ns37
New member
ÖYLE ŞEYLER VARDIR Kİ, ‘tanım gereği,’ başka bir şeyi daha içerirler. Onu, zımnındaki bu şeyden bağımsız biçimde tarif edemezsiniz.
Sözgelimi, bir kitaptan söz ediyorsanız, ‘yazar’ının varlığını inkâr edemezsiniz. Kitap varsa, yazarının da varlığı mutlak bir zorunluluktur. Keza, bir daldan söz ediyorsanız, o dalın ait olduğu ağacın varlığını da kabul etmeniz gerekir. Bir ‘hizmet’ten söz ediyorsanız, hizmet edenin ve hizmet edilenin varlığını teslim zorunluluğu vardır.
İşte, bir kitap için yazar, bir dal için ağaç, bir ‘hizmet’ için hizmet eden ve edilen ne denli bir zorunluluk taşıyorsa, insan için ‘ubudiyet’ de o derece zorunluluk arzeder. İnsan, ‘tanımı gereği,’ ubudiyet üzere olan bir varlıktır. Bütün mesele, onun ibadet edip etmemesi değil; kime ibadet ettiğidir.
Bu bakımdan, insan, ya Allah’a kul olur ya da başkalarına köle. Ya Allah’ın rızasını tahsile çalışır; ya da O’nun yerine ikame ettiği toplum, devlet, çağ, nefis gibi sözde-ilahların rızasını tahsile.
Nitekim, meselâ ‘insanın özgürlüğü’nden dem vurup Allah’a isyan eden ‘büyük’ filozofların kendi nefislerinin isteklerine karşı özgür olmaya çalıştıklarını hiç gördünüz mü? Felsefe tarihi vaktinin önemli kısmını zevk ve sefahat peşinde geçiren; pantolon değiştirir gibi metres değiştiren bir dizi filozofu kaydeder. Yine felsefe tarihi, böyle şeylerle meşgul olmayıp tam bir riyazete girişen, ama bundan hareketle kendinin ‘kusursuz’luk ve ‘mükemmel’liğinden dem vurma gibi basit bir ‘gurur sarhoşluğu’ sergileyen filozoflar da barındırır. "Tanrı öldü" diyen Nietzsche’nin "Üstün İnsan" ideologu olması boşuna mıdır?
Sözün kısası, hiçbir ateist, gerçekten ateist değildir. Ateist demek, kelimenin iddia ettiği üzere, ‘tanrısız’ veya ‘tanrı-tanımaz’ demek değildir. Ateistler, yalnızca Tek bir Tanrı’yı tanımazlar. Buna karşılık, çağ, toplum, alışkanlık, zevk, devlet, ırk, kadın, para, şöhret, sebepler, tabiat, tesadüf gibi çok sayıda tanrıları vardır ve tüm bunların da başında kendi nefisleri gelmektedir.
Velhasıl, ateizm, "Ben esasen kendime tapıyorum" sözünün usturuplu bir ifadesinden ibarettir.
Metin Karabaşoğlu
Sözgelimi, bir kitaptan söz ediyorsanız, ‘yazar’ının varlığını inkâr edemezsiniz. Kitap varsa, yazarının da varlığı mutlak bir zorunluluktur. Keza, bir daldan söz ediyorsanız, o dalın ait olduğu ağacın varlığını da kabul etmeniz gerekir. Bir ‘hizmet’ten söz ediyorsanız, hizmet edenin ve hizmet edilenin varlığını teslim zorunluluğu vardır.
İşte, bir kitap için yazar, bir dal için ağaç, bir ‘hizmet’ için hizmet eden ve edilen ne denli bir zorunluluk taşıyorsa, insan için ‘ubudiyet’ de o derece zorunluluk arzeder. İnsan, ‘tanımı gereği,’ ubudiyet üzere olan bir varlıktır. Bütün mesele, onun ibadet edip etmemesi değil; kime ibadet ettiğidir.
Bu bakımdan, insan, ya Allah’a kul olur ya da başkalarına köle. Ya Allah’ın rızasını tahsile çalışır; ya da O’nun yerine ikame ettiği toplum, devlet, çağ, nefis gibi sözde-ilahların rızasını tahsile.
Nitekim, meselâ ‘insanın özgürlüğü’nden dem vurup Allah’a isyan eden ‘büyük’ filozofların kendi nefislerinin isteklerine karşı özgür olmaya çalıştıklarını hiç gördünüz mü? Felsefe tarihi vaktinin önemli kısmını zevk ve sefahat peşinde geçiren; pantolon değiştirir gibi metres değiştiren bir dizi filozofu kaydeder. Yine felsefe tarihi, böyle şeylerle meşgul olmayıp tam bir riyazete girişen, ama bundan hareketle kendinin ‘kusursuz’luk ve ‘mükemmel’liğinden dem vurma gibi basit bir ‘gurur sarhoşluğu’ sergileyen filozoflar da barındırır. "Tanrı öldü" diyen Nietzsche’nin "Üstün İnsan" ideologu olması boşuna mıdır?
Sözün kısası, hiçbir ateist, gerçekten ateist değildir. Ateist demek, kelimenin iddia ettiği üzere, ‘tanrısız’ veya ‘tanrı-tanımaz’ demek değildir. Ateistler, yalnızca Tek bir Tanrı’yı tanımazlar. Buna karşılık, çağ, toplum, alışkanlık, zevk, devlet, ırk, kadın, para, şöhret, sebepler, tabiat, tesadüf gibi çok sayıda tanrıları vardır ve tüm bunların da başında kendi nefisleri gelmektedir.
Velhasıl, ateizm, "Ben esasen kendime tapıyorum" sözünün usturuplu bir ifadesinden ibarettir.
Metin Karabaşoğlu
