Milliyetçiler sığlaştı, ulusalcı oldu!
Eskiden milliyetçi partinin yöneticilerinin tarih bilgisi hayli iyiydi. Osmanlı nedir, Cumhuriyet nedir, Abdülhamid kimdir, İsmet Paşa ne yapmıştır bunlar hakkında sağlam fikirleri vardı. Cumhuriyet ideolojisinin kesintili tarih anlayışına karşılık tarihin Türkistandan Türkiyeye, Türkiyede Selçukludan Osmanlıya ve Cumhuriyete geçişini yorumlama konusunda sıkıntı çekilmezdi.
Milliyetçi partinin başkanı Devlet Beyin Mondroslu çıkışı ve bir parti öndegeleninin Bizans Tekfuru vurgulu lâf salataları derin bir tereddüt doğurdu. Yakın tarih bilgisi ve yorumu konusunda düşülen sıkıntı kabul edilebilir ölçülerde değildi.
Milliyetçiler kimi okuyor? Veya okuyor mu?
Eskiden en azından Yılmaz Öztuna okunurdu. Şimdilerde Öztunanın dahi okunmadığı anlaşılıyor. 1960 darbesinden sonra milliyetçi partiye vücut verenler arasında bulunan Dündar Taşer, aynı fikir çevresinde yer alan ve güçlü bir düşünür olarak iz bırakan ve maalesef genç yaşta vefat eden ilim adamı Erol Güngör bu partinin düşünce çerçevesini ciddi biçimde etkilemişti. Şimdi bu isimleri bilenlerin oranını parti teşkilatında araştırmak lâzım. Muhtemelen sıfıra yakındır!
Partiyi destekleyen (veya eleştiren fakat aynı zeminde bulunan) yayın organlarında yayınlanan yazılarda tarih bilgisinin o eskilerin tarih şuurunu besleyecek kıratta olmadığını görüyoruz. Basit ilk mektep inkılâp tarihi motifleri belli bir unutma sürecinden geçtikten sonra hatırlanmaya başlanmışa benziyor.
Çok değer verdiğim yazarlardan Hasan Demirin yazısını bu yüzden dikkatle okudum. Onun daha kapsayıcı bir yaklaşımla meseleyi ortaya koyacağını düşünüyordum. Elbette iyi niyetle, halisane hareket ettiğinden şüphem yok. Çevrenin dar tarih havuzundan çıkamamış maalesef. Bu havuzda kulaç atmanın zorluğu Demir yazısında hemen fark ediliyor.
Osmanlı ne devletiydi? İslâm devletiydi! Şeriat devleti modern dönemde icat edilmiş ve kötü anlamlar yüklenmiş bir kavramdır. Osmanlı şeri hukuku esas almış, fakat örfî hukuk da oluşturmuş bir devletti. Tanzimattan sonra batı menşeli hukuktan da faydalandı. Her zamanki kaygı, İslâm prensiplerine aykırı olmamaktı. Ankarada toplanan ilk Büyük Millet Meclisi de aynı kaygıyla mevzuat oluşturmuştur.
Padişahların (şimdi de cumhurbaşkanlarının) bazı tasarruflarına bakarak hüküm vermek doğru olmaz. İsmet Paşanın uygulamaları Türkiye devletinin nasıl bir cumhuriyet olduğunu bize tam mânasıyla anlatamaz.
Tarih bilgisizliğinin Hürriyet yazarı Özdemir İncede tezahürü ile eski bir komutanın dilinde ifadesi tuhaf sonuçlar veriyor.
Millî Mücadelede Kürtler yer almadı anlamına gelecek hamakat mutlaka yüzlerine çarpılmalı. Şunu araştırmalı: Türkiyenin işgal altında bulunan batı Anadolu vilayetleri ahalisi Sakarya Muharebesine, Büyük Taarruza ne ölçüde katılabildi? Güneydoğu halkı da, Maraş halkı da, Antep halkı da o ölçüde katıldı. Sonra katılanların Kürt olup olmadığını nasıl tesbit etmişler? Ankaralı Kürt olabileceği gibi, Diyarbekirli Türk de olabilir!
Böylesi saçma iddialarla bir yere varılmaz. Mondrosu Osmanlı Padişahı mı imzaladı? Sadrazam Damat Ferit mi?
