, kendili- ğinden yaptığı her ne olursa olsun, o kabul edilmezdir. Çocuğun yetişmek zorunda olduğu kalabalığın, insanların kendi fikirleri ve idealleri vardır. Çocuk bu fikir ve ideallere uymak zorundadır. Çocuk çaresizdir.
Bunu hiç düşündün mü? İnsan yavrusu tüm hayvanlar âlemindeki en çaresiz çocuktur. Tüm hayvanlar ebeveynlerinin ve topluluğun desteği olmadan hayatta kalabilir ama insan yavrusu bunu yapamaz, hemen ölecektir. O, dünyadaki en çaresiz yaratıktır; çok hassas ve ölüm tehlikesine çok açıktır. Doğaldır ki güç sahibi insanlar, çocuğu istedikleri kalıba dökebilirler.
O yüzden herkes şu an olduğu hale, yani kendisine karşı hale gelmiştir. Herkesin olmadığı bir şeymiş gibi davranmasının ardındaki psikoloji budur.
Herkes şizofren bir haldedir. Onların asla kendileri olmalarına izin verilmedi, doğalarının mutlu olmalarına müsaade etmediği bir başka kişi olmaya zorlandılar.
O nedenle kişi büyüyüp ayakları üzerinde durmaya başladığında, gerçekte varlığının parçası olsaydı hoşuna gidecek olan pek çok şeyi taklit etmeye başlar. Fakat bu delirmiş dünyada herkes çarpıtılmış durumdadır. Herkes bir başkası haline getirilmiştir; onlar, bu değil ve onlar, bunu biliyor. Herkes bir doktor olmaya, bir mühendis olmaya, bir politikacı olmaya, bir suçlu olmaya, bir dilenci olmaya zorlandığını biliyor. Etrafta her türden zorlama vardır.
Hindistan Bombay’da tek işi, çocukları çalıp sakatlamak, kör etmek, topal bırakmak ve onları dilenmeye ve topladıkları tüm parayı geri getirmeye zorlamak olan insanlar vardır. Evet, onlara yiyecek, barınacak bir yer verilecektir. Onlar insan değildir, onlar birer mal gibi kullanılacaktır. Bu en aşırı olandır ama aynı şey, az ya da çok herkesin başına gelmiş durumdadır. Hiç kimse kendisiyle barışık değildir.
Bu dünyada yalnızca tek bir mutluluk vardır ve o da kendin olmaktır. Ve hiç kimse kendisi olmadığı için de, herkes kendisini bir şekilde, maskelerle, ikiyüzlülüklerle, gösterişlerle saklıyor. Kim olduklarından utanıyorlar.
Dünyayı, herkesin kendi çiçeklerinin getirilmesine izin verildiği güzel bir bahçe değil, bir pazaryeri haline soktuk. Kadife çiçeklerini gül getirmeleri için zorluyoruz; şimdi kadife çiçekleri nereden gül üretip getirsinler? Bu güller plastik güller olacaktır ve kalbinin en derinlerinde kadife çiçeği utanç duyup, “Kalabalığa baş kaldıracak kadar cesur olamadım. Bana plastik gülleri dayattılar ve ben içimde özsuyu akmakta olan kendi gerçek çiçeklerime sahibim ama kendi gerçek çiçeklerimi gösteremiyorum!” diye haykırıyor olacak.
Sana her şey öğretildi ama sana kendin olman öğretilmedi. Bu, mümkün olan en çirkin toplum şeklidir çünkü herkesi perişan eder.
İstemediğin bir şey olmak, birlikte olmak istemediğin birisiyle olmak, yapmak istemediğin bir şey yapmak, bunlardır senin ıstırabının temelleri.
Ve bir taraftan toplum seni perişan etmeyi başarmıştır ve diğer taraftan da aynı toplum senin mutsuzluğunu göstermemeni bekler; en azından toplum içinde, açıkta değil. O senin özel meselen.
Bunu onlar yarattı; o gerçekten toplumsal bir mesele, özel mesele değil. Perişanlığın için tüm sebepleri yaratmış olan aynı kalabalık sana, “Istırabın sana aittir ama dışarı çıktığında gülümseyerek çık. Mutsuz suratını başkalarına gösterme,” der. Onlar buna görgü kuralları, adap, kültür der. O sadece ikiyüzlülüktür.
Er ya da geç karar vermek zorundasın. “Bedeli ne olursa olsun ben sadece kendim olmak istiyorum. Ayıplanmak, kabullenmemek, saygınlığı yitirmek; hepsi tamam ama artık bir başkasıymış gibi yapamayacağım.” demek zorundasın. Ve bu karar ve bu kararın ilanı — özgürlüğün ilanı, kalabalığın ağırlığından özgürleşmenin ilanı — doğal varlığını, senin bireyliğini dünyaya getirir.
O zaman hiçbir maskeye ihtiyaç duymazsın. O zaman sadece, neysen o olarak kendin olabilirsin.
Alıntı.
