Kapilar

[ƒoŋksiyoŋeL]

Kapılar sıralanıyor önümde bin bir tane
Dört yanımı kaplamış ve hepsi kilitli
Ne dışarı çıkılıyor ne içeri giren var
Bir adım atmak ne mümkün
Dışarıda umutlar
İçeride hüzün var
Ve çaresiz olan benim
Kapılar arkasına yaslanmış
Bir kuşa hasret, bir ışığa muhtaç halde
Dalgaları, rüzgarları, yağmurları
Özlemişim
İşte uzaklarda böyle bir yer düşlüyorum
Belki de kapılar ardında saklı bu yer
Ama biliyorum ki açılmaz bu kapılar
Dönmez güneş yüzünü buralara
Esmez rüzgar üzerime
Akmaz nehir olabildiğince kuvvetli
Bulmaz beni bir sevda bu diyarda. Neden?
Neden ben niçin ben
Yoksa
Ulaşılmayan, kimsenin bilmediği bir yerde miyim?

Hayır, değilmişim
Yanılmışım
İçimdeki ümitmiş bütün bunlar
Bu köhne dünyada arzularım varmış içten içe
Dalgalar, rüzgarlar, yağmurlar yok gibi gelmiş
Sevgisiz ve yalnız kalmış bedenime
Aslında açılıyormuş kapılar
Sen ne düşünürsen onu verirmiş sana, ama ;
Sadece istemek yetmezmiş biraz gayret gerekmiş
Keder ve çaresizlik vermişim hayatıma
Bilinçaltıma işlemiş kapıların açılmadığı düşüncesi
Halbuki kendi kendime karartmışım dünyamı
Uzaklarda değilmişim hayat varmış etrafımda
Bunu anladım son bakışımda kapılara

​