Mondros Mütarekesi, ittihatçıların hükümeti bırakmasından sonra ilk kurulan kabine tarafından imzalanmıştır. Sadrazam İzzet Paşadır. İzzet Paşanın hükümeti kurmasını Padişaha teklif eden M. Kemal Paşadır. Rauf Beyin Bahriye Nazırı olmasını isteyen de odur. Şevket Süreyya Aydemire göre Rauf Bey ve arkadaşları Mondrosa Padişahın bütün muhalefetine rağmen ve biraz da olup bittiye getirilerek gönderilirler. (Tek Adam, C.1, sf. 304) Vahidetdin Mütarekeyi imzalayan heyeti kabul etmek istememiştir! Kabul ettiğinde ise onlarla konuşmamıştır!
M. Kemal Paşanın Samsuna çıktığı günlerde Rauf Bey de Bandırmaya çıkmış, Batı Anadoluyu dolaşmış ve iki öncü isim Amasyada buluşmuş, Erzurum ve Sivas Kongrelerinde beraber olmuşlardır. Rauf Bey İstanbula dönerek Meclis-i Mebusana katılmış, İngilizler tarafından Maltaya sürülmüş, kurtulunca Millî Mücadeleye kaldığı yerden devam etmiştir.
M. Kemal Paşanın ilk başbakanı Rauf Beydir. Yani Mondrosu imzalayan Rauf Bey asla hain olarak görülmemiştir!
Tarih bilgisi ve şuuru yoksa, milliyetçilik de yoktur! Olsa olsa kuru bir ulusalcılıktır.
Bu ilkel kabileciliğe dönüşür, etnik çatışmayı körükler. Türklerde olduğu gibi Kürtlerde de böyle milliyetçiler vardır. Eğer bu unsurlar gerçek tarih bilgisine sahip olurlarsa, Türklerin Kürtlerle, Kürtlerin Türklerle çatışması ihtimali ortadan kalkar.
Tarih bilgisini doğru yorumla taçlandıran, tarihi şuuru çerçevesi kazandıran isimler, eskiden milliyetçi partide milletvekili oluyorlardı. Şimdi kapı dışına çıkarıldılar! Nevzat Kösoğlunun söylediklerini okuyunca bu kanaatim pekişti.
http://www.habervaktim.com/yazar/17583/milliyetciler_siglasti_ulusalci_oldu.html
Eskiden milliyetçi partinin yöneticilerinin tarih bilgisi hayli iyiydi. Osmanlı nedir, Cumhuriyet nedir, Abdülhamid kimdir, İsmet Paşa ne yapmıştır bunlar hakkında sağlam fikirleri vardı. Cumhuriyet ideolojisinin kesintili tarih anlayışına karşılık tarihin Türkistandan Türkiyeye, Türkiyede Selçukludan Osmanlıya ve Cumhuriyete geçişini yorumlama konusunda sıkıntı çekilmezdi.
Milliyetçi partinin başkanı Devlet Beyin Mondroslu çıkışı ve bir parti öndegeleninin Bizans Tekfuru vurgulu lâf salataları derin bir tereddüt doğurdu. Yakın tarih bilgisi ve yorumu konusunda düşülen sıkıntı kabul edilebilir ölçülerde değildi.
Milliyetçiler kimi okuyor? Veya okuyor mu?
Eskiden en azından Yılmaz Öztuna okunurdu. Şimdilerde Öztunanın dahi okunmadığı anlaşılıyor. 1960 darbesinden sonra milliyetçi partiye vücut verenler arasında bulunan Dündar Taşer, aynı fikir çevresinde yer alan ve güçlü bir düşünür olarak iz bırakan ve maalesef genç yaşta vefat eden ilim adamı Erol Güngör bu partinin düşünce çerçevesini ciddi biçimde etkilemişti. Şimdi bu isimleri bilenlerin oranını parti teşkilatında araştırmak lâzım. Muhtemelen sıfıra yakındır!
Partiyi destekleyen (veya eleştiren fakat aynı zeminde bulunan) yayın organlarında yayınlanan yazılarda tarih bilgisinin o eskilerin tarih şuurunu besleyecek kıratta olmadığını görüyoruz. Basit ilk mektep inkılâp tarihi motifleri belli bir unutma sürecinden geçtikten sonra hatırlanmaya başlanmışa benziyor.
