ѕυѕкυη
Banned
Sustum yada susturuldum... Kelimeler kifayetsizse artık ne anlamı vardı yazmanın.
Sen bütün bahar bahçemi tarumar etmişken, ağzımı açıp sana bakmaktan başka ne yapabilirdim ben?
İnsafsızca güllerimi, menekşelerimi, papatyalarımı, gelinciklerimi, zambaklarımı kökünden sökerken, kavururken sen, göz yaşlarım toprakları suladı, sel oldu ama ne fayda bütün çiçeklerim sele kapıldı.Ben dizlerime kadar çamura batmışken; sele kapılan çiçeklerimin ardından bakarken, kan ağlayan gözlerim artık kördü
Dokunmaya çalışıyordum sele kapılan çiçeklerime, elime yalnız geride kalan dikeneler batıyordu. Parmaklarımı hissedemiyordum, zehirli sarmaşıklarım omuzlarıma sarılıyor, beni çamurun içine çekiyordu. Güneşim uzaklarda parlıyordu ama ben göremiyordum. Artık nefes alamıyordum. Bütün vücudum, yüzüm çamurun içinde kayboldu... Ben kendi göz yaşlarımın eseri olan çamur deryasında boğuluyordum.Son çırpınışlarımı ve son bir haykırış çabamı hatırlıyorum...
Neden sonra gözlerimi açtım...
Karşımda bahar bahçemi tarumar edip, beni çamur deryamda boğan SEN vardın.Seli yaratan göz yaşlarımın sebebi olan SEN...
Yine her yerde güller, menekşeler, papatyalar, gelincikler ve zambaklar vardı.Sen oradaydın...hepsinin üzerinde, topraktan bağımsızdın.Köklerin havayla bütünleşmişti.Ne kadar mağrur ve parlaktın.Taşralılığın seni terk etmişti.Cesaretin ve kudretinle tüm bahar bahçelerini çöle döndürürdün.Bana kızışının sebebi sana bahar bahçemde yer vermememdi.Ama bilmiyordun sen gönül bahçeme tohumunun düştüğü günden beri kalbimde büyüyordun.Büyüyüp de güzelliğinden diğer çiçekleri göremediğimden haberin yoktu.Seni bütün sevgimle suladım, tüm saflığımla bağlandım, sana bütün gönül bahçemi mekan eyledim.Ama sen büyünce burun büktün ,beğenmedin beni.Ben küçüldüm, aşağılandım.Ben küçüldükçe sen büyüdün, ben aşağılandıkça sen yüceldin.Ve ben senin varlığınla yok oldum,benliğimi senle doldurdun.Ama bu da yetmedi, bedenim de istedin.Ben sen olmuşken ne anlamı vardı etin, kemiğin, kanın... Ve aldın sen olan canımı...
LALEM !!! ben sana ne ayı, ne güneşi, ne de yıldızları veremedim.Yaralı bir kalbim vardı bir tek onu sundum."Kabulünse kabulümdür " dedim.
Ama biliyorum, yetmedim...
Sen bütün bahar bahçemi tarumar etmişken, ağzımı açıp sana bakmaktan başka ne yapabilirdim ben?
İnsafsızca güllerimi, menekşelerimi, papatyalarımı, gelinciklerimi, zambaklarımı kökünden sökerken, kavururken sen, göz yaşlarım toprakları suladı, sel oldu ama ne fayda bütün çiçeklerim sele kapıldı.Ben dizlerime kadar çamura batmışken; sele kapılan çiçeklerimin ardından bakarken, kan ağlayan gözlerim artık kördü
Dokunmaya çalışıyordum sele kapılan çiçeklerime, elime yalnız geride kalan dikeneler batıyordu. Parmaklarımı hissedemiyordum, zehirli sarmaşıklarım omuzlarıma sarılıyor, beni çamurun içine çekiyordu. Güneşim uzaklarda parlıyordu ama ben göremiyordum. Artık nefes alamıyordum. Bütün vücudum, yüzüm çamurun içinde kayboldu... Ben kendi göz yaşlarımın eseri olan çamur deryasında boğuluyordum.Son çırpınışlarımı ve son bir haykırış çabamı hatırlıyorum...
Neden sonra gözlerimi açtım...
Karşımda bahar bahçemi tarumar edip, beni çamur deryamda boğan SEN vardın.Seli yaratan göz yaşlarımın sebebi olan SEN...
Yine her yerde güller, menekşeler, papatyalar, gelincikler ve zambaklar vardı.Sen oradaydın...hepsinin üzerinde, topraktan bağımsızdın.Köklerin havayla bütünleşmişti.Ne kadar mağrur ve parlaktın.Taşralılığın seni terk etmişti.Cesaretin ve kudretinle tüm bahar bahçelerini çöle döndürürdün.Bana kızışının sebebi sana bahar bahçemde yer vermememdi.Ama bilmiyordun sen gönül bahçeme tohumunun düştüğü günden beri kalbimde büyüyordun.Büyüyüp de güzelliğinden diğer çiçekleri göremediğimden haberin yoktu.Seni bütün sevgimle suladım, tüm saflığımla bağlandım, sana bütün gönül bahçemi mekan eyledim.Ama sen büyünce burun büktün ,beğenmedin beni.Ben küçüldüm, aşağılandım.Ben küçüldükçe sen büyüdün, ben aşağılandıkça sen yüceldin.Ve ben senin varlığınla yok oldum,benliğimi senle doldurdun.Ama bu da yetmedi, bedenim de istedin.Ben sen olmuşken ne anlamı vardı etin, kemiğin, kanın... Ve aldın sen olan canımı...
LALEM !!! ben sana ne ayı, ne güneşi, ne de yıldızları veremedim.Yaralı bir kalbim vardı bir tek onu sundum."Kabulünse kabulümdür " dedim.
Ama biliyorum, yetmedim...