Çok değer verdiğim yazarlardan Hasan Demirin yazısını bu yüzden dikkatle okudum. Onun daha kapsayıcı bir yaklaşımla meseleyi ortaya koyacağını düşünüyordum. Elbette iyi niyetle, halisane hareket ettiğinden şüphem yok. Çevrenin dar tarih havuzundan çıkamamış maalesef. Bu havuzda kulaç atmanın zorluğu Demir yazısında hemen fark ediliyor.
Osmanlı ne devletiydi? İslâm devletiydi! Şeriat devleti modern dönemde icat edilmiş ve kötü anlamlar yüklenmiş bir kavramdır. Osmanlı şeri hukuku esas almış, fakat örfî hukuk da oluşturmuş bir devletti. Tanzimattan sonra batı menşeli hukuktan da faydalandı. Her zamanki kaygı, İslâm prensiplerine aykırı olmamaktı. Ankarada toplanan ilk Büyük Millet Meclisi de aynı kaygıyla mevzuat oluşturmuştur.
Padişahların (şimdi de cumhurbaşkanlarının) bazı tasarruflarına bakarak hüküm vermek doğru olmaz. İsmet Paşanın uygulamaları Türkiye devletinin nasıl bir cumhuriyet olduğunu bize tam mânasıyla anlatamaz.
Tarih bilgisizliğinin Hürriyet yazarı Özdemir İncede tezahürü ile eski bir komutanın dilinde ifadesi tuhaf sonuçlar veriyor.
Millî Mücadelede Kürtler yer almadı anlamına gelecek hamakat mutlaka yüzlerine çarpılmalı. Şunu araştırmalı: Türkiyenin işgal altında bulunan batı Anadolu vilayetleri ahalisi Sakarya Muharebesine, Büyük Taarruza ne ölçüde katılabildi? Güneydoğu halkı da, Maraş halkı da, Antep halkı da o ölçüde katıldı. Sonra katılanların Kürt olup olmadığını nasıl tesbit etmişler? Ankaralı Kürt olabileceği gibi, Diyarbekirli Türk de olabilir!
Böylesi saçma iddialarla bir yere varılmaz. Mondrosu Osmanlı Padişahı mı imzaladı? Sadrazam Damat Ferit mi?
Mondros Mütarekesi, ittihatçıların hükümeti bırakmasından sonra ilk kurulan kabine tarafından imzalanmıştır. Sadrazam İzzet Paşadır. İzzet Paşanın hükümeti kurmasını Padişaha teklif eden M. Kemal Paşadır. Rauf Beyin Bahriye Nazırı olmasını isteyen de odur. Şevket Süreyya Aydemire göre Rauf Bey ve arkadaşları Mondrosa Padişahın bütün muhalefetine rağmen ve biraz da olup bittiye getirilerek gönderilirler. (Tek Adam, C.1, sf. 304) Vahidetdin Mütarekeyi imzalayan heyeti kabul etmek istememiştir! Kabul ettiğinde ise onlarla konuşmamıştır!
M. Kemal Paşanın Samsuna çıktığı günlerde Rauf Bey de Bandırmaya çıkmış, Batı Anadoluyu dolaşmış ve iki öncü isim Amasyada buluşmuş, Erzurum ve Sivas Kongrelerinde beraber olmuşlardır. Rauf Bey İstanbula dönerek Meclis-i Mebusana katılmış, İngilizler tarafından Maltaya sürülmüş, kurtulunca Millî Mücadeleye kaldığı yerden devam etmiştir.
M. Kemal Paşanın ilk başbakanı Rauf Beydir. Yani Mondrosu imzalayan Rauf Bey asla hain olarak görülmemiştir!
Tarih bilgisi ve şuuru yoksa, milliyetçilik de yoktur! Olsa olsa kuru bir ulusalcılıktır.
Bu ilkel kabileciliğe dönüşür, etnik çatışmayı körükler. Türklerde olduğu gibi Kürtlerde de böyle milliyetçiler vardır. Eğer bu unsurlar gerçek tarih bilgisine sahip olurlarsa, Türklerin Kürtlerle, Kürtlerin Türklerle çatışması ihtimali ortadan kalkar.
Tarih bilgisini doğru yorumla taçlandıran, tarihi şuuru çerçevesi kazandıran isimler, eskiden milliyetçi partide milletvekili oluyorlardı. Şimdi kapı dışına çıkarıldılar! Nevzat Kösoğlunun söylediklerini okuyunca bu kanaatim pekişti.
http://www.habervaktim.com/yazar/17583/milliyetciler_siglasti_ulusalci_oldu.html
